Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε, σε όλα τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, ιδιαίτερα «γαλαντόμος», ως προς την προσφορά υπουργικών χαρτοφυλακίων σε βουλευτές του, ακόμη και σε εκείνους που δεν πληρούσαν κανένα κριτήριο, που να τους καθιστά υπουργήσιμους, από την πρώτη στιγμή πάντως ξεκαθάρισε ότι δε σκοπεύει να μοιραστεί τη διακυβέρνηση, με άλλους.
Πολλά χρόνια αργότερα, όταν είχε πλέον ξεκινήσει η συζήτηση για την «επόμενη μέρα» στο Κίνημα, είχε ξεκαθαρίσει, απευθυνόμενος προς τους αμφισβητίες της ηγεσίας του, πως «η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός».
Το μήνυμα ότι δεν εννοεί να συγκυβερνά με οποιονδήποτε άλλον, είχε φροντίσει να στείλει από την επομένη της μεγάλης εκλογικής νίκης, της 18ης Οκτωβρίου 1981.
Ενώ ο ίδιος συσκεπτόταν με έναν μικρό πυρήνα στενών συνεργατών του, όπως ο Αντώνης Λιβάνης, η λεγόμενη τρόικα του Εκτελεστικού Γραφείου, που αποτελούνταν από τους Γιώργο Γεννηματά, Ακη Τσοχατζόπουλο και Κώστα Λαλιώτη, του παρουσίασε ένα είδος πρότασης-εισήγησης, για τη σύνθεση της κυβέρνησής του, που περιείχε αναβαθμισμένους ρόλους για τους ίδιους, καθώς και για άλλα μέλη του κορυφαίου καθοδηγητικού οργάνου, του Κινήματος.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αγνόησε παντελώς την πρόταση-εισήγηση, λέγοντας στους στενούς του συνεργάτες: «Αυτοί νομίζουν ότι θα συγκυβερνούμε».
Βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση που σχημάτισε, η πρώτη «κυβέρνηση της Αλλαγής», έφερε απόλυτα τη δική του σφραγίδα, χωρίς όμως να αγνοεί και τις λεπτές ενδοκομματικές ισορροπίες.
Έτσι, από την περίφημη «τρόικα», ο μεν Γιώργος Γεννηματάς ανέλαβε το νευραλγικό υπουργείο Εσωτερικών, ο Άκης Τσοχατζόπουλος περιορίστηκε στο υπουργείο Δημοσίων Έργων, ενώ ο Κώστας Λαλιώτης έμεινε σ’ εκείνη τη φάση, εκτός του κυβερνητικού σχήματος.
Αξιοποιήθηκαν επίσης και άλλα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου, όπως ο Παρασκευάς Αυγερινός, στον οποίο ανατέθηκε το υπουργείο Υγείας, για τη θεσμοθέτηση του ΕΣΥ, ενώ στην κυβέρνηση συμμετείχε και ο Πέτρος Μόραλης, ως υφυπουργός Παιδείας.
Το στοιχείο που ξεχώρισε πάντως, σ’ εκείνη την πρώτη «κυβέρνηση της Αλλαγής» ήταν η συμμετοχή του Κώστα Σημίτη. Ο μετέπειτα διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε πάντα μια σχέση με τον ιδρυτή του Κινήματος, με πολλές διακυμάνσεις, είχε τεθεί σε δυσμένεια, όταν χρεώθηκε την ευθύνη κυκλοφορίας μιας αφίσας που έκανε λόγο για την «Ευρώπη των λαών», ενάντια σ’ εκείνη των μονοπωλίων.
Την εποχή κυκλοφορίας της αφίσας, περί το 1978, ο μετέπειτα πρωθυπουργός ήταν μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου, με ευθύνη για την ευρωπαϊκή πολιτική.
Υπ’ αυτή την ιδιότητα, ανέλαβε την πρωτοβουλία, για την έκδοση της συγκεκριμένης αφίσας, που κρίθηκε ότι, με το αμφίσημο περιεχόμενό της, «θόλωνε» την τότε επίσημη γραμμή, της απόλυτης άρνησης, για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.
