Το Μαξίµου παγιδευµένο στις συµπληγάδες του ΟΠΕΚΕΠΕ και των Τεµπών

του Θανάση Λυρτσογιάννη

Δύο τουλάχιστον γεγονότα αποκαλύπτουν πως το Μαξίµου έχει χάσει τα επικοινωνιακά του ρεφλέξ. Οι µετρ της επικοινωνίας και της προπαγάνδας στον ελληνικό χώρο, βλέπουµε να διαπράττουν παιδαριώδη λάθη. Ισως λόγω της πίεσης και του άγχους από τη δηµοσκοπική κατρακύλα, που δεν σταµάτησε ούτε µε τα µέτρα που εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ.

Ετσι βρισκόµαστε ενώπιον της αδυναµίας να διαχειριστούν αποτελεσµατικά, όπως στο παρελθόν, ζητήµατα όπως το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η απεργία του Πάνου Ρούτσι στο Σύνταγµα µε αίτηµα την εκταφή του γιου του που σκοτώθηκε στα Τέµπη.

Το «µακρύ χέρι»

Αλήθεια ποιο επιχείρηµα θα µπορούσε να είναι πειστικό για την άρνηση χορήγησης της άδειας εκταφής; Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και το εµείς δεν παρεµβαίνουµε που πρόταξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Αστεία πράγµατα. Το πανελλήνιο γνωρίζει ότι το µακρύ χέρι του Μαξίµου φτάνει παντού και επιβάλλει τις επιθυµίες του από τη στιγµή που οι ανώτατοι δικαστές είναι επιλογή και µάλιστα µε παραβίαση της ιεραρχίας.

Πρόκειται για έωλο επιχείρηµα που όχι µόνο δεν πείθει τους πολίτες, αλλά πολύ χειρότερα προκαλεί οργή,γιατί εκλαµβάνεται ως κοροϊδία.

Μάλιστα η άδεια για εκταφή που δόθηκε εσπευσµένα µετά την ισχυρή κοινωνική πίεση και µόνο για το ένα από τα δύο αιτήµατα ενισχύουν την καχυποψία ότι κάτι θέλουν να κρύψουν.

Υποψίες προκαλούσαν και οι απαντήσεις του υπουργού Δικαιοσύνης και του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ότι εξετάζονται τα αιτήµατα που αποβλέπουν σε εξακρίβωση και πιστοποίηση της ταύτισης ή µη του DNA των σορών, που παραδόθηκαν, προς ταφή. Οπερ και εγένετο και δόθηκε άδεια µόνο για πιστοποίηση και όχι για εξακρίβωση της αιτίας του θανάτου. Τι φοβούνται άραγε; Οτι µπορεί να βρεθεί ότι αιτία του θανάτου είναι το ξυλόλιο ή κάποια άλλη απαγορευµένη ουσία; Η προσέγγιση αυτή που δεν φανερώνει έξυπνη αντιµετώπιση, µάλλον θα ενισχύσει τις υποψίες και ασφαλώς οι συγγενείς δεν θα δεχθούν την µερική άδεια εκταφής. Ο Πάνος Ρούτσι απάντησε πως συνεχίζει την απεργία.

Επιχείρηση συγκάλυψης…

Το δεύτερο θέµα είναι η εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η απόπειρα να κρύψουν τον υφυπουργό στον πρωθυπουργό Γιώργο Μυλωνάκη. Η λογική έχουµε την πλειοψηφία και αποφασίζουµε ότι γουστάρουµε, που ανέφερε ο Αδωνις Γεωργιάδης στη Βουλή δεν µπορεί να σφραγίσει το θέµα.

Καθηµερινά γίνονται αποκαλύψεις για το ρόλο του Γιώργου Μυλωνάκη και την ενηµέρωση που είχε ως µη όφειλε. Η τελευταία έγινε στο κεντρικό δελτίο του Kontra µε τον Νίκο Παναγιωτόπουλο από τον ανεξάρτητο βουλευτή Μάριο Σαλµά, σύµφωνα µε τον οποίο ο Γιώργος Μυλωνάκης γνώριζε για τις επισυνδέσεις τουλάχιστον από το Σεπτέµβριο του 2024.

Οσο ο Γιώργος Μυλωνάκης δεν παρουσιάζεται στην Εξεταστική Επιτροπή τόσο θα πυκνώνουν οι αποκαλύψεις και θα προκαλούν διπλή ζηµιά στην κυβέρνηση και τη Ν.Δ.. Βλέπετε τώρα δεν απολαµβάνουν της εµπιστοσύνης των πολιτών ώστε να είναι πειστικός ο λόγος τους, αλλά κυρίαρχο συναίσθηµα είναι η καχυποψία και όσο ενισχύεται τόσο διαψεύδει τα κυβερνητικά επιχειρήµατα και διογκώνει τα προβλήµατα.

Εν κατακλείδι η ζηµιά που προκαλούν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η απεργία του Πάνου Ρούτσι διογκώνεται από τους λανθασµένους χειρισµούς και τη φοβική αντιµετώπιση που πολλαπλασιάζει την καχυποψία, πράγµα που αναµένεται να διαπιστωθεί στις προσεχείς δηµοσκοπήσεις.

Βατερλώ

Το ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη ήταν ένα διπλωµατικό Βατερλώ. Είναι κοινή πεποίθηση που δεν επιδέχεται µικρές ή µεγάλες διορθώσεις µε την συνήθη επικοινωνιακή αντιµετώπιση. Η χειραψία µε την Κίµπερλι Γκίλφοϊλ, τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ούτε η συνάντηση µε τον αντιπρόεδρο της Exxon Mobil που έχει πάρει οικόπεδα για αναζήτηση και εξόρυξη υδρογονανθράκων, ούτε οποιαδήποτε άλλη συνάντηση µπορούν να ακυρώσουν τις εντυπώσεις από τη µαταίωση της συνάντησης µε τον Ερντογάν και από το γεγονός πως δεν αντάλλαξε ούτε µία τυπική χειραψία µε τον Ντόναλντ Τραµπ.

Ειδικά το πρώτο καυτηριάστηκε ως ασέβεια προς τη χώρα, προσβολή και υποτίµηση που αποδόθηκαν στην εξωτερική πολιτική της χώρας και στον τρόπο που ασκείται από το Μαξίµου και το υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο ουσιαστικά είναι η φωνή του Κυρίου.

Αποδείχτηκε για µία φορά ακόµα και µάλιστα µε τρόπο βλαπτικό για τη χώρα πως η τακτική του δεδοµένου σύµµαχου (ή του αγκιστρωµένου ψαριού που λέγαµε παλιότερα) µόνο προβλήµατα και βλάβες µπορεί να προκαλέσει στη χώρα, ιδίως στην εποχή των ανακατατάξεων και των αναθεωρήσεων που κυριαρχούν στο παγκόσµιο σκηνικό.

Αντί µιας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης και δυναµικής διπλωµατίας που καθιστούν τη χώρα σηµαντικό και υπολογίσιµο παίκτη στην περιοχή µας, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και γενικότερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει το ρόλο του δεδοµένου συµµάχου, όχι µόνο απέναντι στις ΗΠΑ και τον Ντόναλντ Τραµπ, αλλά και στην Τουρκία και τον Ταγίπ Ερντογάν µε την εµµονή σε ήρεµα νερά που φτάνουν να προτάσσονται ακόµα και συµφερόντων.

Στη Νέα Υόρκη είδαµε δύο µοντέλα διπλωµατίας και εξωτερικής πολιτικής.

Την πολυδιάστατη και επιθετική και την µονοδιάστατη και φοβική. Την πρώτη ακολουθεί και υλοποιεί ο Ταγίπ Ερντογάν και τη δεύτερη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο Τούρκος Πρόεδρος είχε πολλαπλά οφέλη, έβαλε στο τραπέζι όλες τις διεκδικήσεις, ακόµα και τη δηµιουργία δύο κρατών στην Κύπρο.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν κέρδισε τίποτα, γιατί δεν διεκδίκησε τίποτα. Αλλά και να διεκδικούσε είναι τόσο χαµηλά η εκτίµηση προς τη χώρα µας (χαµηλότερη δεν είχε υπάρξει ποτέ) που δεν θα κατάφερνε τίποτα. Μάλιστα απέφυγε ακόµα και να διαµαρτυρηθεί στην Τουρκία για την ακύρωση της συνάντησης µε τον Ερντογάν ή την θέση για δύο κράτη στην Κύπρο. Αλλά και να διαµαρτυρόταν τίποτα δεν θα κέρδιζε, γιατί η διαµαρτυρία θα ήταν ένα πυροτέχνηµα, που κανείς δεν θα λάµβανε υπόψη, αφού ως δεδοµένος σύµµαχος η Ελλάδα είναι παγιδευµένη στην διπλωµατική απραξία.

Πάµπολλα τα παραδείγµατα που δικαιώνουν τον Αντώνη Σαµαρά, τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τους άλλους επικριτές της µονοδιάστατης και προβλέψιµης εξωτερικής πολιτικής του δεδοµένου συµµάχου.