Η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρίγκιπα-διάδοχο του Βρετανικού θρόνου, με τις πολλές, περίεργες όψεις, αλλά και τις απορίες για τις προτεραιότητες της κυβέρνησης, στη συγκεκριμένη συγκυρία, ανακάλεσε στη μνήμη το περίφημο unfair.
Η φράση χρησιμοποιήθηκε από τον πατέρα Μητσοτάκη, το 1986, όταν ο τότε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αναφερόταν στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974.
Με την αναφορά αυτή, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ακύρωνε στην ουσία μια μείζονα πρωτοβουλία του κόμματός του, αλλά και του ιδρυτή του, Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε οργανώσει, ως πρωθυπουργός, το δημοψήφισμα, εξασφαλίζοντας τη λύση του πολιτειακού.
Δε δίστασε μάλιστα να χαρακτηρίσει, μιλώντας στην πρώτη μεταδικτατορική Βουλή, «καρκίνωμα» το θεσμό της βασιλείας, έχοντας προφανώς υπόψη, τις περιπέτειες και καταστροφικούς διχασμούς, με τους οποίους ιστορικά έχει συνδεθεί το λεγόμενο Παλάτι, αλλά και τις δικές του προσωπικές εμπειρίες.
Αυτή η τοποθέτηση εξασφάλισε το θερμό χειροκρότημα όλων των πτερύγων της Βουλής. Αυτό το θετικό αποτύπωμα για τη συντηρητική παράταξη ήρθε να διαταράξει και να θέσει υπό διακινδύνευση, η αναφορά του «σώγαμπρου», κατά τη διατύπωση του Αχιλλέα Καραμανλή, εκ Χανίων πολιτικού.
Η ιστορία πάει πιο πίσω, στα προδικτατορικά χρόνια, με ορόσημο το βασιλικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1965. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στο εγχείρημα της αποστασίας, τον έφερε εκ των πραγμάτων πιο κοντά στο Παλάτι, διαλύοντας τα όποια «νέφη» είχε δημιουργήσει η σκληρή κριτική που είχε ασκήσει στο παρελθόν, ως βουλευτής του Κέντρου.
Η εκλογή του ως προέδρου της ΝΔ, τον Σεπτέμβριο του 1984, πέρα από τη γενικότερη πολιτική ένταση, προκάλεσε και σοβαρά ερωτήματα ως προς τη στάση του απέναντι στον έκπτωτο μονάρχη. Που, τότε, θυμίζουμε ότι ζούσε στο εξωτερικό, με άτυπο «απαγορευτικό» για είσοδο του στη χώρα μας.
Σήμερα φαίνονται λίγο ακατανόητα όλα αυτά, καθώς ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ μένει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, μαζί με την οικογένειά του, αφού όμως προηγουμένως αναγνώρισε, έμμεσα έστω, τη νομιμότητα του δημοψηφίσματος, της 8ης Δεκεμβρίου 1974, αποκτώντας την ελληνική ιθαγένεια.
Η επίμονη, μέχρι τότε, άρνησή του, να πράξει το αυτονόητο, διατηρώντας την αίσθηση μιας εκκρεμότητας, αφού υποδήλωνε με αυτό τον τρόπο, πως δεν είχε αποδεχθεί το «τετελεσμένο» του δημοψηφίσματος.
Αν και η πρώτη του αντίδραση, μετά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, δημιουργούσε την αίσθηση αποδοχής και σεβασμού στη λαϊκή βούληση, στην πορεία άρχισε να «σέρνεται» μια υπόγεια αμφισβήτηση, με σαφή προέλευση το «στρατηγείο» του τέως βασιλιά, που έδρευε τότε στο Λονδίνο.
Αποκαλύφθηκε μάλιστα, όταν δημοσιεύθηκε το 12τομο αυτοβιογραφικό «Αρχείο» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η ύπαρξη συνωμοσίας, με επίκεντρο τον τέως.
