Παιδεία χωρίς όραμα οδηγεί στον μηδενισμό

Του Χρήστου Η. Χαλαζιά

Είμαστε πολιορκημένοι και αλλοτριωμένοι μέσα σε μια κενή και στείρα πολιτικολογία, χωρίς πολιτική σκέψη. Στη χώρα μας υπάρχει σοβαρή πολιτική και πνευματική υποδομή. Η παιδεία έχει χάσει τον προσανατολισμό των νέων με τις απανωτές «μεταρρυθμίσεις» και σήμερα κατάφεραν να έχουν καταστροφικά ελαττώματα, στην εποχή της μικροηλεκτρονικής επανάστασης να δημιουργούνται νέοι ημιμαθείς, που όλοι οι σοβαροί παιδαγωγοί τη θεωρούν χειρότερη και από την αμάθεια.

Η ημιμάθεια που προσπορίζεται στους νέους μας, τους δηλητηριάζει με τις θλιβερές δημαγωγίες και με την παραχάραξη της ιστορικής πολιτιστικής ταυτότητάς τους, προβάλλοντας εφήμερα πρότυπα του εύκολου κέρδους, την τεμπελιά την ασέβεια και την άμαχη παρουσία τους στις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν έχουμε δυστυχώς πολιτική ηγεσία με γνώση ή να αφουγκράζεται τις σημερινές ανάγκες για τους νέους, με όραμα και όχι μόνο, να αποκτήσουν ένα χαρτί για να γίνουν ένα απλό εργαλείο παραγωγής κατά απαίτηση των εχόντων.

Η απελπισία είναι ότι δεν έχουμε πνευματική ηγεσία που να ανταποκρίνονται στον παιδαγωγικό ρόλο της, να δίνει υπόδειγμα βίου, σκέψης και συμπεριφοράς και όχι των επιδοτούμενων προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή να βολευτούν ως σύμβουλοι στον κρατικό μηχανισμό.

Η εκπαίδευση και η παιδεία μας, στερούνται ιδεολογικού προσανατολισμού η ανοησία μας φτάνει να θέλουμε μόνο εξειδικευμένους εργάτες λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων. Ωστόσο για την ποιοτική υπεροχή, απαιτείται γενική παιδεία και ήθος, κάτι που σήμερα απουσιάζει.

Η περιρρέουσα της κοινωνίας ατμόσφαιρα δεν σέβεται την αξία, αλλά εκτιμά την επιτηδειότητα της ισοπέδωσης προς τα κάτω ιδανικό που είναι η ισοπεδωτική αμάθεια, με επίτευγμα της μετριότητας, εξαιτίας της σύγχυσης μέσα στην οποία παραδέρνουμε και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι για μας η ποιότητα σε όλες τις εκφάνσεις των έργων μας και της ζωής μας είναι προϋπόθεση εθνικής ύπαρξης και ανεξαρτησίας. Ως έθνος βρισκόμαστε πολιορκημένοι από γειτονικούς όγκους, όπου μόνο η ποιότητα μπορεί να μας σώσει. Μόνο με αυτή μπορούμε να αμυνθούμε για να αποκρούσουμε τους όγκους και την ποσότητα που μας περιβάλλει από Βορά και Ανατολή, που μας απειλούν εθνικά και υπαρξιακά.

Σήμερα αποφεύγουμε την ενατένιση της πραγματικότητας, αποφυγή που γίνεται παράγοντας ανάσχεσης στην κινητοποίηση των πνευματικών και άλλων δυνάμεων, για μια σωστή και πετυχημένη αντιμετώπιση της δεδομένης κατάστασης σαν αυτή που αναφέραμε παραπάνω ή σαν αυτή την κοινωνική που μας μαστίζει σήμερα. Πως όμως να ανανήψεις μέσα σε μια δημαγωγική πολιτική που διακρίνεται «το προοράν ουδέν» δηλαδή τίποτα να μη προβλέψει και το «μη προτέρου γίγνεσθαι των γεγονότων, αλλ’ ακολουθούσιν τοις πράγμασι», δηλαδή όπου την προλαβαίνουν τα πράγματα.

Φορείς της πολιτικής και πολίτες είμαστε καταβυθισμένοι στον ωμό ατομικισμό. Κινούμαστε μέσα σ’ ένα κενό κοινωνικής συνείδησης και εθνικής ευθύνης. Μέσα σε μια σύγχυση, όπου κυριαρχούν οι μηδενιστές. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανωριμότητας του λαού, γιατί ένας λαός ωριμάζει μόνον με την παιδεία, όταν έχει στόχο.

Η σημερινή πολιτική ηγεσία προσπαθεί με κάθε τρόπο να ρημάξει, να την αφανίσει και να εξευτελίσει την παιδεία καταργώντας την ιστορική πολιτιστική κληρονομιά μας.

Είναι εκπληκτικό και απαράδεκτα θλιβερό να είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη που προσπαθεί να εξαφανίσει την ελληνική κλασική γραμματεία και την ιστορική της ταυτότητα (όταν σε πολλές χώρες η γλώσσα μας γίνεται βασικό μάθημα και οι σύγχρονοι υπολογιστές έχουν ως βασικό λογισμικό την ελληνική γλώσσα) και από την άλλη να φωνάζουν ότι η κάθε κίνησή τους είναι για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, μια αρρώστια παράνοιας σκέψης ορισμένων πολιτικών και συμπεριφοράς, με απροσμέτρητες εθνικές επιπτώσεις.