Η συμπλήρωση ενός χρόνου (πότε πέρασε;) από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά, έθεσε ξανά το ερώτημα, για τον ρόλο που παίζει η κληρονομιά στην πολιτική.
Στο ερώτημα, πιο συγκεκριμένα, αν αυτή είναι ευλογία ή κατάρα, οι άνθρωποι που έζησαν κοντά, αγάπησαν και συνεργάστηκαν με την αξέχαστη πολιτικό, διαβεβαιώνουν ότι, τουλάχιστον στην περίπτωσή της, ισχύει το δεύτερο.
Ότι δηλαδή το βάρος του πατρικού ονόματος, δημιουργούσε πρόσθετη αμφισβήτηση, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την προσπάθεια. Προς απόδειξη αναφέρεται ότι χρειάστηκε να κάνει συνεχείς υπερβάσεις, σε σχέση με την ιστορική παρακαταθήκη, του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά.
Κι αν η βουλευτική εκλογή θα μπορούσε να θεωρηθεί «ευκολάκι», οι δύο θητείες στην υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς, επί της ουσίας τη σημερινή Περιφέρεια Αττικής, δε θα έλεγε κανείς ότι ήραν και το πιο εύκολο πράγμα, για το οποίο αρκούσε η έλξη του συγκεκριμένου επιθέτου.
Ειδικά μάλιστα την πρώτη φορά, το 2002, σε μια φάση αποδρομής του ΠΑΣΟΚ και κλίματος ηττοπάθειας στις τάξεις, αντίστοιχα δε ανερχόμενης δυναμικής της ΝΔ, που την έφερνε «μια ανάσα» πριν την επάνοδο στην εξουσία.
Αν, επίσης, η πρώτη της εκλογή, ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, τον Αύγουστο του 2015, έγινε ύστερα από υπόδειξη του απερχόμενου Ευάγγελου Βενιζέλου και σ’ ένα κλίμα ευρύτατης στήριξης, οι επόμενες αναμετρήσεις ήταν σκληρές, με πολλούς υποψηφίους, «συντροφικά μαχαιρώματα» και έντονη αμφισβήτηση, αν όχι υπονόμευση.
Στο «τέλος δε της μέρας» και ανεξάρτητα από την επικράτηση της λογικής «ο νεκρός δεδικαίωται», αποτελεί πανθομολογούμενη αναγνώριση, κατ’ αντικειμενική κρίση, ότι η αείμνηστη πολιτικός, αν μη τι άλλο, κατάφερε να διατηρήσει την παράταξη, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όρθια, αντιστρέφοντας την κατωφερική πορεία και θέτοντας τις βάσεις δυναμικής επανόδου, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Να λοιπόν ένα σχετικά ασφαλές κριτήριο, για να συγκρίνουμε τους επίγονους με τα «είδωλά» τους. Η Φώφη Γεννηματά κατάφερε, στο μέτρο του δυνατού και σε μια εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη για τον χώρο της, να υπερβεί την πατρική κληρονομιά.
Ενδεχομένως, αν η μοίρα δεν είχε φερθεί τόσο σκληρά, ο πήχης αυτής της πατρικής κληρονομιάς, να είχε ανέβει πολύ ψηλότερα. Ομως, ακόμη και με υποθετικά ενδεχόμενα, η Φώφη Γεννηματά κατάφερε να είναι η πρωταγωνίστρια, το Νο 1 της παράταξής της, όπως κατά πάσα βεβαιότητα θα ήταν ο πατέρας της, αν προλάβαινε.
Ας μην παραβλέπουμε άλλωστε, ότι και η Φώφη Γεννηματά, «έφυγε» στην ίδια ηλικία με τον πατέρα της, ενώ χρειάστηκε να παλέψει με τον καρκίνο πολύ περισσότερα χρόνια.
Μπορούμε να φανταστούμε, πόσο πιο αποτελεσματική θα ήταν η δράση της και πόσα παραπάνω θα πρόσφερε…
