Τόσο εκ δεξιών, όσο και εξ αριστερών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βάλλεται, στον απόηχο της επεισοδιακής κοινής παρουσίας του στην Πράγα με τον Ταγίπ Ερντογάν, στο ντεμπούτο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, για το γεγονός ότι εξέφρασε για μία ακόμη φορά την «διαθεσιμότητά» του για διάλογο με την Τουρκία. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η άποψη, σε μία συγκυρία που η Τουρκία δεν προκαλεί απλώς, αλλά προσβάλλει κιόλας («δεν συνομιλώ με τον Μητσοτάκη», «δεν πέφτω στο επίπεδό του», «να μάθουν κολύμπι οι Έλληνες» και άλλα ηχηρά παρόμοια), η άποψη ότι «δεν πρέπει να συνομιλούμε με πειρατές», που θα έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράς, μοιάζει δημοφιλής και εύλογη. Όμως, ταυτοχρόνως, η πραγματικότητα είναι ότι ο διάλογος χρειάζεται ακριβώς όταν υπάρχουν προβλήματα.
Με άλλα λόγια, καλώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει έτοιμος για διάλογο, αν ο Ερντογάν αφήσει κατά μέρος την τακτική του «Μητσοτάκης γιοκ». Κάθε φορά που οι δύο χώρες κάθονται σε ένα τραπέζι διαλόγου, μειώνονται οι πιθανότητες για κάποιο «ατύχημα» στο Αιγαίο –όπου τα πράγματα εδώ και καιρό βαίνουν στα άκρα επί του πεδίου σε θάλασσα και αέρα σχεδόν καθημερινά- και φαίνονται λιγότερο απαραίτητα τα ακριβοπληρωμένα Rafale, οι φρεγάτες Belharra», τα αναβαθμιζόμενα F-16 και όλα τα υπόλοιπα που το τελευταίο διάστημα κάνουν χαρούμενες της εταιρείας αμυντικών εξοπλισμών και φτωχότερους όλους εμάς.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η διαθεσιμότητα Μητσοτάκη για διάλογο. Το πρόβλημα είναι ότι ως τώρα, σε ό,τι αφορά τηδιαχείριση των ελληνοτουρκικών, ο πρωθυπουργός έχει αποδειχθεί τραγικός. Η κυβέρνηση δεν έχει καμία στρατηγική και μοιάζει να μην ξέρει και να μην έχει αποφασίσει πού θέλει να πάει το πράγμα και με ποιον τρόπο. Έχουμε περάσει με ταχύτητα φωτός από το «οι κυρώσεις θα δαγκώνουν» στο «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός», ενώ ταυτοχρόνως έχουν καταγραφεί και «παρεξηγήσιμες» δηλώσεις σχετικά με το αν η Ελλάδα συζητεί κάτι παραπάνω από ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.
Τούτων δοθέντων, το ότι ο πρωθυπουργός δηλώνει ανοιχτός για διάλογο, ακόμη και με αυτή τη συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου, είναι θετικό. Το αρνητικό είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δίνει την αίσθηση ότι ξέρει τί θέλει απ’ αυτό τον διάλογο και, κυρίως, το πώς θα το πετύχει.
