Η σφραγίδα Κύρκου

Εκείνος πάντως που έβαλε τη σφραγίδα του, στην πορεία του ΚΚΕ εσωτερικού, τη φυσιογνωμία και το ιδιαίτερο αποτύπωμα του στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, που διαδέχθηκε τον συμπαθή, πλην άχρωμο Μπάμπη Δρακόπουλο, όπως υπογραμμίσαμε και στο χθεσινό μας φύλλο.

Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο-και μάλιστα ογκώδες- για να περιγράψει κανείς την πολυκύμαντη πορεία της συγκεκριμένης πολιτικής προσωπικότητας.

Ίσως το αποτύπωμά του, να συνοψίζεται στη φράση του ίδιου, όταν, εκφράζοντας μια δικαιολογημένη πικρία, για τις χαμηλές εκλογικές επιδόσεις του κόμματος, σε αναντιστοιχία με τη δημοφιλία του ίδιου και την ευνοϊκή προδιάθεση για το ΚΚΕ εσωτερικού, είχε πει το αμίμητο: «Μας αγαπάνε, αλλά δε μας ψηφίζουν».

Φαίνεται πως έμειναν στη διαπίστωση, καθώς, αν είχαν εμβαθύνει, ίσως θα ανακάλυπταν τις βαθύτερες αιτίες, που κρατούσαν το κόμμα, παρά την ελκτικότητα του, καθηλωμένο εκλογικά, στα όρια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, με κάπως πιο καλές επιδόσεις, στις αναμετρήσεις για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως συνέβαινε όμως και με τα άλλα μικρότερα κόμματα.

Θα φανεί παράξενη ή παράδοξη σε κάποιους, η παρατήρηση μας, αλλά θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε κάποιες ομοιότητες με το σήμερα.

Γιατί μπορεί οι αντιλήψεις, επεξεργασίες και η στάση του κόμματος, απέναντι στους άλλους σχηματισμούς και τις προκλήσεις της εκάστοτε συγκυρίας να απείχαν κατά πολύ, από τον διάχυτο ριζοσπαστισμό, τουλάχιστον του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ, σε σημείο ώστε να ακούγεται εναντίον του κατηγορίες, για υπερβολικά συμβιβαστική διάθεση, ενδοτισμό απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο ή «ταξικό εχθρό», για οπορτουνισμό και ρεζιβιονισμό, κατά την παλαιοκομμουνιστική ορολογία, όμως διέκρινε κάτι κοινό, την ηγεσία και το στελεχικό του απαράτ, με τη σημερινή «παλιά φρουρά» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ιδιότυπος ελιτισμός, η αίσθηση μιας «φωτισμένης πρωτοπορίας», που δεν της επιτρέπει τη βαθύτερη επικοινωνία με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, την κατανόηση των αναγκών και διαθέσεων τους, την ακριβή αποκρυπτογράφηση των τάσεων και ρευμάτων, που αναπτύσσονταν στην  κοινωνία, που κινούνταν σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, στα πρώτα χρόνια ή τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, στον αντίποδα θα λέγαμε, των σημερινών.

Αυτόν ακριβώς τον ιδιότυπο ελιτισμό, θέλησε να περιγράψει ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν, πρωθυπουργός ων, απευθυνόμενος, στο πλαίσιο μιας οξύτατης αντιπαράθεσης, εντός της Βουλής, διατύπωσε το χαρακτηρισμό «Αριστερά των σαλονιών».

Ίσως να επρόκειτο για ατυχή λεκτική διατύπωση, απευθυνόμενη μάλιστα σε έναν άνθρωπο, που δίκαια επικαλέστηκε τους μακρόχρονους αγώνες του, με τις πολυποίκιλες διώξεις που υπέστη.

Όμως απέδιδε με πιστότητα την πραγματικότητα. Ενδεικτική της αντίληψης που επικρατούσε ήταν και η συγκαταβατική στάση της ηγεσίας απέναντι στο «πείραμα Μαρκεζίνη», στην περίοδο της δικτατορίας.