Εγγύηση ασφαλείας η ΕΕ

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

Αρχίζω µε την επισήµανση ότι η ιδέα ενοποίησης της Ευρώπης που υφίσταται πλέον των διακοσίων ετών, γεννήθηκε στο χώρο της Αριστεράς, µε Σαιν Σιµόν και Βίκτορ Ουγκώ φλογερούς υποστηρικτές της.

Πάντοτε ερχόταν στο προσκήνιο, όταν ο ευρωπαϊκός πολιτισµός ήταν αντιµέτωπος µε απειλή εξαφάνισης. Χαρακτηριστικό ότι ένας Ιταλός κοµµουνιστής, ο Αλτιέρο Σπινέλι, διατύπωσε το 1941 το Μανιφέστο του Βεντοτένε «Για µια Ελεύθερη και Ενωµένη Ευρώπη», όντας δεσµώτης του Μουσολίνι στο νησάκι αυτό.

Νέο Ελσίνκι

Αν η Ευρώπη σήµερα είναι αντιµέτωπη µε υπαρξιακή κρίση, όπως διαπιστώνουν πολλοί, τι επιλεγούν πρέπει να κάνει; Υπενθυµίζω ότι µε την ευκαιρία της πρόσφατης 50ής επετείου της ιστορικής Διάσκεψης του Ελσίνκι (1.8.1975), το Γραφείο Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ εισηγήθηκε και διεκδικεί την ανάληψη πρωτοβουλίας για ένα «Νέο Ελσίνκι». Πρωτοβουλία, που θα µπορούσαν να πάρουν ουδέτερες χώρες της Ευρώπης, όπως η Αυστρία, Ελβετία, Ιρλανδία, Σερβία, Κύπρος και Μάλτα. Αν και λιγότερες σήµερα οι χώρες αυτές, αφού  Σουηδία και Φινλανδία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, έχουν ειδικό βάρος µε τις Αυστρία και Ελβετία να φιλοξενούν πολλούς διεθνείς οργανισµούς στην Βιέννη και Γενεύη, η δε Σερβία, να διατηρεί στενές σχέσεις µε την Ρωσία.

ΕΕ και Ουκρανικό

Μέγιστο πρόβληµα της σηµερινής Ευρώπης, θα έλεγα και του κόσµου, αποτελεί το Ουκρανικό, για την επίλυση του οποίου δεν είδαµε µεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στην Ευρώπη, όπως δεν είδαµε νωρίτερα για τον αιµατηρότατο πόλεµο της Συρίας. Μια εξήγηση και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι η Αριστερά βρέθηκε διχασµένη, µε µεγάλη µερίδα της να µη θέλει κριτική στον Άσαντ και τον Πούτιν. Η ίδια µερίδα, κυρίως δογµατικά ΚΚ, θεώρησε την Αραβική Άνοιξη σχέδιο του ιµπεριαλισµού.

Δίκαια επικρίνουµε τις ηγεσίες της ΕΕ, συµπεριλαµβανόµενης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για την απουσία τους από το πεδίο των φιλειρηνικών πρωτοβουλιών για την Ουκρανία, όπως και για την Παλαιστίνη, ενώ επιδίδονται σε επιλογές στρατιωτικοποίησης.

Όµως, τι ζητάµε από την ΕΕ να κάνει; Μια απάντηση θα ήταν να ζητήσει από το Κίεβο την απόσυρση της αίτησης ένταξης στο ΝΑΤΟ, µε αντιπροσφορά την ένταξη στην Ενωµένη Ευρώπη, την οποία πολεµούν τόσο ο Τραµπ όσο και ο Πούτιν. Αν πρόκειται να τελειώσει ο πολλαπλά καταστροφικός, εννοείται µε εγγυήσεις ασφάλειας για την Ουκρανία,  σηµαντικότερη όλων θα ήταν η ένταξη στην ΕΕ, προφανώς, όχι η απόσυρση της υποστήριξης στην αµυνόµενη και αγωνιζόµενη για την ύπαρξή της Ουκρανία, απέναντι στην γείτονα στρατιωτική υπερδύναµη.

Με την ευκαιρία, υπενθυµίζω ότι την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ είχε επιλέξει ο Κωνσταντίνος Καραµανλής  το 1979, ως ασπίδα στην «εξ ανατολών απειλή», όπως πίστευε ο ίδιος, έχοντας προσωρινά αποχωρήσει και από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Με άλλα κριτήρια ο ΣΥΝ, πρώτος υποστήριξε στην Ελλάδα την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, όπως και της Κύπρου, που θυµίζω την αίτηση υποψηφιότητάς της είχε καταθέσει ο προσκείµενος στο ΑΚΕΛ πρόεδρος της Κυπριακής Δηµοκρατίας Γιώργος Βασιλείου, το 1992.

Δυστυχώς, ο αρχικά ευρωπαϊστής Ερντογάν πάγωσε µε τις πολιτικές του επιλογές την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, κρατώντας ανοιχτό, κυρίως το Κουρδικό και παραβιάζοντας ωµά τα ανθρώπινα δικαιώµατα, µε κορυφαίο παράδειγµα την φυλάκιση του δηµάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέµ Ιµάµογλου, του οποίου θερµό µήνυµα ειρήνης και αδελφοσύνης λάβαµε στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Ειρήνης της Λέσβου.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης
του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ