Ζητείται σχέδιο ειρήνης της ΕΕ για την Ουκρανία

Tο άρθρο τούτο γράφτηκε λίγες µέρες πριν από την συνάντηση Τραµπ- Πούτιν στην Αλάσκα για το Ουκρανικό, δυστυχώς, µε απούσα την νόµιµη ηγεσία της σκληρά δοκιµαζόµενης από την ρωσική εισβολή πρώην σοβιετικής δηµοκρατίας.

Προφανώς, το πρώτο και κύριο ζητούµενο είναι να σιγήσουν τα όπλα, οι πυραυλικές επιθέσεις και οι φωνές για το αδιανόητο ενδεχόµενο χρήσης πυρηνικών όπλων.

Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες, κυρίως της Γαλλίας, Γερµανίας, αλλά και της εκτός ΕΕ Βρετανίας, επέκριναν τον αποκλεισµό του Ζελένσκι, δηλώνοντας ότι δεν νοείται λύση χωρίς την Ουκρανία. Γιατί όµως η ΕΕ δεν δηλώνει και την στρατηγική της αυτονοµία, προτείνοντας ένα δικό της σχέδιο ειρήνης για το Ουκρανικό;

Υπάρχει το προηγούµενο του 2014, όταν µια καθαρά ευρωπαϊκή τετραµερής χωρίς την εκπροσώπηση των ΗΠΑ πέτυχε τις συµφωνίες του Μινσκ, µε την συµµετοχή τότε των Μέρκελ (Γερµανία), Ολάντ (Γαλλία), Πούτιν (Ρωσία) και Ποροσένκο (Ουκρανία). Το ότι εκείνες οι συµφωνίες δεν τηρήθηκαν, υπερβαίνει αυτό το άρθρο.

Η µέχρι τώρα µη ενεργητική συµβολή της ΕΕ στην λύση του Ουκρανικού, επικρίνεται και εξ αριστερών, ενώ κάποιοι θαυµαστές του Πούτιν θα ήθελαν η Ένωση να αποσύρει την υποστήριξή της, στην αµυνόµενη χώρα που υπέστη εισβολή από τη γειτονική της στρατιωτική υπερδύναµη. Ερωτώ, θα ήταν δίκαιο κάτι τέτοιο;

Όπως προανέφερα, η ανάληψη ειρηνευτικής πρωτοβουλίας από την ΕΕ θα αποτελούσε βήµα και υπέρ της στρατηγικής της αυτονοµίας έναντι των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, µε ότι αυτό συνεπάγεται, (ενιαία εξωτερική πολιτική, κοινή άµυνα, που σηµαίνουν κίνηση σε οµοσπονδιακή κατεύθυνση).

Επειδή ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και προηγουµένως του ΣΥΝ εµπνέεται από τον αριστερό ευρωπαϊσµό, µε ιδέες και αξίες στον αντίποδα του ευρωπαϊσµού της Δεξιάς, ποτέ δεν αποκλείσαµε την Ρωσία από µια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας και πανευρωπαϊκής συνεργασίας. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή, την οποία υπενθυµίσαµε και πρόσφατα, µε την ευκαιρία των πενήντα χρόνων της Διάσκεψης του Ελσίνκι. Η θέση αυτή που άλλοτε πρότεινε και ο Μιτεράν, θα µπορούσε να αποτελεί βασικό σηµείο µιας πρότασης ειρήνης της ΕΕ, για την λήξη του πολέµου στην Ουκρανία.

Άλλο βασικό σηµείο θα ήταν η έκκληση στον Ζελένσκι να αποσύρει την αίτηση ένταξης της χώρας του στο ΝΑΤΟ, επιλογή που θα κατέρριπτε ένα από τα προσχήµατα της ρωσικής εισβολής. Εννοείται ότι ταυτόχρονα θα δηλωθεί ότι η πόρτα εισόδου της Ουκρανίας στην ΕΕ θα παραµείνει ανοιχτή, µε τις απαιτούµενες οικονοµικές και δηµοκρατικές προϋποθέσεις.

Το κρίσιµο σηµείο για µια δίκαιη ειρήνη είναι το εδαφικό, καθώς ήδη η Ρωσία έχει προσαρτήσει την Κριµαία, έχοντας στην περίπτωση αυτή κάποιο ιστορικό δίκαιο, ενώ θα ήθελε να διατηρήσει µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κατοχή στις ουκρανικές επαρχίες του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ. Ζήτηµα, στο οποίο ένας συµβιβασµός θα ήταν λύση οµοσπονδίας ή συνοµοσπονδίας, για να τηρηθεί ο Χάρτης του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ για την µη βίαιη αλλαγή των διεθνών συνόρων, την οποία διεκδικούµε και στην Κύπρο.

Καταλήγω µε την επισήµανση ότι µια δίκαιη λύση στο Ουκρανικό θα αποτελούσε πλήγµα και στον αναθεωρητισµό της Άγκυρας εις βάρος της Ελλάδας. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις του Τραµπ που δήλωνε τον Γενάρη ότι θέλει να προσαρτήσει την Γροιλανδία και τον Καναδά.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης
του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ