Πίτσα Παπαδοπούλου για Γρηγόρη Μπιθικώτση: «Θα σου πω κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ»

Η σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη γνωριμία της με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

-Τι θυμάστε από τη γνωριμία σας με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση; Ποια ήταν τα τελευταία λόγια που σας είχε πει;

Τον Γρηγόρη τον γνώριζα πάρα πολλά χρόνια — σχεδόν από τότε που ξεκινήσαμε. Ήταν πολύ δοτικός άνθρωπος, με σπουδαία ψυχή. Όλα τα έβλεπε θετικά, ήταν πάντα αισιόδοξος. Ένας πολύ καλός άνθρωπος. Θυμάμαι όταν πήγα τότε στην Κολούμπια, έγραψε τραγούδια για μένα. Βγάλαμε και δίσκο μαζί. Έχω μόνο όμορφες αναμνήσεις από εκείνον.

-Ήταν εκείνος που σας ανέδειξε στο τραγούδι;

Ήμουν ήδη γνωστή, αλλά αυτό που είχε σημασία και τον χαρακτήριζε ήταν το πόσο πολύ εκτιμούσε τον καλλιτέχνη. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ δοτικός, πολύ «λαρτζ», όπως λέμε — γενναιόδωρος σε όλα του.

-Αργότερα συνεργαστήκατε και με τον γιο του, έτσι δεν είναι;

Ναι, βέβαια. Ο Γρηγόρης είχε ιδιαίτερη αγάπη σε κάποιους ανθρώπους, όπως σε μένα. Πηγαίναμε στο σπίτι του, κάναμε πρόβες… Ο μικρός Γρηγόρης τότε ήταν ακόμα παιδάκι. Πέρασαν τα χρόνια και αργότερα συνεργάστηκα και με τον ίδιο, τον Γρηγόρη τον νεότερο. Θα σου πω κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: ερχόταν στο μαγαζί που τραγουδούσα, μαζί με το παιδί του. Κι όταν έβγαινα στη σκηνή, σηκωνόταν όρθιος και με χειροκροτούσε. Όρθιος! Αυτό δεν το είδα ξανά, και δεν νομίζω πως θα το ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Αλλά έτσι ήταν αυτός ο άνθρωπος — γεμάτος αγάπη και σεβασμό.

-Είχατε, όμως, και μια πιο προσωπική σχέση, σωστά;

Ναι, είχαμε προσωπική επαφή, γιατί με εκτιμούσε πολύ σαν καλλιτέχνη. Μου έλεγε: «Είσαι η μόνη που μπορείς να τραγουδήσεις τα πάντα». Όχι, δεν το λέω από εγωισμό — δεν το λέω έτσι. Απλώς αυτά ήταν τα λόγια του, όμορφα λόγια, που τα θυμάμαι ακόμα. Ήταν πολύ δοτικός άνθρωπος. Θυμάμαι ένα Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, που φάγαμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια. Και τότε μου είπε: «Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαι με το παιδί μου και δουλεύετε μαζί. Δουλεύει το παιδί μου δίπλα σου». Αυτά δεν τα ξεχνάω. Και γι’ αυτό τα λέω τώρα — όχι γιατί συνηθίζω να τα λέω, αλλά γιατί αξίζει να τιμώνται τέτοιοι άνθρωποι.