Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΝΑ
Ας μη γελιόμαστε. Με δεδομένο ότι είχε προεξοφληθεί η άνετη αυτοδυναμία της ΝΔ, ο μεγάλος νικητής ή η μεγάλη έκπληξη της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης ήταν οι «Σπαρτιάτες».
Αν δε συνυπολογίσουμε ότι, με βάση τουλάχιστον όσα είχαμε ως δεδομένα, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, πέραν του συγκεκριμένου σχηματισμού και τα άλλα δύο κόμματα, η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελλόπουλου και η «Νίκη» του κ. Νατσιού, φαίνονταν πιο σίγουροι για είσοδο στη Βουλή, σε σχέση με τους σχηματισμούς, που προέρχονται από το χώρο της Αριστεράς (οριακά εντέλει εξασφάλισε την εκλογή της η «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζωής Κωνσταντοπούλου), έχουμε ανάγλυφη πια την εικόνα που ήδη είχε αρχίσει να διαφαίνεται από την 25η Μαΐου.
Τη συνολική δηλαδή στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς τα δεξιά, της οποίας η ορατή όψη ήταν η σαρωτική επικράτηση της ΝΔ.
Είχε ήδη καταστεί φανερό, πως και στη χώρα μας έρχεται «με ορμή» το ρεύμα προς τα δεξιά, που «σαρώνει» σχεδόν όλη την Ευρώπη.
Η μόνη διαφορά είναι πως δεν έχουν ακόμη διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις, ώστε να φτάσουμε στο σημείο όπου έχουν οδηγηθεί ήδη πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σε μια τέτοια δύναμη των ακροδεξιών κομμάτων, ώστε να συγκυβερνούν με την κλασσική δεξιά παράταξη.
Η Ισπανία φαίνεται πως θα είναι ένα από τα τελευταία «οχυρά», που, κατά πάσα πιθανότατα, θα «πέσει» τον επόμενο μήνα, στις εκλογές της 23ης Ιουλίου, που υποχρεώθηκε να προκηρύξει ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Πέντρο Σάντσεθ, μετά τη βαριά ήττα του στις περιφερειακές εκλογές.
Τώρα πια κανείς δεν προσποιείται πως δε… βλέπει τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Πολύ περισσότερο που αυτή η «έκρηξη» συντελέστηκε με όρους και συνθήκες, που συνιστούν βαρύ πλήγμα, αν όχι διασυρμό του πολιτικού, αλλά και θεσμικού μας συστήματος.
Αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που και από τούτη τη στήλη είχαμε επισημάνει «κόντρα στο ρεύμα». Ότι δηλαδή η οδός των νομικών αποκλεισμών και δικαστικών απαγορεύσεων, πέρα από επικίνδυνη είναι και ατελέσφορη.
Για να καταλάβουμε τον βαθμό «τυφλότητας» του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και ευρύτερων ελίτ και περισπούδαστων δημοσιολογούντων, πεφωτισμένων «Παπινιανών», ας θυμηθούμε πως οι δημοσκόποι κατέγραφαν το προσωπικό κόμμα του κ. Κασιδιάρη, γύρω στο 5 με 6%.
Νόμισαν κάποιοι ότι αυτό το ποσοστό δε συνιστούσε κάποιο ανθεκτικό ρεύμα, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και όχι «φτερό στον άνεμο».
Απλά, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, ο Ηλίας Κασιδιάρης, έχοντας πράγματι «στρατηγική δύο γύρων», όπως υπενθύμιζαν οι πιο υποψιασμένοι, «αποκοίμισε» τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, αποφεύγοντας να δώσει «γραμμή».
Μόλις ο «έγκλειστος του Δομοκού», αποφάσισε να εφαρμόσει την προαποφασισμένη στρατηγική του και να δώσει «γραμμή», το σύνολο σχεδόν των ψηφοφόρων που εμφανίζονταν στις δημοσκοπήσεις, μετακινήθηκαν en bloc σε ένα παντελώς άγνωστο κόμμα, που το πανελλήνιο αγνοούσε μέχρι δυο εβδομάδες, χωρίς καν γραφεία και με «αγνοούμενο» αρχηγό.
Αλήθεια, με βάση τα όσα έχουμε περιγράψει, ποιος είναι ο πραγματικός αρχηγός του κόμματος αυτού; Αρα, ποιος είναι ο πραγματικός νικητής;
Μήπως επιτέλους, κάποιοι πρέπει να καταλάβουν τι συντελείται στην ελληνική κοινωνία, «κάτω από τα ραντάρ» του Αθηναϊκού κέντρου;
