Ο κύριος Λάμπρος, 74 ετών, έκανε πέντε-έξι μεροκάματα «Μα σας συμφέρει να έρχεστε από τόσο μακριά για τόσα λίγα χρήματα;», τον είχα ρωτήσει, «Ποτέ δεν λέμε όχι στη δουλειά κορίτσι μου…», είπε σε μια κοπέλα που τον ρώτησε για τη ζωή του και της εξιστόρισε αμέσως μετά τα εξής:
– «Από τις αρχές του ’90, κάθε Χριστούγεννα, ήμουν, είμαι και θα είμαι Άγιος Βασίλης. Το 1992, ο προϊστάμενος του Μινιόν που εργαζόταν πλέον στο παιχνιδάδικο Ζαφειρόπουλος, με ανέβασε σε ένα ελικόπτερο στο Ελληνικό, με “πέταξε” ξυστά πάνω από τα μαγαζιά της Αθήνας και με προσγείωσε στο γήπεδο του Ολυμπιακού Νέων Λιοσίων ανάμεσα σε ένα πλήθος που πίστευε ακόμη στα θαύματα», λέει και συνεχίζει:
«Ολόκληρη η λεωφόρος Χασιάς και η Κύπρου ήταν κλειστές για την “είσοδο” του Άγιου Βασίλη. Κι εγώ, πάνω σε ένα άλογο να πετάω σε μεγάλους και μικρούς γκοφρέτες και σοκολάτες, και την καρδιά μου την ίδια. Θυμάμαι τα χαμόγελα των παιδιών. Αληθινά, ανόθευτα, ατόφια, όπως ο χρυσός.
Μετά, έκατσα στον «θρόνο» μου μέσα στο κατάστημα, κι έκτοτε, κάθε χρόνο, γινόμουν ο βασιλιάς στα μάτια και στις ψυχές χιλιάδων παιδιών. Ο Θεός, κορίτσι μου, ήταν πολύ γενναιόδωρος μαζί μου. Μπορεί να μην μου χάρισε πλούτη και μεγαλεία, με τόσες παιδικές αγκαλιές και τόση αγάπη με έκανε όμως αληθινά πλούσιο…»
Από τότε, ο Λάμπρος Μαργώνης, ταξίδεψε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας γεμίζοντας τον σάκο του με γράμματα, ζωγραφιές και όνειρα. Τόσα όνειρα που ίσως κανείς άλλος δεν έχει μπορέσει να δει: «Το να δίνεις χαρά στα παιδιά είναι ευλογία. Κάθε χρόνο γινόμουν παιδί. Με αγκάλιαζαν, με φιλούσαν, με πίστευαν, πόσο όμορφο να σε πιστεύουν ακόμη κι αν κατά βάθος ξέρουν πως δεν υπάρχεις…
Αυτή είναι η δύναμη και η μαγεία του Άγιου Βασίλη: να μένεις πιστός στο ενδεχόμενο ότι όλα μπορεί να συμβούν… Αν καμιά φορά έρθεις στο σπίτι μου, θα σου δείξω τους θησαυρούς μου. Τσουβάλια ολόκληρα από γράμματα παιδιών, τίποτα δεν πέταξα, αυτά είναι η χαρά και η περιουσία μου! Κάποια στιγμή, σκέφτηκα να τα εκδώσω μαζί με τις άπειρες φωτογραφίες που έχω φυλαγμένες στα συρτάρια μου, αλλά οι εκδότες ήθελαν να βάλω χρήματα που δεν διέθετα… Δεν βαριέσαι. Ίσως κάποια στιγμή γίνει, ίσως και όχι. Φτάνει να παραμένει η ελπίδα ζωντανή. Έτσι δεν είναι;», λέει ξεδιπλώνοντας τα μοναδικά ταξίδια του στα χρόνια των θαυμάτων: «Κάθε Χριστούγεννα, γινόμουν που λες παιδί μέσα από τα παιδιά. Ξέρεις πόση δύναμη έχουν αυτοί οι μικροί άνθρωποι; Ασύλληπτη. Με έκαναν να γελάσω, να κλάψω, με συγκίνησαν, με ταξίδεψαν, με έκαναν τον άνθρωπο που ευχόμουν να γίνω. Μπήκα σε θέατρα, σε σπίτια, σε πλατείες, σε μαγαζιά κι όλοι με περίμεναν με ένα ποτήρι γάλα, πολλά μπισκότα κι ακόμη περισσότερες αγκαλιές. Πάτησα πλέον τα 74, αλλά όσο με κρατούν τα πόδια μου δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι ο Άγιος Βασίλης…»
