Η ιστορία των μνημονίων, με όλους τους οδυνηρούς συνειρμούς που ανακαλεί, δεν ξεκίνησε τον Γενάρη, ούτε βέβαια τον Ιούλιο του 2015.
Αποτελεί μια μακρά πορεία, με αφετηριακό σημείο το 2009, όταν ο απόηχος της παγκόσμιας κρίσης, άρχισε να χτυπά την Ευρώπη, κλονίζοντας σταθερές και βεβαιότητες.
Θα χρειαζόταν μια ειδική διατριβή, που ξεφεύγει από τα όρια και τις δυνατότητες του παρόντος, για την ανάλυση των βαθύτερων αιτίων, που έφερε την Ελλάδα στη χειρότερη θέση απ’ όλα τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πληρώνοντας δυσανάλογα βαρύτερο τίμημα.
Κοινό παρονομαστή του όγκου αναλύσεων και κατατεθειμένων απόψεων, αποτελεί πως το «θανάσιμο δίδυμο» χρέους και ελλειμμάτων αποτελούσε το σύμπτωμα ενώ αιτία ήταν η έλλειψη εγχώριας παραγωγικής βάσης, που αποτυπωνόταν στο μονίμως και βαριά ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και πληρωμών. Πρόβλημα που στην ουσία δεν αντιμετωπίστηκε με τα μνημόνια και τις συναφείς πολιτικές και μας φέρνει και τώρα, σε νέες δυσκολίες.
Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, τα δυσανάλογα δεινά που επισώρευσε η κρίση στη χώρα μας, οφειλόταν και σε μοιραίες αποφάσεις των ηγετών. Αποφάσεις που, δυστυχώς, υπάκουαν περισσότερο σε μικροκομματικές σκοπιμότητες, παρά στο ευρύτερο εθνικό συμφέρον.
Το πολιτικό κόστος, λόγω και της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που διέθετε, απέτρεψε τον Κώστα Καραμανλή, από του να λάβει έγκαιρα τα μέτρα που ήταν απαραίτητα και θα μπορούσαν να είναι λιγότερο επώδυνα για τους πολίτες, στην αρχή της κρίσης. Μαζί με την αυταπάτη ότι η οικονομία μας ήταν θωρακισμένη.
Όταν όμως ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε, με μεγάλη καθυστέρηση, να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο την κατάσταση, η «σκυτάλη» των «μοιραίων αποφάσεων πέρασε στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρνήθηκε τον «κλάδο συναίνεσης» που του πρόσφερε ο πολιτικός του αντίπαλος, προκρίνοντας την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, προκειμένου να γίνει ο ίδιος «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», με τη δική του αυταπάτη ότι «λεφτά υπάρχουν».
Όταν ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατέλαβε πανηγυρικά την εξουσία, βρέθηκε αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα και της δικής του στρατηγικής και ίσως να μετάνιωσε που δεν πρόσφερε στον απελθόντα πρωθυπουργό, τον «κλάδο ελαίας» που του πρόσφερε.
Η τύχη το έφερε ώστε, τη στιγμή που συνειδητοποιούσε την ύπαρξη και έκταση του προβλήματος, να «πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα» από το νέο πρόεδρο της ΝΔ και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά.
Ηταν η σειρά του Μεσσήνιου πολιτικού, να αρνηθεί τη συναίνεση. Αρχικά καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο (Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής όπως ήταν η τεχνική ονομασία) και στη συνέχεια, μετά τη δική του «κωλοτούμπα», υπονόμευσε την κυβέρνηση Παπαδήμου.
