Ανεξάρτητα από το αν αρέσει σε κανέναν ή όχι, ο Αδωνις Γεωργιάδης αναδεικνύεται, μετά και τον πρόσφατο ανασχηματισμό, σε έναν αναγκαίο «παίκτη» στις κυβερνήσεις της ΝΔ. Ένα είδος «πολυεργαλείου», ας μας συγχωρεθεί η κάπως αδόκιμη έκφραση, που και ο σημερινός πρωθυπουργός, όπως και ο Αντώνης Σαμαράς στην περίοδο των μνημονίων, αξιοποιείται, ως ένα είδος «καμικάζι», για τη διεκπεραίωση δύσκολων αποστολών.
Θυμίζουμε ότι ως υπουργός Υγείας, στη μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, είχε αναλάβει, πλειοδοτώντας μάλιστα και έναντι της τρόικα, το έργο της «μεταρρύθμισης» στον τομέα της Υγείας, που περιείχε εκτός των άλλων και το κλείσιμο εμβληματικών θεραπευτηρίων, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα, όπως η Πολυκλινική Αθηνών, στη διασταύρωση Σωκράτους και Πειραιώς.
Αλλά και στις κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, είτε σαν υπουργός Ανάπτυξης, είτε σαν υπουργός Εργασίας, υπερασπίστηκε την κυβερνητική πολιτική, σε δύσβατα πεδία, όπως εκείνο της ακρίβειας ή των απορρυθμισμένων εργασιακών σχέσεων, με το πάθος που τον διακρίνει, το οποίο κάποιες φορές φτάνει στα όρια της «άγνοιας κινδύνου». Το πάθος αυτό, όπως και η επικοινωνιακή του δεινότητα, είναι ως φαίνεται που αναγνωρίζονται κι έτσι περνούν «στα μαλακά» οι κατά καιρούς γκάφες του, όπως εκείνη για τους νεκρούς από το έγκλημα των Τεμπών.
