Διαρκής
Για να είμαστε δίκαιοι, ο υφυπουργός Παιδείας δεν πρωτοτύπησε, στην προσπάθεια υποβάθμισης ή και δυσφήμισης, της αντιδικτατορικής αντίστασης.
Στο σημερινό υπουργικό συμβούλιο άλλωστε θα βρει κανείς «αναθεωρητές» που εξυμνούσαν τον Παττακό ή «απομυθοποιούσαν» την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η προσπάθεια αυτή είχε ξεκινήσει σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Στην πρώτη εκείνη φάση από τα «απομεινάρια» της χούντας, που δε μπορούσαν να διανοηθούν ότι χάθηκε η εξουσία μ’ αυτόν τον τρόπο, γι’ αυτό και δε συγχώρησαν ποτέ στον Καραμανλή, ότι προχώρησε, έστω σ’ αυτή την αναιμική κάθαρση, κυρίως δε την τιμωρία των πρωταιτίων.
Ειδικά δε το Πολυτεχνείο αποτελούσε «κάρφος στους οφθαλμούς» τους, γι’ αυτό και προσπάθησαν να το δυσφημίσουν με κάθε τρόπο, όπως και τους «ηρωικά αγωνιζόμενους φοιτητές».
Αξιοποίησαν βέβαια και κάποιες υπερβολές, όπως σχετικά με τον αριθμό των νεκρών ή φανταστικές ιστορίες όπως η περίφημη «Ηλένια».
Στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλοι. Οι «άκαπνοι», που ένιωθαν σύνδρομο ενοχής για την παθητική τους στάση, αλλά και τμήμα του συντηρητικού χώρου, που ένιωθαν δυσανεξία, ειδικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που περιείχε το στοιχείο της λαϊκής κινητοποίησης.
Είναι γνωστό πως ακόμη και προσωπικότητες της Δεξιάς, που επέδειξαν γενναία και ασυμβίβαστη στάση, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, έτρεμαν στην ιδέα μιας βίαιης ανατροπής του καθεστώτος, από μια λαϊκή εξέγερση ή ευρύτερη κοινωνική αναταραχή, που δε θα ελεγχόταν από κανένα, κόμμα ή οργάνωση.
Αυτό κάτι τέτοιο ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείο, όπως και, συνολικά, το φοιτητικό κίνημα.
