Ο όρος παραπέμπει σε μία κατηγορία πολιτικών ή γενικότερα
παραγόντων του δημόσιου βίου, που ξεκίνησαν από το χώρο της
Αριστεράς, για να καταλήξουν σφοδροί πολέμιοί της.
Η διαδικασία «μετάνοιας» τους οδηγούσε μάλιστα σε επιλογές που
θύμιζαν την κίνηση του εκκρεμούς. Η επίθεση του ηθοποιού Αντώνη
Καφετζόπουλου, στην τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου, για τη στάση
της στον ουκρανικό πόλεμο, παραπέμπει σε μία τέτοια ακριβώς
περίπτωση.
Ο 70χρονος σήμερα ηθοποιός, είχε διέλθει στα νιάτα του από το χώρο
του ΕΚΚΕ, του μακαρίτη Χρήστου Μπίστη. Ενός σχηματισμού, που
δέσποζε, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στη δεκαετία του ‘70,
στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και είχε γίνει ευρύτερα
γνωστή, για το δυναμικό ακτιβισμό που ανέπτυσσε.
Εχουν μείνει στη μνήμη όσων έζησαν την εποχή, τα άγρια επεισόδια
που προκάλεσαν μέλη του ΕΚΚΕ, έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία,
στη διάρκεια διαδήλωσης, στην αμερικάνικη πρεσβεία.
Μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν σ’ εκείνα τα επεισόδια, που έμειναν
στην Ιστορία, ήταν και ο νεαρός Πέτρος Τατούλης, που χρόνια αργότερα
εντάχθηκε στη συντηρητική παράταξη, τη ΝΔ, διατελώντας για πολλά
χρόνια βουλευτής και υπουργός, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν
περιφερειάρχης Πελοποννήσου.
Οσο για τον Αντώνη Καφετζόπουλο, που σήκωσε αρκετή «σκόνη» με
την οξύτητα, έως και χυδαιότητα, της προαναφερθείσας ανάρτησής
του, μετά τα επαναστατικά «γυμνάσματα» της νεότητάς του,
ακολούθησε επιλογές, που τον έφερναν αντίπαλο, σε ό,τι συνολικά
εκπροσωπούσε η Αριστερά στη χώρα μας.
Το ότι η Νατάσσα Μποφίλιου, που αποτέλεσε το αντικείμενο της οργής
του, δραστηριοποιείται πολιτικά στο χώρο του ΚΚΕ, δεν είναι καθόλου
άσχετο με την οξύτητα της επίθεσης.
Από το κόμμα του Περισσού, εξάλλου, πέρασαν παρά πολλοί στα πρώτα
χρόνια της μεταπολίτευσης, που στη συνέχεια ακολούθησαν εντελώς
διαφορετικούς δρόμους.
Πέρα από το διάχυτο ριζοσπαστισμό της εποχής, το ΚΚΕ είχε γίνει
ιδιαίτερα ελκυστικό, ειδικά για τους νέους, που ανακάλυπταν την
πολιτική, στο κλίμα ευφορίας, που είχε δημιουργήσει η επιστροφή της
δημοκρατίας στην κοιτίδα της.
Με την πάροδο των χρόνων όμως και, πιο συγκεκριμένα, από τη
δεκαετία του ‘80 και εντεύθεν και όσο «έπεφτε το παραβάν» και
αποκαλυπτόταν η πικρή αλήθεια, για τα καθεστώτα του «υπαρκτού
σοσιαλισμού», άρχισε να καταρρέει ο μύθος κι αυτό «απελευθέρωνε»
δυνάμεις και πρόσωπα, που ένιωθαν «προδομένοι».
Πρέπει πάντως να σημειώσουμε πως τα περισσότερα από τα στελέχη
που αποχωρούσαν, στα διαδοχικά κύματα αποχωρήσεων και
εκκαθαρίσεων, αναζητούσαν τη συνέχεια της πολιτικής τους διαδρομής,
σε όμορους χώρους, στο ευρύτερο προοδευτικό στρατόπεδο.
Το ΠΑΣΟΚ, ως ηγεμονική δύναμη, εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο αποδοχέα
των συγκεκριμένων «ροών», όσο τουλάχιστον παρέμενε ηγεμονική-
πλειοψηφική δύναμη.
