Ο καιρός θα δείξει αν το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει πράγματι ένα ορόσημο, τόσο για το ριζικό μετασχηματισμό του κόμματος, όσο και για την πολιτική αλλαγή, με την επάνοδο του κόμματος, στη διακυβέρνηση της χώρας.
Ανεξάρτητα όμως από το τι θα συμβεί, ο Αλέξης Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία, ως ο μόνος ηγέτης της Αριστεράς, που δεν έφτασε απλώς στη βρύση, αλλά κατάφερε να πιεί και νερό.
Αν δεν υπήρχε το 2015, η ιστορία της Αριστεράς θα έμενε ως μια πορεία «χαμένων ευκαιριών», για να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή φράση.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η Αριστερά, με κεντρικό κορμό, αν όχι αποκλειστική δύναμη το ΚΚΕ, μια φορά και μόνη είχε φτάσει «μια ανάσα» από την εξουσία.
Ο λόγος για τη δεκαετία του ‘40, όταν, μετά την ανεπανάληπτη αντίσταση, με μπροστάρη το σημερινό κόμμα του Περισσού, οι δυνάμεις του ΕΑΜ, της «πληθυντικής Αριστεράς» όπως θα λέγαμε σήμερα, κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας.
Ηταν τότε που έλεγαν πως η εξουσία κυλούσε στους δρόμους (αφού δεν υπήρχε καν συγκροτημένο κράτος) αλλά κανείς δεν έκανε το βήμα να την κατακτήσει. Η αμφιταλάντευση του πρώτου διαστήματος, υπήρξε καθοριστική, καθώς επέτρεψε στις δυνάμεις του «αστικού» κράτους να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν.
Η προσφυγή στην εμφύλια αναμέτρηση, ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή, ανεξάρτητα από το μέγεθος των προκλήσεων, κλείνοντας οριστικά την έκβαση της μάχης για την εξουσία.
Μπορεί σήμερα να ακούγεται παράξενα, με βάση την τωρινή εικόνα του ΚΚΕ, πως το αρτιγέννητο κόμμα, από το Μεσοπόλεμο κιόλας, κινούμενο μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, δεν έδειχνε αδιαφορία για το παιχνίδι της εξουσίας.
Στη δεκαετία του ‘20, υπήρξαν παρασκηνιακές συνεννοήσεις με την ευρισκόμενη στη φυλακή ηγεσία, για σύμπραξη ή στήριξη, σε κάποια από τις διάφορες «φράξιες» της «αστικής» εξουσίας.
Στη δεκαετία του ‘30 το ΚΚΕ, έχοντας εξασφαλίσει ένα μακρύ νόμιμο βίο, συνέπραξε, στις δραματικές εκείνες μέρες του ‘36, έχοντας πετύχει αξιοσημείωτες εκλογικές επιδόσεις (σε βουλευτικές, αλλά και δημοτικές εκλογές) συμμετείχε στην ύστατη προσπάθεια, για την εξεύρεση λύσης.
Ηταν το περίφημο σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, μεταξύ δηλαδή του τότε ηγέτη των Φιλελευθέρων και του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, για τη στήριξη του πρώτου, για την προεδρία της Βουλής.
Το κλίμα όμως άκρατου αντικομμουνισμού, που και τότε επικρατούσε, ματαίωσε την προσπάθεια και, από κει και πέρα, η πορεία των πραγμάτων ήταν προδιαγεγραμμένη, προς τη δικτατορία Μεταξά.
Υπήρχε επομένως η «μαγιά» για την ανάταση της δεκαετίας του ‘40, που κατέληξε όμως σε τραγωδία
