Διαλυτικός ρόλος;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου διατήρησε πάντα ανοιχτό μέτωπο απέναντι σε ομαδοποιήσεις, εντός του ΠΑΣΟΚ.
Ομαδοποιήσεις που πάντα υπήρχαν και είναι φυσικό να υπάρχουν, σε κάθε συλλογικό υποκείμενο. Δεν εξελίσσονταν όμως σε φθοροποιό ή διαλυτικό στοιχείο, από τη στιγμή που δεν αναιρούσαν τη σαφήνεια της ιδεολογικής φυσιογνωμίας και την οργανωτική ενότητα του Κινήματος.
Γι’ αυτό άλλωστε και δεν είχε ξεχωρίσει κανείς, που να προβάλλει ως διάδοχος, όποτε ερχόταν η στιγμή της διαδοχής. Πλην του Γιώργου Γεννηματά, που από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε, σύντομα δε αναδείχθηκε ως ο μακράν πιο δημοφιλής, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, στο εσωτερικό του Κινήματος.
Αυτό βέβαια μετά την ιστορική εκλογική νίκη της 18ης Οκτωβρίου 1981, καθώς πριν, η εσωτερική κομματική ζωή βρισκόταν στο ημίφως, όπως και τα κορυφαία στελέχη, που συγκροτούσαν το Εκτελεστικό Γραφείο.
Τα οποία είχαν παραμείνει εκτός Βουλής, όσο διάστημα το ΠΑΣΟΚ παρέμενε στην αντιπολίτευση. Δεν είχαν ως εκ τούτου, ούτε καν την όποια προβολή εξασφάλιζε η συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ειδικά από τη στιγμή που το Κίνημα αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.
Αλλωστε τότε, με το κρατικό μονοπώλιο στα ηλεκτρονικά μέσα και την αυταρχική αντίληψη της τότε κυβέρνησης της ΝΔ για τη λειτουργία τους, η μόνη πραγματική πηγή πληροφόρησης ήταν τα έντυπα Μέσα Ενημέρωσης, εφημερίδες και περιοδικά, με την όποια εμβέλειά τους.
Αρκεί να σημειώσουμε ότι στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές, της 17ης Νοεμβρίου 1974, ο Γιώργος Γεννηματάς ως υποψήφιος, στην Α’ Αθηνών, βρέθηκε στις τελευταίες θέσεις. Εκεί όπου «σάρωνε» και ήταν μακράν πρώτος, μετά το 1989 και μέχρι τον πρόωρο χαμό του, το 1994.
Αλλά και στις εκλογές του Οκτωβρίου 1981, τα κορυφαία στελέχη, όπως ο Γιώργος Γεννηματάς ή ο Ακης Τσοχατζόπουλος, κατέστη δυνατό να εκλεγούν βουλευτές μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Αλλοι, όπως ο Κώστας Λαλιώτης και ο Παρασκευάς Αυγερινός, έμειναν εκτός ψηφοδελτίων και αξιοποιήθηκαν, στην πρώτη ή σε επόμενες φάσεις, ως εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η συμμετοχή των εν λόγω στελεχών στην κυβέρνηση, τα κατέστησε ευρύτερα γνωστά. Από αυτή την προβολή ξεχώρισε ο Γιώργος Γεννηματάς, για μια σειρά λόγους, απ’ όπου θα ξεχωρίζαμε τον φύσει μετριοπαθή χαρακτήρα και τον ενωτικό του λόγο. Πιστώθηκε δε ιδιαίτερα τον νόμο για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τον Αύγουστο του 1982, που εισηγήθηκε ως υπουργός Εσωτερικών.
Στάση για την οποία είχε αποσπάσει τον έπαινο του Προέδρου Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Μέχρι και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έστω και με κάποια πολιτική ιδιοτέλεια, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο ικανό υπουργό της τότε κυβέρνησης.
