Ένας στους πέντε θανάτους παιδιών συνδέεται με ανεπαρκή ανάπτυξη, σύμφωνα με νέα έρευνα

Σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά κάτω των πέντε ετών χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο λόγω προβλημάτων υγείας που σχετίζονται με την ανεπαρκή ανάπτυξη, σύμφωνα με νέα μελέτη του ινστιτούτου «Institute For Health Metrics and Evaluation» της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «The Lancet Child & Adolescent Health».

Η αδυναμία ομαλής ανάπτυξης στα πρώτα στάδια της ζωής μπορεί να δείχνει ότι τα βρέφη γεννιούνται πολύ μικρά ή πρόωρα. Σε μεγαλύτερη ηλικία, συχνά αντανακλά προβλήματα όπως κακή διατροφή, επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις ή άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη.

Οι θάνατοι παιδιών που συνδέονται με ανεπαρκή ανάπτυξη μειώθηκαν σημαντικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, από 2,75 εκατομμύρια το 2000 σε 880.000 το 2023. Παρόλα αυτά, οι επιπτώσεις παραμένουν ιδιαίτερα βαριές στην υποσαχάρια Αφρική, όπου καταγράφηκαν 618.000 θάνατοι και στη Νότια Ασία με 165.000. Η ανεπαρκής ανάπτυξη αποτελεί πλέον τον τρίτο σημαντικότερο παράγοντα κινδύνου για παιδιά κάτω των πέντε ετών παγκοσμίως.

Το χαμηλό βάρος αντιστοιχεί στο 12% όλων των θανάτων στα παιδιά κάτω των πέντε ετών, ο οξύς υποσιτισμός στο 9% και η ραχίτιδα, δηλαδή η καθυστέρηση ανάπτυξης λόγω χρόνιου υποσιτισμού στο 8%. Οι ερευνητές τονίζουν ότι ο αριθμός των παιδιών που υποφέρουν από ραχίτιδα είναι μεγαλύτερος απ’ ό,τι είχε εκτιμηθεί μέχρι σήμερα.

Η ανεπαρκής ανάπτυξη αυξάνει την ευαλωτότητα των παιδιών σε σοβαρές ασθένειες. Σχεδόν 800.000 θάνατοι συνδέθηκαν με λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού, διάρροια, ελονοσία και ιλαρά. Στην υποσαχάρια Αφρική, το 77% των θανάτων από διάρροια και το 65% των θανάτων από αναπνευστικές λοιμώξεις σχετίζονταν με ανεπαρκή ανάπτυξη. Αντίστοιχα υψηλά ήταν τα ποσοστά στη Νότια Ασία, όπου οι εκτιμήσεις θανάτων ήταν 79% και 53% αντίστοιχα.

Η έρευνα δείχνει ότι τα περισσότερα παιδιά με καθυστέρηση ανάπτυξης εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια μέσα στους πρώτους τρεις μήνες της ζωής τους, γεγονός που αναδεικνύει την ανάγκη για παρεμβάσεις πριν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.