Ο ιστορικός αναθεωρητισμός

Πολύ σωστά το έθεσε ο πρωθυπουργός στην, όντως ιστορική, ομιλία του στα δύο νομοθετικά σώματα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κάνοντας λόγο για «ιστορικό αναθεωρητισμό» υπενθύμισε με έμμεσο τρόπο, πως η επιθετικότητα και η προσπάθεια βίαιης επαναχάραξης συνόρων, δεν προέκυψαν τον Φεβρουάριο του 2022, με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Ούτε ο λεγόμενος δυτικός κόσμος είναι άμοιρος αναθεωρητικών αντιλήψεων, αλλά και πρακτικών. Πολύ καλά έκανε ο πρωθυπουργός και συνέδεσε τη σημερινή βαρβαρότητα των Ρώσων στην Ουκρανία, με το βαρύ ιστορικό φορτίο, στην ίδια την ήπειρό μας, για να μην επεκταθούμε.
Είναι λογικό, όταν θέλεις να πείσεις κάποιους, να μιλήσεις στη γλώσσα που καταλαβαίνουν, να αντιστοιχηθείς με ό,τι οι ίδιοι θέτουν ως προτεραιότητες και πλαίσιο αρχών και αξιών.

Οι Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές δεν μπορεί παρά να υποστηρίζουν τα συμφέροντα της χώρας τους, τη γενικότερη πολιτική μιας υπερδύναμης, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Ταυτόχρονα όμως θέτουν και τη δική τους ιδιαίτερη ατζέντα, όπως επί παραδείγματι απέναντι στην Τουρκία.
Απ’ αυτή την άποψη οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι πολύ εύστοχο, ότι ο πρωθυπουργός προχώρησε σε μια τέτοια σύνδεση, απευθυνόμενος προς τα μέλη των δύο νομοθετικών σωμάτων, ενώ εκκρεμεί η συζήτηση και έγκριση του αιτήματος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για την πώληση F-16 στην Τουρκία, με τις πληροφορίες για ισχυρές επιφυλάξεις, αν όχι και αντιστάσεις των γερουσιαστών και βουλευτών.

Η πρωθυπουργική αναφορά θέτει εύσχημα και την ιστορική εκκρεμότητα, αν μη του άγους, που συνιστά η ανοχή, αν μη τι άλλο, πρωτίστως των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της Δυτικής Συμμαχίας εν συνόλω στην τουρκική εισβολή, συνεχιζόμενη αλλά και πράξεις εποικισμού στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Για να μη θυμίσουμε πάλι, τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, όπου, εν πάση περιπτώσει, κανένας ρωσικός αναθεωρητισμός δεν υπήρχε.
Ειδικά για την Τουρκία, μια και μιλούμε με όρους Ιστορίας, να θυμίσουμε ότι τα ίδια σχεδόν επιχειρήματα επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογηθεί η εισβολή στην Κύπρο. Με τη διαφορά ότι η Τουρκία, παρ’ ότι δεν είναι και το πιο δημοκρατικό κράτος, δεν αντιμετωπίζεται ως αποσυνάγωγη, δεν έχει υποστεί την παραμικρή κύρωση, εσχάτως δε προβάλλεται και ως ειρηνοποιός.
Για ποιες αδιαίρετες αρχές μιλούν ορισμένοι;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ