Στον αντίποδα της σχολής που είχε δημιουργήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τις περιορισμένες αλλαγές, στις κυβερνήσεις του, ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε «σχολή» και με τους συχνούς, σχεδόν ανά εξάμηνο, ανασχηματισμούς του.
Μια παράδοση, που επέμενε να διατηρεί και στην τελευταία φάση της πρωθυπουργίας του (Οκτώβριος 1993-Ιανουάριος 1996) παρά την περιστολή δραστηριοτήτων, που επέβαλε η κλονισμένη υγεία του.
Όπως διηγείται ο Γιώργος Λιάνης, που εισήλθε στην πολιτική εξ αιτίας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, όταν τον ρώτησε στη διάρκεια ενός εκ των ανασχηματισμών, με τις πιέσεις, τις καραμπόλες κ.λπ., ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε: «Αυτή είναι η δουλειά μου».
Μια «δουλειά» που είχε δημιουργήσει μπελάδες και στους δημοσιογράφους, που έπρεπε να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση, ώστε να έχουν την «πρωτιά» τόσο στην πρόβλεψη του ανασχηματισμού, όσο και στην ακρίβεια των πληροφοριών, για τη νέα σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος.
Εχει μείνει ως «ανέκδοτο» στον κλάδο, το πάθημα βετεράνου της δημοσιογραφίας, με «πολλά χιλιόμετρα» στο ρεπορτάζ, που υπερηφανευόταν για την ακρίβεια των πληροφοριών του, όταν τα σχετικά ρεπορτάζ, στην εβδομαδιαία εφημερίδα που είχε δημιουργήσει, για έναν από τους ανασχηματισμούς του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν έπεσε μέσα ούτε σε ένα όνομα.
Την πρωταρχική ευθύνη βέβαια έφερε ο αρμόδιος πολιτικός συντάκτης, που υπέγραφε και το σχετικό ρεπορτάζ. Αλλά την αποτυχία έφερε βαρέως ο ίδιος ο τότε εκδότης -έχει φύγει πια από τη ζωή- που περισσότερο απ’ όλα δεν άντεχε τις λοιδορίες από ανταγωνιστικά φύλλα. Λέγεται, απ’ όσους γνωρίζουν, πως έκανε βδομάδες, αν όχι μήνες, να συνέλθει.
Δεν ήταν όμως μόνο οι δημοσιογράφοι, που «φλέρταραν» με τον κίνδυνο του διασυρμού, όπως στην περίπτωση που περιγράψαμε.
Η πρακτική αυτή, του ιστορικού ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, προκαλούσε «πονοκέφαλο» και στους υπουργούς του. Καθώς κανείς εξ αυτών δεν ήταν σίγουρος, ούτε καν για το αν θα έχει ικανό χρόνο, έστω για να ενημερωθεί για το αντικείμενο του υπουργείου του. Μοναδικές εξαιρέσεις η Μελίνα Μερκούρη και ο Κάρολος Παπούλιας. Που έμειναν αμετακίνητοι και στις δύο φάσεις της πρωθυπουργίας του Ανδρέα Παπανδρέου, η μεν πρώτη στο υπουργείο Πολιτισμού και ο δεύτερος στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το αίσθημα δυσφορίας των υπόλοιπων, υπό διαρκή μετακίνηση, υπουργών είχε εκφράσει ο Αναστάσιος Πεπονής, σε μια αυτοβιογραφικού χαρακτήρα συνέντευξη, στον Γιάννη Τζαννετάκο.
Υπήρχαν πάντως και οι χαρούμενοι. Υφυπουργοί κυρίως, που, υπό διαφορετικές συνθήκες, δε θα είχαν καμιά ελπίδα. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που είχε δώσει ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον πιστό του Αντώνη Λιβάνη, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε για τα κριτήρια επιλογής ενός υφυπουργού:
«Μα ξέρεις πώς το χάρηκε;».
