Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΝΑ
Η παρουσία του Ουκρανού Προέδρου στην Αθήνα, στο πλαίσιο της συνάντησης των ηγετών, των Δυτικών Βαλκανίων, πέρα από την έκπληξη, προκάλεσε και ποικίλες ερμηνείες.
Αφήνουμε κατά μέρος όσες αφορούν στη στάση του Ελληνα πρωθυπουργού, για την «προθυμία» περαιτέρω εμπλοκής, στο πολεμικό «σφαγείο».
Από Δυτικές, το τονίζουμε, πηγές, η αιφνίδια κλήση του κ. Ζελένσκι, παρουσία και των επικεφαλής των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντάσσεται σε ένα είδος συστηματικού «διπλωματικού μασάζ» προς τον Ουκρανό Πρόεδρο, προκειμένου ο τελευταίος να συναινέσει σε μια λύση, που θα θέτει τέρμα στον πόλεμο, με τίμημα όμως για την Ουκρανία τον εδαφικό της ακρωτηριασμό, που, περίπου, θα νομιμοποιεί τα «τετελεσμένα» των μαχών.
Από την άλλη, σε αντάλλαγμα, θα προσφερθεί στον Ουκρανό ένας «ελκυστικός» οδικός χάρτης, που θα περιλαμβάνει μια πορεία ενσωμάτωσης της χώρας, στο Δυτικό πλαίσιο αναφοράς, χωρίς όμως κατ’ ανάγκη και δεσμευτικά να απολήγει και σε ένταξή της στους αντίστοιχους θεσμούς, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Αν καταλάβατε καλά, πρόκειται, με κάποιες ίσως παραλλαγές, για το περίγραμμα των όσων εξέφρασε στενός συνεργάτης του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ. Που, επί της ουσίας, δε διαψεύστηκε από το «αφεντικό» του.
Το «χρύσωμα του χαπιού» είναι αυτό που περιγράφει, με αξιοσημείωτη ομολογουμένως δόση ρεαλισμού, ο δημοσιογράφος Στέφανος Κασιμάτης, σε άρθρο του, στα ΝΕΑ.
Μια τέτοια εξέλιξη, σύμφωνα με το συγγραφέα του προαναφερθέντος κειμένου, υπό τον εύγλωττο τίτλο «Το τέλος του πολέμου», θα συνιστούσε… νίκη της Ουκρανίας, αφού θα εξασφάλιζε «το μέλλον της ως χώρα της Δύσης», τη στιγμή που η Ρωσία θα βρισκόταν, περίπου, σε καθεστώς «στρατηγικής περικύκλωσης».
Πρόκειται, ας μη γελιόμαστε, για ένα «χρύσωμα του χαπιού» προς τον Ουκρανό Πρόεδρο, που του ζητείται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να περιβληθεί το στίγμα του «εθνικού προδότη», με ό,τι τούτο συνεπάγεται, χωρίς -και το τονίζουμε- να είναι εξασφαλισμένη η πλήρης ένταξη της χώρας του, στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.
Μάλλον το αντίθετο, θα λέγαμε, καθώς όλο και περισσότεροι στη Δύση αντιλαμβάνονται, αφ’ ενός πως… νίκη της Ουκρανίας στον πόλεμο δεν είναι δυνατή, αφ’ ετέρου ότι η Ρωσία και αντέχει, αλλά και παραμένει ένας υπολογίσιμος παίκτης στο εξελισσόμενο γεωπολιτικό τοπίο, με τις τεκτονικές αλλαγές που κυοφορούνται.
Αφού λοιπόν «φούσκωσαν τα μυαλά» του -όχι και ιδιαίτερα ευφυούς- κ. Ζελένσκι, τώρα αναζητούν τρόπους να τον «ξεφορτωθούν», προσφέροντάς του «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Αυτό όμως που του ζητούν, απέχει «έτη φωτός», από έναν επιεικώς έντιμο συμβιβασμό, που θα τον ακύρωνε και θα τον διέσυρε στο εσωτερικό της χώρας του. Πριν από την υπόσχεση μιας κάποιας δυτικής προοπτικής της χώρας του, μάλλον θα έπρεπε να του προσφέρουν ισχυρές εγγυήσεις, για την προσωπική του ασφάλεια.
Όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, η ευκαιρία ενός πράγματι έντιμου συμβιβασμού, που θα διέσωζε κάπως και την εθνική αξιοπρέπεια των Ουκρανών, χάθηκε στον πρώτο μήνα του πολέμου.
Τα «αφεντικά» όμως στο Δυτικό «στρατόπεδο» είχαν άλλα σχέδια ή και άλλες αυταπάτες. Τώρα ισχύει η ρήση του Κινέζου Προέδρου: «Οποιος έβαλε το λουρί στο λαιμό της αρκούδας, αυτός και να το βγάλει».
