Εχουν κάθε λόγο στο Μαξίμου και την Πειραιώς να πανηγυρίζουν για τη χθεσινή ημέρα, αφού είναι η επέτειος της νίκης της ΝΔ και της ανάδειξης του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του πρωθυπουργού.
Ηταν ένα come back ανέλπιστο για πολλούς, καθώς η συντηρητική παράταξη βρέθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε περιδίνηση. Ακόμη και η εκλογική νίκη του Ιουνίου 2012, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πύρρεια, αφού επιτεύχθηκε με το ιστορικά χαμηλά ποσοστά, ο σχηματισμός πλειοψηφίας απαιτούσε τη σύμπραξη και άλλων κομμάτων, ενώ το έργο της ήταν σισύφειο, αφού καλούνταν να διαχειριστεί ένα δεύτερο μνημόνιο που ο πρώην υπουργός Χάρης Καστανίδης είχε χαρακτηρίσει «κοινωνική γενοκτονία».
Από τις αρχές του 2014 ήδη, αν όχι και νωρίτερα, είχε καταστεί σαφές πως η κυβέρνηση Σαμαρά βρισκόταν σε παραδρομή. Η ήττα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς και η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, προεξοφλούσαν την κυβερνητική μεταβολή.
Πανικόβλητος ο πρωθυπουργός «ύψωσε λευκή σημαία» αρνούμενος να εφαρμόσει το υπόλοιπο των μνημονιακών προαπαιτούμενων, αλλά και επισπεύδοντας τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το 2015 η ΝΔ είχε φτάσει στο ναδίρ. Η βαριά ήττα, στις 15 Ιανουαρίου, οδήγησε τη συντηρητική παράταξη σε μια «ελεύθερη πτώση». Όπως έχει αναπτύξει ο γνωστός επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης, σε σχετική συγγραφική του εργασία, οι δημοσκοπικές καταγραφές που ακολούθησαν, έφεραν τη ΝΔ σε ποσοστά κάτω και απ’ αυτά των εκλογών του Μαΐου 2012.
Η νέα ήττα, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, βάθυνε την κρίση, στο εσωτερικό της κεντροδεξιάς παράταξης, θέτοντας υπαρξιακού τύπου ερωτήματα.
Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή «έλαμψε το άστρο» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο νυν πρωθυπουργός βρισκόταν για χρόνια στη «σκιά» της μεγάλης του αδελφής Ντόρας Μπακογιάννη, που πολιτευόταν από το 1989, μετά τη δολοφονία, από τη 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, του συζύγου της Παύλου Μπακογιάννη.
Ακόμη και όταν εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής, το 2007, δεν αξιοποιήθηκε στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, εξαιτίας της παρουσίας της αδελφής του. Η αποτυχία της Ντόρας Μπακογιάννη το 2009, να κατακτήσει την αρχηγία της ΝΔ, χάνοντας από τον «εχθρό της οικογένειας» Αντώνη Σαμαρά, πρόσφερε «τροφή» στις ηγετικές του φιλοδοξίες.
Λέγεται πως με ωμό τρόπο, χωρίς ίχνος διακριτικότητας, είχε ζητήσει από την αδελφή του, να παραμερίσει για χάρη του ιδίου. Δε δίστασε προς τούτο να συμμαχήσει με το νέο πρόεδρο της ΝΔ, παραμερίζοντας όσα τους χώριζαν. Η συμμαχία επισφραγίστηκε με την ανάθεση, στο νεότερο «γόνο» της οικογένειας Μητσοτάκη, του κομβικού τότε υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όπου και «διέπρεψε» στην εφαρμογή, με ιδιαίτερο ζήλο, σκληρών μνημονιακών πολιτικών.
