Στο ΠΑΣΟΚ ουδείς θα μπορούσε να διανοηθεί να αυτονομηθεί, την περίοδο απόλυτης κυριαρχίας του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ειδικά μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, όταν το Κίνημα, πραγματοποιώντας το πρώτο εκλογικό του άλμα, αναδείχθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα ήταν αδιανόητο να τεθεί ζήτημα αμφισβήτησης της ηγεμονίας του και της ηγεμονίας του Ανδρέα Παπανδρέου, στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Γι’ αυτό και οι όποιες κινήσεις είχαν δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα, πέραν του παραδοσιακού Κέντρου, είχαν κι αυτές την ίδια τύχη. Αυτοδιαλύθηκαν και όσοι τις αποτελούσαν ακολούθησαν δικούς τους δρόμους, η συντριπτική πλειοψηφία δε αυτών προσχώρησαν, νωρίτερα ή αργότερα, στο ΠΑΣΟΚ.
Μόνη εξαίρεση τα στελέχη της Δημοκρατικής Άμυνας, που είχαν προσχωρήσει εν σώματι στο ΠΑΣΟΚ, λίγο μετά την ίδρυσή του, τον Οκτώβριο του 1974 και αποχώρησαν, στη μεγάλη σύγκρουση που σημειώθηκε, στους πρώτους μήνες του 1975.
Έχοντας αναγάγει, σε μεγάλο βαθμό, σε προσωπική «βεντέτα» με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη ρήξη, που τους έφερε εκτός Κινήματος, αρνήθηκαν επίμονα, κρούσεις που τους έγιναν, για επανένταξη ή και για ανάληψη κυβερνητικών ή κρατικών αξιωμάτων, μετά την άνοδο του Κινήματος στην εξουσία.
Μετά δε μια απόπειρα δημιουργίας αυτοτελούς κίνησης, που δεν απέδωσε, οι πιο πολλοί αναζήτησαν τρόπους συμπόρευσης με τα κόμματα της παραδοσιακής-κομμουνιστογεννούς Αριστεράς, για να ενταχθούν εντέλει στον ΣΥΝ. Ορισμένοι δε εξ αυτών, όπως ο Στέλιος Νέστωρ και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρωταγωνίστησαν στη δικαστική διαδικασία, σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου, για το σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης.
Από κει και πέρα, κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως του Στάθη Παναγούλη και του Αντώνη Τρίτση, που επιχείρησαν να δημιουργήσουν δικά τους κόμματα, μετά την αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ, είχαν μηδενική σχεδόν απήχηση.
Η κατάσταση αυτή δε μεταβλήθηκε ουσιωδώς, ούτε μετά την αποχώρηση του ιδρυτή του Κινήματος, καθώς η κατοχή της εξουσίας αποδείχθηκε ισχυρή συγκολλητική ύλη, για να αποτρέψει φυγόκεντρες κινήσεις.
Μόνη και θα λέγαμε η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση, τουλάχιστον στην προμνημονιακή περίοδο, ήταν η δημιουργία του Δημοκρατικού Κοινωνικού Κινήματος (ΔΗΚΚΙ) από τον Δημήτρη Τσοβόλα.
Η οποία μάλιστα σημειώθηκε στην περίοδο της μετάβασης, λίγο πριν την είσοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στο «Ωνάσειο».
Ο Δημήτρης Τσοβόλας εξέλαβε στοιχεία της ομιλίας του Ανδρέα Παπανδρέου, του «κύκνειου άσματός» του, σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, τον Οκτώβριο του 1995, που στην πραγματικότητα στρεφόταν εναντίον της «ομάδας των τεσσάρων» (Σημίτης, Πάγκαλος, Β. Παπανδρέου, Αυγερινός), ως αποδοκιμασία και του ίδιου, γι’ αυτό και ανακοίνωσε πάραυτα την αποχώρησή του από το Κίνημα και τη δημιουργία άλλου πολιτικού φορέα, την ίδια κιόλας μέρα.
