Αν έχει βάση -που πρέπει να έχει- η αφήγηση του πρώην υφυπουργού και στενού συνεργάτη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Βασίλη Μπεκίρη, τότε καταρρίπτεται ο μύθος που εκ των υστέρων κατασκευάστηκε, εξυπηρετώντας φίλους και αντιπάλους, πως ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιδίωκε σώνει και καλά τη ρήξη με τη συντηρητική παράταξη, με αιχμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μπορούμε, συνδέοντας κατάλληλα τη σειρά των γεγονότων, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ο ιστορικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης ήθελε να απαλλαγεί από την ασφυκτική «κηδεμονία» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και από το θεσμικό του δημιούργημα, τις «υπερεξουσίες» του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η επιλογή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου εξυπηρετούσε μια χαρά τη στρατηγική του τότε πρωθυπουργού. «Γκρέμιζε τον Καραμανλισμό» που, στο φαντασιακό του προοδευτικού ψηφοφόρου είχε ιστορικά ταυτιστεί με τη δεξιά παράταξη, ενώ ο Κανελλόπουλος, με τη στάση του στη διάρκεια της δικτατορίας, αλλά και μετά, είχε «απογαλακτιστεί» από την πολιτική του καταγωγή, έχοντας αναχθεί σε ένα πραγματικά υπερκομματικό σύμβολο, καθολικής σχεδόν αποδοχής.
Η υπόγεια αντιπαλότητά του με τον «πατριάρχη» της δεξιάς, τον καθιστούσε ακόμη πιο αποδεκτό και για τον κόσμο της προοδευτικής παράταξης. Αρα το σύνθημα που κυριάρχησε εκείνη την περίοδο, για το «γκρέμισμα του καραμανλισμού», μια χαρά θα μπορούσε να λειτουργήσει και με τη συγκεκριμένη επιλογή.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος επίσης, ως χαρακτήρας, διέφερε από το αυταρχικό και πατερναλιστικό πρότυπο του Μακεδόνα πολιτικού και μάλλον δε θα είχε δυσκολία να αποδεχθεί τη δραστική μείωση των αρμοδιοτήτων του, ως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Επιπλέον, θα ήταν μια υποψηφιότητα, που δύσκολα θα απέρριπτε η τότε ηγεσία της ΝΔ, παρ’ ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για το πρόσωπο του. Απόδειξη ότι τον απέκλεισε από τα ψηφοδέλτια της ΝΔ, στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν, με πρόσχημα την προχωρημένη του ηλικία.
Θα είχαμε έτσι μια συναινετική επιλογή, με ευρύτερη, ίσως καθολική αποδοχή, από τη Βουλή και δε θα χρειαζόταν να περιμένουμε άλλα 20 χρόνια, για να καθιερωθεί αυτή η εθιμική παράδοση, που διέπει πλέον την πολιτική μας ζωή.
Η επιλογή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, κάλυπτε και την εθιμική πρακτική, της υπόδειξης υποψηφίου, προερχόμενου από την αντίπαλη προς το κυβερνών κόμμα παράταξη.
Είχε προκύψει βέβαια, από τη δημοσιογραφική έρευνα της εποχής, πως είχε γίνει βολιδοσκόπηση προς τον πρώην πρωθυπουργού, μέσω του Ακη Τσοχατζόπουλου, αλλά η αφήγηση του κ. Μπεκίρη δίνει μια άλλη διάσταση.
Που ίσως να καταρρίπτει έναν ακόμη μύθο. Του δήθεν αιφνιδιασμού ή εξαπάτησης του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας. Με τα ΑΝ, όμως δε γράφεται ιστορία.
