Μοιάζει λίγο σαν ένα είδος ιστορικής αποκατάστασης.
Αναφερόμαστε στο γεγονός ότι τις επετειακές μέρες που πέρασαν, που
τιμήσαμε ποικιλοτρόπως την εθνική μας παλιγγενεσία, χωρίς πια τους
ασφυκτικούς υγειονομικούς περιορισμούς των προηγούμενων χρόνων,
πολλοί θυμήθηκαν ένα μεταγενέστερο γεγονός.
Πολλά χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης, αρκετά μετά την
ανακήρυξη του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, συνέβη το γεγονός
που τιμήθηκε δεόντως, τη φετινή 25η Μαρτίου.
Για την ακρίβεια μία σειρά γεγονότων, που συνέβησαν το πρώτο
διάστημα της βασιλείας του Οθωνα, όταν λόγω της ηλικίας του νεαρού
βασιλιά (ήταν ανήλικος) είχαν αναλάβει να ασκούν την εξουσία, εν
ονόματι του, τρεις Βαυαροί πολίτες, συμπατριώτες του βασιλιά, οι
Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και Εϋντεκ, που συγκροτούσαν τη λεγόμενη
Αντιβασιλεία.
Εξαίρετοι νομομαθείς και οι τρεις, διαποτισμένοι όμως με τη
μοναρχική, απολυταρχική νοοτροπία, των ευρωπαϊκών ανακτοβουλίων
της εποχής, αλλά και μία ενδιάθετη περιφρόνηση, αν όχι και απέχθεια,
για τους «απαίδευτους» Ελληνες, που υπερκάλυπτε το διακηρυγμένο
φιλελληνισμό τους, επέλεξαν έναν ανάλογο, απόλυτα αυταρχικό, τρόπο
διακυβέρνησης.
Απόρροια αυτής της αντίληψης ήταν η σκευωρία που έστησαν, με
ενεργούμενό τους τον διαβόητο Μάσσον, σκωτικής καταγωγής, με
νομικές σπουδές, σε βάρος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του
συναγωνιστή του, Δημήτριου Πλαπούτα.
Με επιστράτευση ψευδομαρτύρων και χαλκευμένων εγγράφων,
έστησαν ένα διάτρητο κατηγορητήριο, σε βάρος των δύο κορυφαίων
αγωνιστών, του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, για δήθεν συνωμοσία σε
βάρος του Βαυαρικού καθεστώτος, με την εμπλοκή ξένης δύναμης, της
τσαρικής Ρωσίας (για φαντάσου).
Στόχος ήταν η, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκη σε θάνατο και
εκτέλεση των δύο αγωνιστών, ώστε να λειτουργήσουν ως παράδειγμα
αποτροπής, για κάθε ανυπότακτο πολίτη, για κάθε ελεύθερο φρόνημα.
Για τον σκοπό αυτό, έστησαν μία σύνθεση δικαστηρίου, απολύτως
ελεγχόμενη, όπως πίστευαν. Ο ένας, εκ των μελών, ήταν στενός
συγγενής του υπουργού Δικαιοσύνης, ο άλλος αναγορεύτηκε σε
δικαστή, ενώ ήταν ένας απλώς γραφέας, παντελώς άσχετος με τη
νομική επιστήμη, ενώ ο τρίτος εξασφάλισε μία ευνοϊκή μετάθεση.
Ως πρόεδρος αυτού του, ad hoc, με τη σημερινή νομική ορολογία,
δικαστηρίου, επιλέχθηκε ένα πρόσωπο ευρύτερου κύρους, με λαμπρές
νομικές σπουδές στο εξωτερικό, ώστε να προσδώσει το αναγκαίο κύρος
στο δικαστικό σχηματισμό και στην όλη μεθόδευση.
Ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης, περί του οποίου ο λόγος, διέθετε όμως ένα
ακόμη προσόν, που οι σκευωροί έκριναν ότι εξασφάλιζε ταυτόχρονα
την καταδικαστική του ψήφο.
Είχε υπάρξει σφοδρός αντίπαλος του Κολοκοτρώνη, που υποστήριζε τον
πρώτο κυβερνήτη της χώρας, Ιωάννη Καποδίστρια, στον οποίο,
αντίθετα, ο Πολυζωΐδης ασκούσε έντονη κριτική, μέσα από πυκνή
αρθρογραφία, σε εφημερίδα που ο ίδιος είχε εκδώσει.
Γι’ αυτή του τη δράση είχε απειληθεί, από απεσταλμένους του
Κολοκοτρώνη.
