Διαβάζοντας ή, μάλλον, ξαναδιαβάζοντας, κάποια βιβλία για το ιστορικό του λεγόμενου «Σκοπιανού», με αιχμή το Βουκουρέστι, «πέσαμε» πάνω… στην Ουκρανία.
Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Σε εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο του 2008, στη ρουμανική πρωτεύουσα, πέρα από την προοπτική ένταξης της τότε FYROM, η αμερικανική πλευρά, δια του Προέδρου Μπους, εξέφρασε την επιθυμία και για την ένταξη της Ουκρανίας, όπως και της Γεωργίας στην Ατλαντική Συμμαχία.
Αλλά και ως προς αυτή της την επιθυμία, η αμερικανική πλευρά υπέστη ένα δεύτερο Βατερλό, από ευρωπαϊκές ηγεσίες. Σειρά ευρωπαϊκών χωρών, με πρωτοστατούσες τη Γαλλία και τη Γερμανία, αντιτάχθηκαν σθεναρά σε μία τέτοια προοπτική.
Ο συνάδελφος Νίκος Στέφος παραθέτει στο βιβλίο του έναν έντονο διάλογο, μεταξύ της τότε υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Κοντολίζα Ράις και του Γερμανού ομολόγου της, νυν προέδρου της Γερμανικής Δημοκρατίας, Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ.
Ο τελευταίος, επέμενε στην αντίθεσή του, με το βασικό επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε τη Ρωσία, ενώ η κ. Ράις θεωρούσε «ζωτικής σημασίας» για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ένταξη των δύο αυτών χωρών.
Εκείνος ο διάλογος που, από σπόντα (είναι αυτή η «ετερογονία των σκοπών») ανασύρθηκε στη μνήμη, εξηγεί πολύ περισσότερα, για την τραγωδία που βιώνει ο ουκρανικός λαός, απ’ ότι οι ατέλειωτες φλυαρίες των ημερών και οι ανούσιες, όσο και ανόητες, «κοκορομαχίες» μεταξύ «ρωσοτσολιάδων» και «φιλοαντλαντιστών.
Γιατί μπορεί, Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες να συμπίπτουν στο προφανές, την καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας, αλλά από ‘κεί και πέρα αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις.
Οσο δε, περνούν οι μέρες και δεν φαίνεται διέξοδος, ώστε να τερματιστεί το δράμα του ουκρανικού λαού (αυτό δεν ήταν και το μήνυμα του προξένου μας κ. Ανδρουλάκη; ), τόσο γίνεται πιο φανερή η διάσταση, για όσους τουλάχιστον μπορούν να δουν πέρα απ’ τη μύτη τους.
Ενώ ο κ. Μπάιντεν, όλο και πιο απροκάλυπτα, «ρίχνει λάδι στη φωτιά», όπως Αμερικανοί αναλυτές, αλλά και Ελληνες σχολιαστές (Αλέξης Παπαχελάς) διαπιστώνουν, ενδεχομένως μετ’ εκπλήξεως, στην Ευρώπη και ειδικά σε Γαλλία και Γερμανία, κινούνται μάλλον σε διαφορετικό μήκος κύματος.
Εξ ου και η μετ’ επιμονής διατήρηση ανοιχτών διαύλων, από Μακρόν και Σολτς.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
