Αφού αποτράπηκε η επάνοδος του χουντικού Σκυλίτση, στο δημαρχιακό
θώκο του «μεγάλου λιμανιού», το «αβγό του φιδιού» λούφαξε για τα
επόμενα χρόνια.
Η φιλοχουντική «Εθνική Παράταξη», ενσωματώθηκε, μέσω και της
Προεδρικής εκλογής του 1980, στη ΝΔ, ενώ δεν υπήρξαν άλλες
απόπειρες εμφάνισης «δοτών» της χούντας στο χώρο της
αυτοδιοίκησης.
Θα περνούσαν αρκετά χρόνια, προς τα τέλη πια της δεκαετίας του ‘90,
για να εμφανιστούν τέτοιες περιπτώσεις, στην πρωτοβάθμια, αλλά και
την τότε νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, σε περιφερειακούς δήμους της
Αττικής ή νομαρχιακές ενότητες της επαρχίας, στο σύνολό τους σχεδόν,
σε ψηφοδέλτια που στήριζε η συντηρητική παράταξη. Η πάροδος των
χρόνων είχε, όπως δυστυχώς συμβαίνει, αμβλύνει τις μνήμες και οι
αντιδράσεις ήταν περιορισμένες και ενταγμένες περισσότερο στην
τρέχουσα κομματική αντιδικία.
Είχε προηγηθεί όμως, το 1984, στα 10 ακριβώς χρόνια, από την πτώση
της δικτατορίας, μία επανεμφάνιση του ίδιου του Παπαδόπουλου. Ενός
κόμματος, της ΕΠΕΝ, που δημιούργησε ο ίδιος ο δικτάτορας, μέσα από
τη φυλακή, προκειμένου να λάβει μέρος στις ευρωεκλογές εκείνης της
χρονιάς.
Φρόντισε μάλιστα να δώσει ο ίδιος τον τόνο, με μαγνητοσκοπημένο
μήνυμά του, μέσα από τη φυλακή. Για να μη μένει καμιά αμφιβολία,
άλλωστε, για τον απροκάλυπτα φιλοχουντικό χαρακτήρα της κίνησης,
αυτή στελεχώθηκε, στην ολότητα της σχεδόν, από «υπουργούς» και
κρατικούς αξιωματούχους, των δικτατορικών «κυβερνήσεων», της
«εποχής Παπαδόπουλου» φυσικά.
Το «κόμμα του δικτάτορα» είχε και νεολαία. Της οποίας γραμματέας
ανέλαβε αρχικά, ο μετέπειτα αρχηγός της «Χρυσής Αυγής» Νίκος
Μιχαλολιάκος και στη συνέχεια ο Μάκης Βορίδης. Ναι, ο σημερινός
υπουργός Εσωτερικών.
Μεταγενέστερες μαρτυρίες, από πρόσωπα κοντά στον δικτάτορα,
αναφέρονται στην πρόθεση του Παπαδόπουλου, να πολιτευτεί, ως
επικεφαλής δικού του κόμματος, στις πρώτες μεταδικτατορικές
εκλογές, του Νοεμβρίου 1974.
Σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες, ο Καραμανλής ενημερώθηκε για τις
προθέσεις του δικτάτορα και γι’ αυτό προχώρησε στη σύλληψη και
εκτόπισή του, στην Τζια.
Μαζί με τους άλλους πρωταίτιους, αλλά για «ξεκάρφωμα», σύμφωνα
με τη συγκεκριμένη αφήγηση.
Απλώς να συμπληρώσουμε ότι η κίνηση εκείνη ήταν καθαρά
διοικητικού χαρακτήρα και δεν συνοδεύτηκε, παρά πολύ αργότερα, από
την άσκηση ποινικής δίωξης, τη δίκη και καταδίκη.
Δεν ξέρουμε αν ο τότε πανίσχυρος πρωθυπουργός φοβήθηκε μία τυχόν
ευκαταφρόνητη εκλογική καταγραφή του «κόμματος του δικτάτορα»
που, πέραν της ζημιάς που θα έκανε στο νεοπαγές κόμμα του, τη ΝΔ, θα
συνιστούσε ένα βαρύ πλήγμα για τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία,
στα πρώτα της κιόλας βήματα.
Το 1984, πάντως, οι νοσταλγοί της χούντας αποτελούσαν «δυσεύρετο
είδος» και το κόμμα του Ι.Χ. του δικτάτορα πήγε άπατο, αν και
εκπροσωπήθηκε για ένα διάστημα στην Ευρωβουλή.
