Ο πατέρας μου είχε μια ιδιαίτερη ζωή. Αν δεν ήταν εκείνος, μπορεί να είχα καταλήξει σε κάποιο πεζοδρόμιο στη Βερανζέρου. Στα 25 μου, ζήτησε συγγνώμη και κάναμε μια ανοιχτή συζήτηση για όλα.
Ο Χάρης Χριστόπουλος ήταν καλεσμένος στους Weekenders το πρωί του Σαββάτου (24/5). Σε μια ανδρική κουβέντα με τον Θανάση Πάτρα και τον Δημήτρη Πανόπουλο, ο γνωστός φωτογράφος αποκάλυψε πτυχές της προσωπικής και επαγγελματικής του ζωής, μοιράζοντας ακόμη και συγκινητικές στιγμές στον αέρα του ΑΝΤ1 αναφερόμενος σε ένα ταξίδι του στην Αφρική πριν από χρόνια.
«Πήρα αγάπη από τη μητέρα μου, αλλιώς θα είχα καταλήξει σε κάποιο πεζοδρόμιο. Για τα αγόρια, ο πατέρας είναι εξαιρετικά σημαντικός. Η μητέρα είναι η φωλιά, αλλά ο πατέρας είναι το σύμβολο. Ο πατέρας μου είχε μια περίεργη ζωή, ήταν καλλιτέχνης και έλειπε πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Δεν μπορούσε να προσφέρει αγάπη, γιατί δεν είχε λάβει», είπε ο Χάρης Χριστόπουλος.
«Συνειδητοποίησα αυτό το γεγονός όταν ήμουν 25, και ήταν μια απελευθέρωση για μένα, καθώς καταφέραμε να τα συζητήσουμε όλα και μου ζήτησε συγγνώμη. Τώρα ο πατέρας μου είναι σαν το παιδί μου και η μητέρα μου το κοριτσάκι μου. Εγώ τους φροντίζω, τους κάνω δώρα, τους συνοδεύω στους γιατρούς, αυτό είναι το φυσικό. Γίνεσαι ο προστάτης τους», τόνισε ο φωτογράφος, συγκινημένος. «Θυμάμαι το ’87, ήμουν στη Γκάνα για φωτογράφηση με Αμερικανίδες μοντέλα και περνούσαμε από χωριά με τρομακτικές εικόνες. Είδα μια γυναίκα κάτω από ένα δέντρο, σχεδόν σκελετωμένη, με πέντε παιδιά γύρω της, και οι μύγες τα έτρωγαν… αναρωτήθηκα τι είναι αυτό; Δώστε μου κάτι για να τους βοηθήσω, γιατί αυτό δεν είναι ζωή. Παιδιά σκελετωμένα, σαν ψοφίμια», περιέγραψε με βαθιά συγκίνηση ο Χάρης Χριστόπουλος.
«Ο πατέρας δεν υπάρχει, απλώς πίνουν μπαταρίες ή οινόπνευμα ή βενζίνη. Τι παιδιά είναι αυτά; Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σωτηρία, δεν υπάρχει λύτρωση. Είναι σκληρό να το λέω, αλλά καλύτερα να μην υπήρχαν. Η μισή Αφρική είναι έτσι», κατέληξε με δάκρυα στα μάτια.
