Δεν έγινε μάθημα

Πριν τρία χρόνια, Σεπτέμβριο μήνα, προς το τέλος του, μια ανάλογη κακοκαιρία, με τον τίτλο «Ιανός», θα «χτυπούσε» περίπου τις ίδιες περιοχές.

Τότε, κάτω από την επίδραση εκείνου του ακραίου καιρικού φαινομένου, που είχε και θύματα, ο τότε και νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε τη δημιουργία ενός νέου υπουργείου, προκειμένου να αναλάβει την ευθύνη του συντονισμού, καθώς το μέχρι τότε θεσμικό πλαίσιο κρίθηκε ανεπαρκές, με τη διασπορά και αλληλεπικαλύψεις αρμοδιοτήτων.

Έτσι δημιουργήθηκε το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Κάποια στιγμή μάλιστα συζητήθηκε και το ενδεχόμενο, ύστερα από σχετική πρόταση του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, να τοποθετηθεί επικεφαλής του υπουργείου, πρόσωπο κοινής αποδοχής.

Πράγματι, ο πρωθυπουργός κάλεσε τον νυν βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ και πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αποστολάκη. Με τον τρόπο όμως, με τον οποίο έγινε η σχετική πρόταση, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με την Κουμουνδούρου, ενώ ο κ. Αποστολάκης ήταν σύμβουλος του τότε προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόδιδε μικροκομματικό χειρισμό, με φανερό στόχο να βρεθεί εκτεθειμένος ο Αλέξης Τσίπρας, οδήγησε σε «ναυάγιο», τη μοναδική ευκαιρία συνεννόησης, μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Ήταν μια κακή αρχή, που έδειχνε ότι, δυστυχώς, τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Στο τέλος ο κ. Μητσοτάκης κατέληξε στον εκ Κύπρου, τότε Επίτροπο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Χρήστο Στυλιανίδη.

Κρίθηκε ότι, η εμπειρία του, σε διεθνή κλίμακα, θα βοηθούσε στο εξ υπαρχής «στήσιμο» του υπουργείου, ώστε να εξασφαλιστεί ο πολυπόθητος συντονισμός, ώστε να υπάρχει για όλους ένα κοινό σημείο αναφοράς, αλλά και λογοδοσίας.

Η εμπειρία του, από τη συμμετοχή στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, κρίθηκε σημαντική και για έναν άλλο λόγο: Για την εξασφάλιση και απορρόφηση των διατιθέμενων, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πόρων, για τέτοιες έκτακτες καταστάσεις και ανάγκες.

Με την πρώτη «στραβή» όμως, όπως τον μεγάλο χιονιά στην Αττική, φάνηκε ότι η πράξη απέχει πολύ από τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις βαρύγδουπες εξαγγελίες. Έτσι άρχισε κάποια απομυθοποίηση, για τον κ. Στυλιανίδη, που εν πάση περιπτώσει, στη συνέχεια έδειξε δείγματα προσαρμογής και σε επόμενες, ανάλογου τύπου, κρίσεις, ο κρατικός μηχανισμός επέδειξε καλύτερα αντανακλαστικά.

Όμως, μετά τις εκλογές και την εκ νέου ανάθεση της εντολής διακυβέρνησης, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο κ. Στυλιανίδης βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, εξασφαλίζοντας απλώς μια θέσηΛΕΥΤ στο Κοινοβούλιο, μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας.

Στη θέση του, τοποθετήθηκε ο Βασίλης Κικίλιας, προκαλώντας απορίες, ακόμη και σε φιλικά διακείμενους προς την κυβέρνηση χώρους, για τα κριτήρια της επιλογής. Τούτο δε καθώς το «πέρασμά» του από προηγούμενες κυβερνητικές θέσεις, δεν είχε αφήσει και «έκθαμβο» το πανελλήνιο.

Ήταν η δεύτερη ένδειξη ότι, πράγματι, τα παθήματα δεν είχαν γίνει μαθήματα. Ώσπου ήρθε η «μανία της φύσης», για να επιβεβαιώσει ότι ο… βασιλιάς έχει παραμείνει γυμνός.

Δε λέμε. Όντως ήταν ακραία τα φαινόμενα, πολύ πιο έντονα από του 2020. Φαίνεται όμως, ότι στο «συντονιστικό» υπουργείο, μάλλον είχαν υποτιμήσει τις προβλέψεις των μετεωρολόγων ή είχαν υπερτιμήσει τις δικές τους ικανότητες.

Ίσως γι’ αυτό δεν έκριναν αναγκαία την εξ αρχής βοήθεια του Στρατού.