Είναι μόνη της, δεν έχει κανέναν στον κόσμο, ζει στο δρόμο και ζητά τη βοήθεια των περαστικών για να επιβιώσει οικονομικά. Ξεκαθαρίζει ότι δεν ζητά ελεημοσύνη. Συναισθάνεται ότι οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους και ενδεχομένως κάποιοι να μην έχουν τη δυνατότητα να την βοηθήσουν.
Η ανάγκη των χρημάτων δεν την αποστεώνει από τα ζεστά συναισθήματα για τους συνανθρώπους τους. Όπως γράφει στο σημείωμά της στο χώρο που διαμένει και έχει στολίσει κατάλληλα για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα, δεν είναι μόνο τα χρήματα η μεγαλύτερη ανάγκη της. Αποζητά την αγάπη και τη συμπαράσταση των περαστικών, το χαμόγελο τους, ακόμη και αν αυτό είναι κάτω από τη μάσκα.
Κοιμάται στο δρόμο και αυτό είναι γολγοθάς καθημερινός. Η ζωή στο δρόμο είναι δύσκολη, βασανίζεται τα βράδια από τον τρόμο, εξομολογείται στους συμπολίτες της περαστικούς, όχι όπως φαίνεται για να τους συγκινήσει, αλλά για να επικοινωνήσει μαζί τους περιγράφοντας μέρος από τις αγωνίες και τους φόβους της.
Η άγνωστη μας ηλικιωμένη που ζει μόνη χωρίς φροντίδα και νοιάξιμο από κανέναν, νιώθοντας τον τρόμο κάθε βράδυ στο κρύο και στους κινδύνους, μας δείχνει το δρόμο της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης.
Μας δείχνει τον αγώνα που δίνουν άνθρωποι όχι μόνο για να επιβιώσουν οικονομικά, αλλά και να νιώσουν αγάπη, από ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο.
Σημεία των καιρών σε μια εποχή που ο ακραιφνής νεοφιλελευθερισμός έχει αποκαθηλώσει τις ηθικές αξίες, έχει αποξενώσει τους ανθρώπους από τους εαυτούς τους και τους γύρω τους, έχει ευτελίσει συναισθήματα που δεν εξυπηρετούν το αφήγημα της εξυπηρέτησης συμφερόντων.
