Καλώς ή κακώς η, σαφώς καταχρηστική, προσφυγή του εκάστοτε πρωθυπουργού, στο άρθρο 41 παρ. 2 του Συντάγματος, σε πρόωρη διάλυση του Συντάγματος, όποτε κρίνει ότι τον συμφέρει, με την προσχηματική επίκληση εθνικού θέματος «εξαιρετικής σημασίας», έχει γίνει, αν μη τι άλλο, ανεκτή, από όλους τους παράγοντες της δημόσιας ζωής.
Από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα κόμματα, τους συνταγματολόγους, τους σχολιαστές στη δημόσια σφαίρα. Η συγκεκριμένη μάλιστα διάταξη, που θεσπίστηκε στην αρχική μορφή του Συντάγματος, το 1975, δεν αμφισβητήθηκε, από τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, παρέμεινε δε αλώβητο σε όλες τις συνταγματικές αναθεωρήσεις που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Δεν εθίγη καν στο πρώτο αναθεωρητικό διάβημα (1985-‘86) που αφορούσε αποκλειστικά στο συγκεκριμένο κεφάλαιο του Καταστατικού μας Χάρτη.
Την πρώτη χρήση άλλωστε έκανε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην πρώτη μεταδικτατορική κοινοβουλευτική περίοδο, όταν αποφάσισε, έναν ακριβώς χρόνο προ της συνταγματικής λήξης της θητείας, της κυβέρνησής του, να προχωρήσει σε πρόωρη διάλυση της Βουλής, το φθινόπωρο του 1977.
Χωρίς να τηρεί ούτε τα τυπικά προσχήματα, επικαλέστηκε επικείμενες εξελίξεις στο Κυπριακό, που ούτε υπήρχαν στον ορίζοντα, ούτε και προέκυψαν στη συνέχεια.
Όλοι κατάλαβαν ότι ο πραγματικός λόγος, καθώς από πουθενά δεν απειλούνταν η «θηριώδης» κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, των 220 εδρών, ήταν η διαφαινόμενη (έστω και αν δεν υπήρχαν τότε δημοσκοπήσεις να την καταγράψουν) φθορά της κυβέρνησής του, που καθιστούσε επισφαλή την εξασφάλιση της ευρείας πλειοψηφίας που το Σύνταγμα επέβαλε (180 ψήφοι) για την εξ αρχής επιθυμία του τότε πρωθυπουργού, να μετακινηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Είναι αλήθεια ότι ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΕΚΝΔ) Γεώργιος Μαύρος επεσήμανε την καταστρατήγηση του Συντάγματος, αλλά περισσότερο επιζητούσε περισσότερο χρόνο, καθώς το κόμμα του έφερε ήδη τα στίγματα της ραγδαίας φθοράς και αποσύνθεσης.
Πράγματι, μετά την επιμήκυνση του προεκλογικού χρόνου, δεν επαναλήφθηκαν οι επί του Συνταγματικού ενστάσεις. Αντίθετα, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αν και στο χώρο της ήσσονος αντιπολίτευσης, παρά τη σκληρή και εφ’ όλης της ύλης κριτική που ασκούσε, αποδέχθηκε ασμένως την εξέλιξη, διαβλέποντας τη δυναμική που ανέπτυσσε το Κίνημα.
Κατά τις παραπολιτικές αφηγήσεις της εποχής μάλιστα, προηγήθηκε παρασκηνιακή συνεννόηση. Το πιθανότερο είναι πως ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το αλάθητο πολιτικό του αισθητήριο, είχε διαβλέψει και στη συγκεκριμένη περίπτωση τις εξελίξεις.
Ισως ο ιστορικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης είχε διαβλέψει τη σύντομη πορεία του ίδιου και του Κινήματος που δημιούργησε, προς την εξουσία.
Οπότε, ήρθε και για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως πρωθυπουργό, να εφαρμόσει την άτυπη αυτή πρακτική.
