Τον γνωστό αθλητικό όρο θυμήθηκαν σχολιαστές των πολιτικών δρώμενων, με αφορμή την εξίσου «αθλητική» απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, σχετικά με τη σύνθεση της κυβέρνησής του, εφόσον επαληθευτούν όλα τα προγνωστικά και τον εμπιστευτεί ξανά ο ελληνικός λαός.
Εκεί, πέρα από το «ροτέισον», ο πρώην πρωθυπουργός άφησε και πάλι να εννοηθεί, ίσως με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια από ποτέ άλλοτε, πως θα υπάρξουν και «μεταγραφές αεροδρομίου».
Για να είμαστε πάντως ακριβείς και δίκαιοι, αυτή τη φορά, με βάση τουλάχιστον τα ονόματα που μετ’ επιτάσεως κυκλοφορούν, θα αποφευχθεί η, αν μη τι άλλο ηθικά προβληματική, επιλογή της προηγούμενης μετεκλογικής κυβέρνησης, ήτοι της «μεταγραφής» προσώπων, που ανήκαν μέχρι την ημέρα των εκλογών, ακριβέστερα στο ΠΑΣΟΚ και την επομένη έγιναν υπουργοί, στη μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ.
Τουλάχιστον τώρα, τα εν λόγω στελέχη, έχουν ήδη ενταχθεί οργανικά στη συντηρητική παράταξη, αναβαπτιζόμενοι μάλιστα στη λαϊκή βάση της τελευταίας, πρωτεύοντας στις εκλογικές περιφέρειες, στις οποίες πολιτεύτηκαν.
Απ’ αυτή την άποψη, το τοπίο είναι πολύ πιο καθαρό και δε θα χρειαστεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να τρέχει άρον-άρον, να διαγράψει κάποιους, όπως υποχρεώθηκε να κάνει η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, την επαύριο των εκλογών της 5ης Ιουλίου 2019.
Εκτός κάποιας απρόσμενης έκπληξης, που δε διαφαίνεται, άμεσα τουλάχιστον, αυτοί που πρόκειται να αξιοποιηθούν, ή ακούγεται τουλάχιστον, είτε άμεσα στο νέο κυβερνητικό σχήμα, είτε στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, έχουν προ πολλού αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ. Κοινό στοιχείο όλων αυτών, που τους ενώνει κατά κάποιο τρόπο, καθιστώντας περίπου φυσιολογική την πιθανή μελλοντική αξιοποίησή τους από τη ΝΔ, είναι το ότι άπαντες προέρχονται από την «εκσυγχρονιστική» εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, έχοντας στενό προσωπικό σύνδεσμο με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, που σταθερά και θα λέγαμε με συνέπεια, αλλά και ιδιαίτερο φανατισμό, έχουν στηρίξει την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, ακόμη και στις πιο προβληματικές όψεις αυτής της διακυβέρνησης, όπως οι υποκλοπές ή το δυστύχημα των Τεμπών.
Το ότι πάντως στελέχη άλλου κόμματος, μπορούν με τόση ευκολία να εντάσσονται σε ένα άλλο, μέχρι πρότινος ανειρήνευτο αντίπαλο, κυρίως δε ότι γίνονται αποδεκτοί με τόσο εμφαντικό τρόπο, από την εκλογική βάση του νέου τους κόμματος, είναι πράγματι πρωτόγνωρο.
Δείχνει ίσως την όσμωση μεταξύ ενός τμήματος του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος, του «εκσυγχρονιστικού», με τη συντηρητική παράταξης, προσδίδοντας ή επιδιώκοντας να προσδώσουν στρατηγικά χαρακτηριστικά στην, προϊόν ανάγκης, λόγω των έκτακτων συνθηκών, συγκυβέρνηση της περιόδου 2012-‘15.
Υπ’ αυτή την έννοια, το φαινόμενο αυτό μας θυμίζει τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με τη διαμοιρασμό των ιματίων του παλιού Κέντρου.
