Η προσεκτική ανάγνωση της εισηγητικής ομιλίας του πρωθυπουργού, στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, αποκαλύπτει ανάγλυφα την προεκλογική στρατηγική, στην οποία φαίνεται να έχει καταλήξει.
Δικαιολογημένη η επιφύλαξη καθώς από το Μαξίμου εκπέμπονται αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα μηνύματα, το τελευταίο διάστημα. Φαίνεται όμως, πως έχουν καταλήξει σε ένα σταθερό περίγραμμα, που κατά κάποιο τρόπο αποκωδικοποιήθηκε κατά την ομιλία ενώπιον των υπουργών.
Το οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί με τη φράση «επιστροφή στις ρίζες». Όχι μόνο εκείνες της «κοινωνικής δεξιάς» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπως και του Κώστα Καραμανλή, αλλά και της πρόσκτησης στοιχείων, με αιχμή τα εθνικά θέματα, από την ατζέντα του Αντώνη Σαμαρά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τη μεθεπόμενη της προαναφερθείσας ομιλίας, ο πρωθυπουργός πραγματοποίησε την πολυπόθητη περιοδεία στα μειονοτικά χωριά της Βορείου Ηπείρου.
Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Αφ’ ενός κλείνουν ή επιχειρείται να κλειστούν τα ρήγματα, που προκλήθηκαν ιδιαίτερα από τις υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς, στο εσωτερικό της παράταξης, με το βλέμμα στους δύο πρώην πρωθυπουργούς και τους πόλους εσωκομματικής επιρροής που αυτοί, πανθομολογούμενα πλέον, εκφράζουν.
Από την άλλη, να δημιουργηθεί ένα ισχυρό ανάχωμα στις πιέσεις από τα δεξιά, καθώς οι καταγραφόμενες διαρροές ενέχουν τον κίνδυνο απώλειας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων, που δε διακυβεύει μόνο τον στόχο της αυτοδυναμίας, αλλά ενδεχομένως να δημιουργήσει και συνθήκες συνολικού κατακερματισμού της πολιτικής ζωής, θυμίζοντας τον Μάιο του 2012.
Αυτό το στόχο εξυπηρετούσε και η, για πρώτη φορά, επίθεση προς το λεγόμενο «εκσυγχρονιστικό» ρεύμα, σηματοδοτώντας μια μάλλον μη αναστρέψιμη πορεία «διαζυγίου». Που ακολουθεί, ας μην το ξεχνάμε, την πλήρη διάρρηξη των σχέσεων με το ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζεται πλέον συλλήβδην ως «ουρά του ΣΥΡΙΖΑ».
Το νέο πλαίσιο που περιγράφουμε επιβεβαιώνει την εκτίμηση που προ καιρού είχαμε διατυπώσει, για ένα είδος «ιστορικού συμβιβασμού» με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς -στη σκιά και του σκανδάλου των υποκλοπών- και ό,τι αυτοί αντιπροσωπεύουν, στο πλαίσιο μιας εσωτερικής ανακατανομής εξουσίας.
Ισως σε αυτό το νέο τοπίο να εντάσσονται και προσπάθειες αποδόμησης προσώπων, που αναδείχθηκαν από τη διεύρυνση προς την, εκσυγχρονιστική, κεντροαριστερά.
Όλα αυτά θα πρέπει να τύχουν προσεκτικής επεξεργασίας, από τα επιτελεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
