Η αναπληρωματική εκλογή στη Β’ Αθηνών, τον Μάρτιο του 1992 αποτέλεσε έναν προσωπικό θρίαμβο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο έναντι της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά και απέναντι στην εσωκομματική αμφισβήτηση.
Στα παραλειπόμενα εκείνης της ιδιότυπης εκλογικής διαδικασίας να συμπεριλάβουμε και την εντυπωσιακή εμφάνιση του Βασίλη Λεβέντη και της Ενωσης Κεντρώων. Η αποχή των υπόλοιπων, πλην ΠΑΣΟΚ, κομμάτων, επέτρεψε στον ιδιόρρυθμο πολιτικό, να ξεφύγει από το περιθώριο και να πετύχει μια διόλου ευκαταφρόνητη επίδοση, υπερβαίνοντας τις 110.000 ψήφους.
Η εντυπωσιακή εκείνη επίδοση έμεινε χωρίς συνέχεια και ο συμπαθής Βασίλης Λεβέντης θα έπρεπε να περιμένει αρκετά ακόμη χρόνια, για να βγει απ’ την αφάνεια και να πραγματοποιήσει το πολυπόθητο όνειρό του, να μπει στη Βουλή.
Μετά την ολοκλήρωση δε της εκλογικής διαδικασίας και αφού εστάλη το βροντερό πολιτικό μήνυμα, ορκίστηκε κανονικά, ως βουλευτής, ο καθηγητής Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ως πρώτος επιλαχών, στη θέση του Δημήτρη Τσοβόλα. Ο τελευταίος θα έρεπε να περιμένει την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για να αποκατασταθεί και τυπικά, με την απονομή χάρης.
Δεν επέστρεψε όμως στην κυβέρνηση, όπως είχε περίπου προεξοφληθεί. Φαίνεται πως ο ίδιος επιθυμούσε την επάνοδό του στο Υπουργείο Οικονομικών, κρίνοντας ότι αυτό θα συνιστούσε και την πολιτική του δικαίωση. Γι’ αυτό και δε δέχθηκε το υπουργείο Εργασίας, που του αντιπροτάθηκε.
Από τότε βρέθηκε σε τροχιά ρήξης, που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1995, λίγο πριν την εισαγωγή του Ανδρέα Παπανδρέου στο «Ωνάσειο», με τη δήλωση αποχώρησής του από το ΠΑΣΟΚ και την άμεση δημιουργία δικού του κόμματος, του ΔΗΚΚΙ (Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα).
Για να επανέλθουμε στην εσωκομματική διάσταση, να υπενθυμίσουμε την αντίδραση του συνόλου σχεδόν των μελών του Εκτελεστικού Γραφείου, στην πρόκληση εκείνης της εκλογικής αναμέτρησης, από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Κώστας Σημίτης μάλιστα, που είχε από τότε ξεχωρίσει στην άτυπη μάχη της διαδοχής, μετά μάλιστα και την εμφάνιση της ασθένειας στον Γιώργο Γεννηματά, δεν περιορίστηκε στην έκφραση διαφωνίας, ούτε καν στην επιδεικτική αποχή από την προεκλογική εκστρατεία, αν και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου, αλλά είχε προγραμματίσει και τηλεοπτική εμφάνιση, το βράδυ της εκλογής, όπου, εάν επιβεβαιώνονταν οι δυσμενείς προβλέψεις, θα έθετε εμμέσως ζήτημα ηγεσίας.
Μετά βέβαια τη διάψευση των δυσμενών σεναρίων, η τηλεοπτική εμφάνιση ματαιώθηκε. Η βεβαιότητα δε, για την επάνοδο του Κινήματος στην εξουσία, ανέκοψε κάθε εσωκομματική διεργασία.
Η σχέση πάντως του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, με την κομματική ελίτ που ο ίδιος ανέδειξε συνιστούσε από την αρχή μια εξαιρετικά δύσκολη και επισφαλή ισορροπία, το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο στο συναρπαστικό «μυθιστόρημα» του ΠΑΣΟΚ.
