Η κυβέρνηση οικουμενικής σύνθεσης, υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα, αποτέλεσε πράγματι μια μεγάλη ευκαιρία, για από κοινού αντιμετώπιση των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού σχηματισμού, ιδιαίτερα δε του χρόνιου δημοσιονομικού προβλήματος.
Όπως τονίζαμε και στο χθεσινό μας φύλλο, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν εκείνος που υπονόμευσε εξ αρχής την προοπτική μιας μακρύτερης θητείας εκείνης της κυβέρνησης, καθώς αντιστρατευόταν την ακατανίκητη επιθυμία του, να γίνει πρωθυπουργός «εδώ και τώρα».
Ετσι έμεινε μόνος ο Ανδρέας Παπανδρέου, να υποστηρίζει μια τέτοια προοπτική, καθώς και η ηγεσία του ΣΥΝ (Φλωράκης-Κύρκος), επηρεασμένη από την προηγηθείσα συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, δε θέλησε να πάει κόντρα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τηρώντας μια τουλάχιστον αμφίθυμη στάση.
Μάλιστα, για να «προβοκάρουν» την πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, την απέδωσαν σε προσπάθεια διεξόδου, από τη δύσκολη θέση, στην οποία είχε περιέλθει, εξαιτίας της παραπομπής του στο Ειδικό Δικαστήριο.
Ακόμη κι έτσι όμως, αν δεχθούμε ως «υπόθεση εργασίας», ότι υπήρχε και αυτό ως σκέψη, το βέβαιο είναι πως αν είχε υιοθετηθεί και η κυβέρνηση εκείνη, με επικεφαλής ένα πρόσωπο υψηλού κύρους και ευρύτερης αποδοχής, που βρισκόταν εις τας δυσμάς του βίου του και συνεπώς δεν είχε προσωπικές φιλοδοξίες, αφηνόταν να επιμηκύνει το βίο της, ίσως να ήταν διαφορετική η εξέλιξη των πραγμάτων.
Με τα ΑΝ όμως, δε γράφεται η ιστορία κι εκείνο που έχει καταγραφεί είναι ότι με τον ερχομό του 1990, ο τότε αρχηγός της ΝΔ, προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Ζολώτα, «αποσύροντας» τους υπουργούς, που προέρχονταν από το κόμμα του.
Ετσι φτάσαμε στις εκλογές της 8ης Απριλίου 1990 (Κυριακή των Βαΐων…) και την κατάκτηση της πολυπόθητης πρωθυπουργίας, με τη «δανεική» ψήφο του Θεόδωρου Κατσίκη.
Όμως η επιστροφή στην πολιτική κανονικότητα θα αργούσε ακόμη, καθώς η εύθραυστη πλειοψηφία εκείνης της κυβέρνησης, παρ’ ότι αυξήθηκε κάπως με την προσθήκη δύο ακόμη εδρών, μέσω Εκλογοδικείου, αλλά και την τυπική προσχώρηση του Θεόδωρου Κατσίκη, αλλά και η εσωστρέφεια που δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα, εξαιτίας και ακραίων επιλογών, αλλά και αλλεπάλληλων αστοχιών και αδυναμιών, προκάλεσαν την εκ των έσω πτώση της, από την «ομάδα Σαμαρά».
Είχε προηγηθεί η πανηγυρική αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ειδικό Δικαστήριο, που σήμανε την παταγώδη κατάρρευση του εγχειρήματος της «κάθαρσης».
Τότε όμως, στις πυκνές, δραματικές και εν πολλοίς απρόβλεπτες εξελίξεις, το θεσμικό σύστημα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας βρέθηκε αντιμέτωπο με «νέα ερωτήματα».
Μετά τις αποχωρήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις ομάδας βουλευτών της, η κυβερνητική πλειοψηφία περιορίστηκε στις 150 έδρες. Σε μια απολύτως οριακή ισορροπία, που πρόσφερε «τροφή» στους συνταγματολόγους.
