Ο Τάσος Κωστής έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου αυτή την εβδομάδα. Μεταξύ άλλων, μάλιστα, ο έμπειρος ηθοποιός αναφέρθηκε στους χαμηλούς τόνους που φρόντισε να διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του διαδρομής καθώς και στον πόνο που θα ήθελε πια να απουσιάζει από τη ζωή του.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν ενδιαφερθήκατε για το «περιτύλιγμα» της σόουμπιζ αλλά για το περιεχόμενο της δουλειάς σας. Γι’ αυτό και είστε χαμηλών τόνων.
Ακριβώς. Είχα και το δικό μου κόσμο. Την ήθελα την προσωπική μου ζωή για μένα. Δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω 24 ώρες το 24ωρο τον ηθοποιό. Εγώ τον ηθοποιό τον έκανα μόνο όταν δούλευα. Μπορεί αν έμενα λίγο με τους συναδέλφους αλλά, αφότου έφευγα, είχα τον δικό μου κόσμο. Υπάρχει και κόσμος εκτός θεάτρου. Εγώ τον… παρατούσα τον ηθοποιό και μετά ξανάνιωνα. Γιατί έφευγα από το θέατρο ή το γύρισμα και τον ηθοποιό δεν τον «κουβαλούσα» παντού μαζί μου. Και έτσι ξαναγύριζα καινούργιος.
Δηλαδή, δεν είστε από αυτούς τους συναδέλφους σας που λένε «θέλω να πεθάνω στο σανίδι»;
Όχι. Και δεν θέλω να το πω αυτό. Ας πεθάνεις μόνος σου. Γιατί θα πρέπει να είμαι εγώ και οι θεατές από κάτω; Δηλαδή, τι είναι αυτό το πράγμα; Τι ματαιοδοξία είναι αυτή; Τι θα σου προσφέρει; Γιατί αυτό, αν το σκέφτεσαι, είναι για το «εγώ» σου και μόνο.
Περνάτε μια μεταβατική περίοδο. Τι είναι αυτό που θέλει η ψυχή σας από δω και πέρα.
Δεν θέλω να στενοχωριέμαι. Γιατί έχω περάσει πόνο από μικρό παιδί. Μεγάλωσα με τον πόνο, δεν με κατέστρεψε, αλλά δεν θέλω άλλο πόνο. Ακούω που μου λένε ότι ο τάδε έχει αυτό ή εκείνο, αλλά δεν θέλω, με στενοχωρεί. Δεν θέλω να σκέφτομαι και να πονάω. Θέλω να πονάω για τα δικά μου πράγματα. Να πονάω και για τους άλλους; Δεν γίνεται. Ο πόνος είναι προσωπικός. Σου λέει ο άλλος, «πως σε καταλαβαίνω». Δεν με καταλαβαίνεις και ούτε θέλω να με καταλάβεις. Δεν μπορεί να πονέσει άλλος για σένα.
