Η κυβέρνηση Τζαννετάκη, που ξεκίνησε στις 2 Ιουλίου 1989, με την ορκωμοσία του πρωθυπουργού, έχει περάσει στην πρόσφατη ιστορία της πατρίδας, ως συνώνυμη της κάθαρσης ή «σκευωρίας».
Ο χαρακτηρισμός «βρόμικο 89» στιγμάτισε το σύντομο βίο και τα πεπραγμένα της, που δεν εξαντλήθηκαν μόνο στις παραπομπές, στο Ειδικό Δικαστήριο.
Η περίοδος όμως εκείνη χαρακτηρίστηκε από μια πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα της μεταδικτατορικής Ελλάδας, κυβερνητική αστάθεια. Χάθηκε όμως με τον τρόπο αυτό μια «χρυσή» ευκαιρία, να δοκιμαστούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας και να δημιουργηθεί ένα θετικό προηγούμενο γι’ αυτές.
Η κυβέρνηση Τζαννετάκη, παρ’ ότι άφησε και κάποιο αποτύπωμα, όπως η «καύση των φακέλων», κυρίως δε η θεσμοθέτηση της ιδιωτικής τηλεόρασης, πέρασε στο συλλογικό ασυνείδητο, ως «κυβέρνηση της κάθαρσης», ως εκείνη που μετέτρεψε τη Βουλή σε δικαστικό σώμα.
Η πιο σημαντική ευκαιρία όμως που χάθηκε ήταν αυτή της, κατ’ ουσία, οικουμενικής κυβέρνησης, υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα, που σχηματίστηκε μετά τις «επαναληπτικές» εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989, με τη στήριξη και των τριών κομμάτων, που διέθεταν 299 στις 300 έδρες (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ).
Η πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου, για παράταση της ζωής της κυβέρνησης, ακόμη και κατά ένα χρόνο, προκειμένου να αντιμετωπιστεί συναινετικά τα οξύ οικονομικό πρόβλημα που είχε ήδη φανεί, παρ’ ότι είχε τη στήριξη του ΣΥΝ, προσέκρουσε στην αδιάλλακτη άρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός.
Στο βάθος του χρόνου, αυτή η επιμονή έβλαψε τον ίδιο, αλλά και «δυσφήμισε» τις κυβερνήσεις συνεργασίας…
