Η σημερινή μέρα, 21 η Απριλίου, θα αποτελεί, όσα χρόνια κι αν
περάσουν, μια «μελανή κηλίδα» στη νεότερη ιστορία της πατρίδας μας.
Μια αποφράς ημέρα, όπως έχει από τότε, τα «μαύρα χρόνια»,
χαρακτηριστεί. Η αποτίμηση της επτάχρονης νύχτας των
συνταγματαρχών, απαιτεί μια άλλου είδους ιστορική έρευνα, με πτυχές
της, όπως οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των πραξικοπηματιών, στο
πλαίσιο της περίφημης «Επαναστατικής Επιτροπής», ή η πολύμορφη
αντίσταση επώνυμων και ανώνυμων, να μην φωτιστεί επαρκώς, μέχρι
σήμερα, κι ας έχει περάσει μισός αιώνας και πλέον και έχει
δημιουργηθεί η αίσθηση πως τα πάντα έχουν ειπωθεί, γι’ αυτό το
συγκλονιστικό γεγονός, που άλλαξε το «ρου των γεγονότων».
Προς το καλύτερο βέβαια κι ας χρειάστηκε ο Ελληνισμός να καταβάλει
ένα πολύ βαρύ τίμημα, με την καταστροφή στην Κύπρο.
Για το πώς φτάσαμε όμως σ’ εκείνη την αποφράδα ημέρα, τι συνέβη
εκείνες τις δραματικές ώρες, μεταξύ 20ης και 21ης Απριλίου 1967, παρ’
ότι λίγο ως πολύ έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα, παραμένει το ερώτημα.
Γιατί φτάσαμε ως εκεί; Πώς, μια συντεταγμένη πολιτεία, «πιάστηκε
στον ύπνο», από μια χούφτα συνωμότες, στη μεσαία κλίμακα της
στρατιωτικής ιεραρχίας, που αποτελούσαν μια ελάχιστη μειοψηφία
μέσα στο στράτευμα;
Η πικρή αλήθεια είναι πως η μικρή αυτή ομάδα των επίορκων,
ανδρώθηκε, δικτυώθηκε σε θέσεις κλειδιά, στο Πεντάγωνο και την τότε
ΚΥΠ, όχι μόνο λόγω αδράνειας ή πλημμελούς ελέγχου, της φυσικής και
πολιτικής ηγεσίας, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, χάρη στην εύνοια των
ανωτέρων τους.
Που πίστευαν ότι η συγκεκριμένη ομάδα συνωμοτών, θ’ αποτελούσε
τον «εκτελεστικό βραχίονα» του μετεμφυλιακού καθεστώτος, γι’ αυτό
που σε κρίσιμες καμπές της δράσης τους, τους πρόσφεραν
αφειδώλευτα την προστασία της.
Μια τέτοια κρίσιμη καμπή, που ίσως έκρινε τις μετέπειτα εξελίξεις, ήταν
η περίοδος 1957-58. Όταν ο τότε αρχηγός ΓΕΣ Πέτρος Νικολόπουλος,
ένας συντηρητικός-αντικομμουνιστής αξιωματικός, αλλά και απόλυτα
νομιμόφρων, ανέλαβε, με εντολή του τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας
Αριστείδη Πρωτοπαπαδάκη, να ερευνήσει για την ύπαρξη ομάδας
αξιωματικών, που κινούνταν περίεργα, καθ’ υπέρβαση της ιεραρχίας
και των αυστηρών στρατιωτικών κανονισμών.
Ο έντιμος εκείνος στρατηγός, ενεργώντας με μεθοδικότητα, αλλά και
μυστικότητα, παρακάμπτοντας και την ιεραρχία, κατάφερε σε πολύ
σύντομο χρόνο, να ανακαλύψει όλη τη συνωμοτική οργάνωση, αυτούς
που θα γίνονταν γνωστοί 10 χρόνια αργότερα, με τον πιο οδυνηρό
τρόπο, για τη χώρα.
Είχε ανακαλύψει τον Παπαδόπουλο, επονομαζόμενο και «Νάσερ», ως
άτυπο αρχηγό αυτής της ομάδας, που είχε πάρει την ονομασία ΕΕΝΑ,
ως κατά κάποιο τρόπο διάδοχος του ΙΔΕΑ.
Δεν απέμενε παρά η εξουδετέρωση τους, ώστε να πάψουν να
αποτελούν απειλή.
