Κρίθηκε η διαδοχή

Το σίγουρο είναι πως σε εκείνο το δείπνο, ένα φθινοπωρινό βράδυ του 1994, κρίθηκε εν πολλοίς η διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το «πάμε με τον Κώστα» (Σημίτη) του Θεόδωρου Πάγκαλου, προσδιόρισε τις μετέπειτα εξελίξεις και αποδείχθηκε εν τέλει προφητικό. Κόντρα ίσως και στη φύση του, ο ευφυής πολιτικός βρέθηκε τούτη τη φορά και μάλιστα έγκαιρα, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας».

Τα όσα ακολούθησαν, επιβεβαίωσαν τη διορατικότητά του. Ανταμείφθηκε δε μ’ αυτό, καθώς ο Κώστας Σημίτης, ως πρωθυπουργός πλέον, τον Ιανουάριο του 1996, του έδωσε αυτό που επιμόνως ζητούσε, αλλά αρνούνταν, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την πολιτική διεύθυνση του υπουργείου Εξωτερικών.

Αν, ωστόσο, έχει βάση το «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», η αρχή δεν ήταν και η καλύτερη, προδιαθέτοντας για την ακόμη χειρότερη συνέχεια.

Η κρίση των Ιμίων, που έφτασε στην κορύφωσή της, καθώς τέλειωνε ο πρώτος μήνας του 1996 κι ενώ η κυβέρνηση Σημίτη εμφανιζόταν στη Βουλή, για την παρουσίαση των προγραμματικών της δηλώσεων και την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, αποτέλεσε ένα στίγμα για τον ίδιο τον Θεόδωρο Πάγκαλο, στην αρχή της θητείας του, ως υπουργού Εξωτερικών.

Η άκαιρη παρουσία του σε τηλεοπτικό στούντιο ενώ η κρίση εξελισσόταν πλέον σε «θερμό επεισόδιο», ατυχείς δηλώσεις του, όπως αυτή για τη σημαία, που θα την έπαιρνε ο άνεμος, αλλά και η προσωπική του κόντρα με τον τότε αρχηγό ΓΕΕΘΑ Χρήστο Λυμπέρη, που αποπέμφθηκε με απόφαση του ΚΥΣΕΑ, που συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, δεν αποτέλεσαν και τις πλέον ευτυχείς στιγμές της πολιτικής του διαδρομής.

Η πρωταγωνιστική του συμβολή, ως υπουργού Εξωτερικών, στην υπογραφή της «Συμφωνίας της Μαδρίτης», με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώριζε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, τον έθεσε αντιμέτωπο, μαζί με τον τότε πρωθυπουργό, με το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», που υπερασπιζόταν τις σχετικές παρακαταθήκες του ιδρυτή του Κινήματος.

Για να επιβεβαιωθεί δε η «διάσημη» ρήση του Βραζιλιάνου συγγραφέα Πάολο Κοέλιο, τα πράγματα πήγαν ακόμη χειρότερα, με το ξέσπασμα της «υπόθεσης Οτσαλάν».

Οι συνθήκες υπό τις οποίες ο Κούρδος ηγέτης βρέθηκε στα χέρια των διωκτών του, Τούρκων πρακτόρων, ενώ βρισκόταν υπό ελληνική προστασία, εκλήφθηκε και δίκαια ως εθνική ταπείνωση και σήμανε το άδοξο τέλος της παρουσίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας.

Η εξέλιξη αυτή σήμανε και τη διάρρηξη της προσωπικής του σχέσης με τον Κώστα Σημίτη. Το «πάμε με τον Κώστα» έμοιαζε πάρα πολύ μακρινό.

Η επάνοδός του στην κυβέρνηση, μετά τις εκλογές-θρίλερ του Απριλίου 2000, στη θέση του υπουργού Πολιτισμού, αποτέλεσε απλώς μια παρένθεση.