Ολοι, φίλοι και αντίπαλοι, συνομολογούν πως το προχθεσινό αποτέλεσμα, στον ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε προσωπική δικαίωση για τον Αλέξη Τσίπρα.
Δικό του προσωπικό στοίχημα αποτέλεσε αυτή η, πρωτόγνωρη για ένα κόμμα της Αριστεράς, διαδικασία. Το δικό του πείσμα και επιμονή, κόντρα στις διάφορες εσωκομματικές «φυλές» της Κουμουνδούρου, επέτρεψε αυτό το ευτυχές αποτέλεσμα.
Αν θέλαμε να αναζητήσουμε ένα ανάλογο προηγούμενο, από την πρόσφατη ιστορία μας, το πρώτο και μοναδικό που μας έρχεται στο μυαλό είναι εκείνο της αναπληρωματικής εκλογής, στη Β’ Αθηνών, το Μάρτιο του 1992.
Με πρωταγωνιστή τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου το πολιτικό αποτύπωμα στοιχειώνει ακόμη, 26 χρόνια μετά τον θάνατό του, όχι μόνο τους παραδοσιακούς πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και κάποιους, αν όχι πολλούς, εκ των επιγόνων.
Το γιατί, θα το καταλάβετε αμέσως πιο κάτω από την ιστορία που θα σας αφηγηθούμε και θυμηθήκαμε με αφορμή την προχθεσινή διαδικασία, στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια ιστορία, που ξεκινάει το βράδυ της 16ης προς 17η Ιανουαρίου, του 1992, με την ανακοίνωση της απόφασης του Ειδικού Δικαστηρίου, από τον πρόεδρό του, Βασίλη Κόκκινο.
Μια απόφαση που δικαίωνε μεν τον Ανδρέα Παπανδρέου, με την πλήρη απαλλαγή του, από όλες τις κατηγορίες, αλλά άφησε μια πικρή γεύση για τον Δημήτρη Τσοβόλα (όπως και για τον Γιώργο Πέτσο) για τον οποίο, με εμφανή σκοπιμότητα, προκειμένου να περισωθεί κάτι από την περίφημη «σταυροφορία της κάθαρσης» επιβλήθηκε μια αστεία και καταφανώς άδικη ποινή, που συνοδευόταν από την παρεπόμενη τιμωρία, της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων.
Κάτι το οποίο σήμαινε πως ο εξ Αρτας αείμνηστος πολιτικός, εξέπιπτε του βουλευτικού του αξιώματος, που κατείχε αδιαλείπτως από το 1977.
Πρακτικά δε, τούτο δρομολογούσε αντικατάστασή του από τον α’ επιλαχόντα στην τότε Β’ Αθήνας, τον καθηγητή Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη.
Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το σπάνιο πολιτικό του αισθητήριο, σκέφτηκε κάτι, που και να σηματοδοτεί την αντίδραση του Κινήματος, για την άδικη καταδίκη στο στέλεχος και βουλευτή του, αλλά και να προκαλέσει μια τοπική έστω εκλογική αναμέτρηση, η οποία να έστελνε, δια της κάλπης πλέον, το έμπρακτο μήνυμα αλλαγής των πολιτικών και κοινοβουλευτικών συσχετισμών.
Να αξιοποιήσει τη δυνατότητα που έδινε ο εκλογικός νόμος, για τη διενέργεια αναπληρωματικής εκλογής στην πιο μεγάλη, αχανή εκλογική περιφέρεια της χώρας, όπου ήταν συγκεντρωμένο το μισό σχεδόν εκλογικό σώμα.
Ανοίγοντας μια παρένθεση εδώ να σημειώσουμε πως προδικτατορικά αρκούσε η παραίτηση ή έκλειψη ενός και μόνο βουλευτή, για να πραγματοποιηθεί αναπληρωματική εκλογή, στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια.
Εκλογή που έστελνε τα δικά της μηνύματα, υπέρ ή κατά της τότε πλειοψηφίας.
