Κάποιοι, οι ίδιοι που μέχρι πρότινος τον λοιδορούσαν, ανέλαβαν να απαντήσουν για λογαριασμό του Νίκου Ανδρουλάκη, στην αποστροφή του λόγου του Αλέξη Τσίπρα, στην Πάτρα, για τις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου, σε σχέση με τη Δεξιά.
Σημεία των καιρών, ή ενδείξεις διαφοροποιήσεων και παρασκηνιακών διεργασιών, ενόψει της επόμενης μέρας, της κάλπης. Μόνο που οι εν λόγω «φιλίστορες» μπέρδεψαν εποχές και πρόσωπα. Αναφέρθηκαν σε «διμέτωπο», ως παρακαταθήκη της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης, μόνο που αυτό αφορούσε στην προδικτατορική περίοδο και στον Γεώργιο Παπανδρέου και όχι στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ και στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ως προς το δεύτερο, δε νομίζουμε ότι χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Τα γεγονότα είναι νωπά και όποιος θέλει να βγάλει συμπεράσματα, ως προς το ποια είναι ακριβώς η παρακαταθήκη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, αρκεί να ανατρέξει στην ταραγμένη περίοδο 1989-‘90. Τότε που η ηγεσία της παραδοσιακής Αριστεράς, στο ενιαίο-πολυτασικό σχήμα του Συνασπισμού (ΣΥΝ) συνέπραξε με την τότε ηγεσία της δεξιάς (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όπως ο αξέχαστος Δημήτρης Τσοβόλας, στο Ειδικό Δικαστήριο.
Σε εκείνες τις συνθήκες, της άγριας πόλωσης, της «εμφύλιας διαμάχης», μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, υπήρξαν οι πιο προωθημένες μορφές συνεργασίας, μεταξύ των δύο όμορων πολιτικά και ιδεολογικά χώρων.
Μόλις στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989, με νωπό το «πολεμικό» σκηνικό του προηγούμενου καλοκαιριού, τα δύο κόμματα συμφώνησαν σε κοινό υποψήφιο, στη μονοεδρική περιφέρεια της Λευκάδας, στο πρόσωπο του καθηγητή Απόστολου Λάζαρη. Πρώην βουλευτή και υπουργού με το ΠΑΣΟΚ, που είχε προσχωρήσει στον ΣΥΝ. Ο πρώην υπουργός, που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης, τόσο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, όσο και από τον Χαρίλαο Φλωράκης, κατάφερε να εκλεγεί, σε δυσμενείς συνθήκες.
Η συνεργασία εκείνη επαναλήφθηκε σε πιο προχωρημένη μορφή, στις επόμενες εκλογές, της 8ης Απριλίου 1990, με υπόδειξη κοινών υποψηφίων, σε όλες τις τότε μονοεδρικές περιφέρειες. Ακόμη πιο προωθημένη μορφή συνεργασίας υπήρξε στις δημοτικές (δεν είχε ακόμη θεσπιστεί ο δεύτερος βαθμός αυτοδιοίκησης) εκλογές, το φθινόπωρο του 1990, με κοινούς υποψηφίους, από τον πρώτο γύρο, στους τρεις μεγάλους δήμους (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς). Όλα αυτά δε, σε συνθήκες υποδικίας του Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς απαίτηση, ένθεν και ένθεν, για «δηλώσεις μετάνοιας» ή, έστω, κάποιου είδους κριτική επανεξέταση προηγούμενων επιλογών.
Ας εξετάσουν, όσοι ενδιαφέρονται για τα διδάγματα της ιστορίας, γιατί δεν επαναλήφθηκαν παρόμοιες μορφές συνεργασίας ή, αντίθετα, οι σχέσεις πάγωσαν ή έγιναν ψυχρές έως εχθρικές, με τους επιγόνους του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αλλά και στην προδικτατορική περίοδο, τα πράγματα ήταν λίγο πιο πολύπλοκα.
