Το δηµογραφικό πρόβληµα και η σηµερινή πραγµατικότητα

Tου ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΡΥΛΛΑ *

Tα τελευταία 30 χρόνια δεν υπήρξε καµία κυβέρνηση στην Ελλάδα που να µην αναγνώρισε σαν υπαρξιακό πρόβληµα για την ελληνική κοινωνία το δηµογραφικό ζήτηµα.

Όπως επίσης τα τελευταία 30 χρόνια που διαπιστώνεται το µέγεθος του προβλήµατος δεν υπήρξε και καµία ελληνική κυβέρνηση που να έλαβε µέτρα για την αντιστροφή της πορείας της υπογεννητικότητας.

Ωστόσο αν θέλουµε να είµαστε ειλικρινείς θα πρέπει να θέσουµε κάποια ερωτήµατα τα οποία αποφεύγουµε να θέσουµε στον δηµόσιο διάλογο για το θέµα αυτό. Το να επιχειρούµε συνέχεια να θέσουµε ως πυρήνα του προβλήµατος της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα το οικονοµικό, το οποίο πάντα διαδραµατίζει ένα σηµαντικό ρόλο, µοιάζει σαν την εύκολη εξήγηση. Αλλά αλήθεια, αν µε ένα µαγικό τρόπο διπλασιάζαµε τις οικονοµικές απολαβές των Ελλήνων σήµερα, θα είχαµε ταυτόχρονο διπλασιασµό των γεννήσεων; Καλό θα ήταν να µην βιαστούµε να απαντήσουµε, γιατί το πρόβληµα είναι πολυπαραγοντικό. Δεν είναι µόνο οι οικονοµικοί παράγοντες αυτοί που έφεραν την µείωση των γεννήσεων.

Μην ξεχνάµε ότι στις δεκαετίες του 1950 και ’60 που οι οικογένειες αποτελούνταν από πολύ περισσότερα µέλη, η Ελλάδα δεν ζούσε σε κανένα οικονοµικό παράδεισο, το αντίθετο θα λέγαµε. Το ζήτηµα λοιπόν τη ς υπογεννητικότητας έχει να κάνει και µε άλλους παράγοντες, οι οποίοι αν δεν αναλυθούν σε βάθος από την ελληνική πολιτεία, κοινωνιολογικά, ψυχολογικά, ανθρωπολογικά και τελικά πολιτικά, δεν πρόκειται ποτέ να απαντήσουµε στο βασικό ερώτηµα, για ποιο λόγο οι άνθρωποι σήµερα κάνουν λιγότερα παιδιά;

Οβιδιακές µεταµορφώσεις

Αν δεν συνυπολογίσουµε στην απάντησή µας τις οβιδιακές µεταµορφώσεις που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, αλλά και ολόκληρος ο Δυτικός κόσµος τα τελευταία 40 χρόνια δεν θα µπορέσουµε ποτέ να απαντήσουµε στο ερώτηµα αυτό και θα εκτοξεύουµε µόνο απαντήσεις – πυροτεχνήµατα που θα έχουν ως βασικό τους πυρήνα την οικονοµία.

Αν δεν απαντήσουµε στο πόσο άλλαξαν οι ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας µέσα στην ελληνική κοινωνία, αν δεν µιλήσουµε για το µεγάλο κύµα σκέψης που διαµόρφωσε τη χειραφετηµένη και ανεξάρτητη γυναίκα της καριέρας, αν δεν αναφερθούµε στα αξιακά πρότυπα που επιβλήθηκαν στην κοινωνία µας από το εξωτερικό και που δεν είχαν καµία σχέση µε την ελληνική ιστορία και παράδοση, µε τον ελληνικό τρόπο σκέψης, δεν θα µπορέσουµε πραγµατικά ποτέ να φθάσουµε στον πυρήνα που τελικά γεννάει το δηµογραφικό πρόβληµα.

Παλιότερα σε κοινωνίες που βασίζονταν στον πρωτογενή τοµέα, το χωράφι και την κτηνοτροφία η ύπαρξη µιας πολυµελούς οικογένειας ήταν κάτι απαραίτητο για την ίδια την παραγωγική διαδικασία. Το γεγονός επίσης ότι αξιακά ολόκληρη η κοινωνία θεωρούσε τα πολλά παιδιά ευλογία, ακόµα και αν τα χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολα από τα σηµερινά, διαδραµάτιζε κάποιο σηµαντικό ρόλο στον τρόπο που δοµούνταν µια οικογένεια.

Το γεγονός επίσης ότι εκείνες οι κοινωνίες δεν υπέστησαν την καλλιέργεια ψεύτικων αναγκών µέσα από την τεχνολογία και την αλλοτρίωση της διαφήµισης είναι ένας ακόµα σηµαντικός παράγοντας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έζησαν την πρωτοφανή πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί ειδικότερα τα τελευταία 30 χρόνια η ελληνική κοινωνία µέσα από την άκρατη σεξουαλική απελευθέρωση, τον πληθωρισµό της πορνογραφίας, το live style, την υπερκατανάλωση, την διαστροφή των προτύπων του φύλλου, την τροµακτική προώθηση της οµοφυλοφιλίας ως must επιλογής, την επιλογή του διαζυγίου ως πρώτη αντίδραση στην διαφωνία και γενικότερα όλο αυτό τον συρφετό που πλάσαρε και στην ελληνική κοινωνία η woke ατζέντα, µέχρι να φθάσουµε στην «κορυφαία στιγµή» παράδοσης των πατροπαράδοτων αξιών και παραδόσεών µας µε την νοµοθέτηση από το ελληνικό κοινοβούλιο του γάµου των οµοφυλόφιλων ζευγαριών.

Οικογένεια

Όλα αυτά δεν υπήρχαν πριν 50 χρόνια στην Ελλάδα ως πραγµατικότητες. Παραδώσανε λοιπόν και µε την δική τους ευθύνη οι πολίτες σε εξουσίες που δεν είχαν καµία σχέση µε τον ελληνικό τρόπο ζωής, ότι µας συνέχει σαν κοινωνία, αλλά και σαν ανθρώπους που ζούµε στον συγκεκριµένο εδαφικό χώρο που οριοθετείται από συγκεκριµένες πατροπαράδοτες αξίες, όπως η πίστη στην Ορθοδοξία, η αγάπη για την πατρίδα και η τιµή που δίνονταν παραδοσιακά στην ελληνική οικογένεια. Το τρίπτυχο αυτό που παραπέµπει κάποιους στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας και το χρησιµοποιούν κάποιοι για να κατηγορήσουν οποιονδήποτε ως αναχρονιστή, σήµερα πλήττεται µε τον πιο βάναυσο τρόπο από πολιτικές επιλογές και µια κοινωνική παράδοση άνευ όρων σε οτιδήποτε δεν έχει καµία σχέση µε αυτό το λαό και τις ιδιαιτερότητές του.

Το δηµογραφικό λοιπόν είναι ένα βαθιά πνευµατικό θέµα, το οποίο αποτελείται από πολλούς παράγοντες, αλλά στην κορυφή του παγόβουνου φιγουράρει η παραδοχή ότι επιχειρούν να γκρεµίσουν µέσα από τα παγκοσµιοποιηµένα µοντέλα τρόπου ζωής αυτό που γνωρίζαµε. Με αυτό τον τρόπο ξέρουν καλά όσοι εισάγουν αυτά τα σχέδια στην ελληνική κοινωνία ότι ο πραγµατικός στόχος είναι η ψυχή του Έλληνα και η αλλαγή του τρόπου σκέπτεσθαι. Αυτό κατάφεραν τις τελευταίες δεκαετίες και αυτό δεν θα αλλάξει την ροή του δηµογραφικού ζητήµατος ακόµα και αν η Ελλάδα µε κάποιο τρόπο αποκτούσε αύριο το ΑΕΠ της Ελβετίας.

Όπως αναφέραµε παραπάνω, δεν πρέπει να αγνοούµε τον οικονοµικό παράγοντα που προφανώς και έχει σηµαντικό ρόλο στην αντιµετώπιση της υπογεννητικότητας.

Ωστόσο το σηµαντικότερο µέτρο που θα κάνει την διαφορά, είναι η χορήγηση Αφορολόγητου Μηνιαίου επιδόµατος τέκνου, ανεξαρτήτως εισοδήµατος (ή για οικογενειακό εισόδηµα κάτω των 100 χιλ. ευρώ), για κάθε παιδί έως τα 18 έτη, µε προσαύξηση για το δεύτερο και τρίτο παιδί. Το Κίνηµά µας προτείνει µηνιαίο επίδοµα 200€/µήνα για το πρώτο, 250 € για το δεύτερο, 300 € για το τρίτο και πέραν αυτού. Και επειδή κάποιοι θα επικαλεστούν το κόστος του µέτρου, αυτό υπολογίζεται στα 4 δις ευρώ περίπου ανά έτος, ποσό που είναι αρκετά µεγάλο για τον Κρατικό Προϋπολογισµό, αλλά δεν έχουµε άλλες επιλογές.

Το παραπάνω µέτρο θα έδινε την αίσθηση οικονοµικής ασφάλειας και σταθερότητας στις οικογένειες, οπότε η απόφαση για τεκνοποίηση θα λάµβανε υπόψη ότι τα επόµενα 18 έτη, το κράτος προσφέρει ένα ποσό που καλύπτει µεγάλο µέρος από τις ανάγκες των τέκνων. Φυσικά δικαιούχοι του Αφορολόγητου Μηνιαίου επιδόµατος τέκνου θα ήταν µόνο Έλληνες πολίτες και πολίτες της ΕΕ που ζούνε µόνιµα στην χώρα µας και όχι προσφυγές και µετανάστες, που έτσι και αλλιώς λαµβάνουν επιδοτήσεις από ΜΚΟ.

Η Γερµανία εφαρµόζει αντίστοιχο πρόγραµµα το “Kindergeld”, το οποίο περιλαµβάνει µηνιαίο επίδοµα για κάθε παιδί, ανεξαρτήτως εισοδήµατος, που φτάνει τα 250 € µηνιαίως. Το µέτρο συµβάλλει στην πρόβλεψη οικογενειακού προϋπολογισµού και µειώνει το κόστος τεκνοποίησης.

Η Αυστρία επίσης προσφέρει ανάλογο µηνιαίο επίδοµα τέκνου που προσαυξάνεται όσο µεγαλώνει το παιδί ή αυξάνονται τα παιδιά στην οικογένεια.

Τα πλεονεκτήµατα ενός τέτοιου µέτρου είναι ότι το σταθερό µηνιαίο επίδοµα λειτουργεί ως οικονοµική ασφάλεια για τους γονείς, αφού ενσωµατώνεται στον οικογενειακό προϋπολογισµό ως ένα σταθερό έσοδο. Βοηθά στην κάλυψη καθηµερινών εξόδων και ενισχύει τις φτωχότερες και µεσαίες οικογένειες, χωρίς στιγµατισµό.

* Βουλευτής Β2 Δυτικού Τοµέα Αθηνών µε τη ΝΙΚΗ