Οι Πολυζωΐδης και Τερτσέτης δικαιώθηκαν… στο τέλος της μέρας και
συνέχισαν να προσφέρουν στην πατρίδα.
Ο δεύτερος μάλιστα πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της Επτανήσου
από την αγγλική κυριαρχία και την ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδας,
εκλεγόμενος και μέλος της Βουλής.
Η «ξένη ακρίδα» όμως ή το κατά Κωνσταντίνο Καραμανλή
«καρκίνωμα», συνέχισε να ταλαιπωρεί τη χώρα και τους πολίτες, μέχρι
το 1974.
Δεν έπαυσαν όμως και οι αγώνες του ελληνικού λαού, για την
απόκρουση των αυταρχικών μεθοδεύσεων. Το 1843, ο ενήλικος πλέον
Οθων, υποχρεώθηκε, κάτω από τη λαϊκή πίεση, που εκδηλώθηκε το
1843, με τη γνωστή ως «Επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη», υπό τον
συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη, να παραχωρήσει Σύνταγμα.
Κατάφερε όμως να διατηρήσει τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας,
διατηρώντας το κλίμα καταπίεσης και τρομοκρατίας. Η ακρισία και
αφροσύνη του ίδιου και του περιβάλλοντός του, κατέστη εν τέλει
αυτοκαταστροφική, οδηγώντας εν τέλει στην έξωσή του, μετά από νέα
επαναστατική εξέγερση, το 1862.
Τότε θεσπίστηκε ένα νέο Σύνταγμα, που πράγματι εισήγαγε στοιχεία
μίας γνήσιας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως τη βιώνουμε. Μία
από τις πιο σημαντικές καινοτομίες, που κατάστησε μάλιστα το
νεοπαγές νεοελληνικό κράτος, πρωτοπόρο έναντι πιο προηγμένων
χωρών της Ευρώπης, με μακρά, ήδη κοινοβουλευτική παράδοση, ήταν η
εισαγωγή της καθολικής ψηφοφορίας, στην εκλογή βουλευτών, των
«πληρεξουσίων του έθνους» κατά την τότε ορολογία, χωρίς
εισοδηματικά ή άλλα κριτήρια και όρια.
Αυτός ο καθολικός χαρακτήρας της ψήφου εξαιρούσε τις γυναίκες, που
θα έπρεπε να περιμένουν έναν σχεδόν αιώνα, για να αποκτήσουν καιαυτές εκλογικό δικαίωμα, με την ενεργητική (εκλέγειν) αλλά και
παθητική (εκλέγεσθαι) μορφή.
Παρά ταύτα, η χώρα μας δεν απαλλάχθηκε από τον ξενόφερτο θεσμό
της δυναστείας. Απλώς, η δυναστεία των Βίτελσμπαχ, αντικαταστάθηκε
από εκείνη των Γκλίξμπουργκ, που έμελλε να μας ταλαιπωρήσει μέχρι
πρόσφατα.
Πρέπει δε να σημειώσουμε πως κανείς από τους κληρονομικούς
βασιλείς, ανεξάρτητα από διαφορές χαρακτήρα, δεν σεβάστηκε τις
θεμελιώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, όπως την
«αρχή της δεδηλωμένης».
Ακόμη και ο «καλοκάγαθος» Γεώργιος Α’, ο πρώτος της δυναστείας, που
αντικατέστησε τον Οθωνα, συνέχισε να παρεμβαίνει και να αυθαιρετεί,
διορίζοντας και παύοντας πρωθυπουργούς κατά το δοκούν, ακόμη και
μετά την τυπική καθιέρωση της εν λόγω αρχής, ύστερα από το σχετικό
βαρυσήμαντο άρθρο και τη σθεναρή επιμονή του Χαρίλαου Τρικούπη.
Δεν μιλάμε βέβαια για τον Κωνσταντίνο Α’, που έγινε πρόξενος, με την,
αντιστρόφως ανάλογη της ευφυΐας του, ισχυρογνωμοσύνη, της
σύγκρουσης με τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο και του
καταστρεπτικού Εθνικού Διχασμού.
Οσο για τον Γεώργιο Β’, αρκεί η ταύτισή του με τη δικτατορία Μεταξά…
