Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΝΑ
Εχει δίκιο ο Ανδρέας Λοβέρδος, όταν επισημαίνει (άρθρο στα χθεσινά ΝΕΑ) πως το πολιτικό μας σύστημα, όπως διαμορφώθηκε μετά τη διπλή εκλογική αναμέτρηση Μαΐου-Ιουνίου 2023, περιλαμβάνει ένα πανίσχυρο, κυβερνών, κόμμα και έναν «αστερισμό» επτά μικρών κατ’ ουσία κοινοβουλευτικών κομμάτων, στον χώρο της αντιπολίτευσης.
Ας μη μας τρομάζουν οι λέξεις. Όταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έλαβε ποσοστό κάτω του 18%, είναι προφανές πως ισχύει απολύτως αυτό που λέει ο πρώην υπουργός.
Εχει δε δίκιο ο Ανδρέας Λοβέρδος, πως η συνθήκη αυτή δεν έχει προηγούμενο, τουλάχιστον στη μεταπολιτευτική μας ιστορία και δεν είναι συγκρίσιμο, με τις δυο πρώτες βουλευτικές αναμετρήσεις (1974, 1977), μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Οι μεν πρώτες διεξήχθησαν στις έκτακτες συνθήκες, της εν εξελίξει πορείας μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία, ενώ οι δεύτερες, παρά την εξίσου μεγάλη διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος, η δυναμική του αποτελέσματος έδειχνε τη νικήτρια ΝΔ σε φάση αποδρομής, το δε ΠΑΣΟΚ, σε εντυπωσιακά ανοδική πορεία.
Κάτι τέτοιο προφανώς και δε συμβαίνει σήμερα. Μπορεί δε οι σχετικές παρατηρήσεις του Ανδρέα Λοβέρδου, στο προαναφερθέν άρθρο του, να έχουν ως, σχεδόν αποκλειστικό, στόχο, το κόμμα στο οποίο μέχρι πρότινος ανήκε, το ΠΑΣΟΚ, όμως αυτό που περιγράφει, περιλαμβάνει σαφέστατα και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που παραπαίει, παρά την πρόσφατη θριαμβευτική λαϊκή ετυμηγορία, με αστοχίες και ελλείμματα, που αναγνωρίζονται και εκ των έσω, εξ ου και η προαναγγελία αλλαγών και βελτιωτικών δράσεων, η αντιπολίτευση, τουλάχιστον στο επίπεδο των σχετικά πιο ισχυρών κομμάτων αυτής, βρίσκεται σε μια ιδιότυπη αφασία.
Πράγματι δε, όπως επισημαίνει και ο πρώην υπουργός και στέλεχός του, ο τρόπος που συμπεριφέρεται και (δεν) αντιπολιτεύεται το ΠΑΣΟΚ, είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργος.
Η ηγεσία του, αντί να αξιοποιήσει τη μοναδική ευκαιρία που προσφέρεται, με τον ΣΥΡΙΖΑ «αναγκαστικά απόντα», για πρωτοβουλίες μακράς πνοής, που θα… επανίδρυαν τον κεντροαριστερό χώρο, κινείται με το «σύνδρομο του σκαντζόχοιρου», της περιχαράκωσης μέσα στα κομματικά τείχη, ή και στα όρια της ηγετικής ομάδας.
Όπως δε αποκάλυψε ο εξαιρετικός συνάδελφος Βασίλης Σκουρής, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απέρριψε εισηγήσεις συνεργατών του, για τέτοιες πρωτοβουλίες, που θα παρέπεμπαν στις διαδικασίες ενοποίησης των δυνάμεων της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, στη Γαλλία της δεκαετίας του ‘70, που απέληξαν στο περίφημο Συνέδριο του Επιναί, το 1971.
Εύστοχα επισημαίνει ο αναλυτής και στέλεχος του χώρου, Γιώργος Σιακαντάρης, πως αναζητείται ο Ελληνας Φρανσουά Μιττεράν, για το ελληνικό Επιναί. Θα μπορούσε βέβαια να παραπέμψει και στο υπόδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου…
Όχι πως η εικόνα είναι διαφορετική στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί μεν η εν εξελίξει διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού, να προκαλεί μια δικαιολογημένη δυστοκία, όμως από πουθενά, ειδικά δε από τους υποψήφιους για την ηγεσία, δε διαφαίνονται σκιρτήματα έστω, μιας άλλης λογικής, υπέρβασης και ανασυγκρότησης, που θα ενσωμάτωναν, σε τελευταία ανάλυση, το μήνυμα των πολιτών, στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.
Η, στα όρια του πανικού, εκ των ένδον αντίδρασης, στην, «εκτός των τειχών», υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη, δείχνει τα «όρια του κόσμου» και στην Κουμουνδούρου.
