Όσο διευρύνονται οι κυρώσεις και οι ευρωπαϊκές διαφωνίες επ’
αυτών, αναπτύσσεται ολοένα και πιο έντονα ένας προβληματισμός
που φαίνεται ότι ακουμπά πλήρως στην πραγματικότητα: το κατά
πόσον, δηλαδή, η Ε.Ε. «πυροβολεί τα πόδια της» με τις κυρώσεις,
αλλά και το αν τελικώς πονάει περισσότερο η Μόσχα ή οι
Βρυξέλλες, το Βερολίνο, η Ρώμη, το Παρίσι και άλλες ευρωπαϊκές
πρωτεύουσες από τις κυρώσεις που έχουν ήδη ληφθεί σε βάρος
της Ρωσίας.
Αν, λοιπόν, αφήσουμε κατά μέρος εκείνους που προσπαθούν να
κρύψουν την απαράδεκτη ανοχή τους στην ρωσική εισβολή πίσω
από τέτοιου τύπου επιχειρήματα και προβληματισμούς, τότε
μπορούμε να δούμε στα σοβαρά ποιος είναι αυτός ο
προβληματισμός που διατρέχει όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες
και αφορά τους πάντες. Με άλλα λόγια, το να αναφέρεται κανείς
στο βαρύ οικονομικό και κοινωνικό κόστος των κυρώσεων για
εκείνους που τις επιβάλλουν και όχι μόνο για εκείνον που τις
υφίστανται, δεν τον καθιστά αυτόματα φιλορώσο. Πραγματιστή τον
καθιστά, καθώς δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ότι, τώρα
που η ρωσική εισβολή μοιάζει να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά
«σύρραξης μακράς διαρκείας», η Ευρώπη θα αντέξει να περάσει
άλλον έναν χειμώνα με το φυσικό αέριο στα 300 ευρώ ανά
μεγαβατώρα και το ηλεκτρικό ρεύμα στα 250 ευρώ ανά
μεγαβατώρα.
Συν τοις άλλοις, αν το θέμα το δούμε υπό το πρίσμα του
παγκόσμιου καταμερισμού ισχύος, τότε τα πράγματα καθίστανται
ακόμη δυσκολότερα: κι αυτό διότι η Κίνα μένει ανεπηρέαστη απ’
όλα αυτά –αντιθέτως τής ανοίγονται ευκαιρίες για «φθηνές αγορές»
στη Ρωσία αν αρχίσει να πιέζεται πολύ η ρωσική οικονομία- οι
ΗΠΑ κερδίζουν και η Ευρώπη είναι ο μόνος χαμένος. Ο πρόεδρος
Μπάιντεν έρχεται στην Ευρώπη, συναποφασίζει με τους
Ευρωπαίους ηγέτες τις κυρώσεις, μας πουλάει πολύ ακριβά το
σχιστολιθικό αέριό του και φεύγει ικανοποιημένος που… έχει κάνει
το χρέος του απέναντι στην παγκόσμια δημοκρατία.
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ πιέζουν την Ευρώπη για κυρώσεις και το
αποτέλεσμα είναι η μεν Ευρώπη να χάνει, οι δε ΗΠΑ να είναι οι
μόνες που κερδίζουν απ’ όλο αυτό.
Όλα αυτά, λοιπόν, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να ξαναβρεί η
Ευρώπη τον βηματισμό της αλλά και να δημιουργήσει και τις
προϋπόθέσεις ώστε να μην χάσει στις παγκόσμιες ισορροπίες από
το νέο ψυχροπολεμικό σκηνικό που διαμορφώνεται μέσα από τις
στάχτες της Ουκρανίας. Το θέμα, δηλαδή, είναι πολύ ευρύτερο
από το να καταφέρουμε όλοι μαζί να κατασκευάσουμε μερικές
ακόμη δεξαμενές για υγροποιημένο φυσικό αέριο ώστε να
«υποκαταστήσουμε» την εξάρτηση από το ρωσικό. Το θέμα είναι
να «οχυρωθεί» τόσο αποτελεσματικά η Ευρώπη, ώστε τα
παθήματα να γίνουν μαθήματα και να διασφαλίσει την μελλοντική
αυτάρκειά της σε κάθε περίπτωση και χωρίς προϋποθέσεις,
αστερίσκους και υποσημειώσεις.
