Το karanti, το karanti θα μας μπατάρει…

Mια χούφτα πολιτικοί ενός οργάνου (ΚΕ) που πνέει τα λοίσθια αποφάσισαν την έξωση Προέδρου που εξέλεξαν προ έτους μυριάδες απλών. Λίγες εβδομάδες αργότερα του απαγόρευσαν να είναι καν εκ νέου υποψήφιος, γιατί είδαν να έρχονται πίσω κύμα οι συνέπειες των ενεργειών τους. Kάτι δηλαδή σαν το «karanti που θα μας μπατάρει», όπως λέει ο Καββαδίας στο «ΠΟΥΣΙ». Tρόμαξαν πολύ και φοβισμένοι άνθρωποι-μικροί έσπευσαν να κρυφτούν πίσω από διοικητικές πράξεις και διατάγματα, αγνοώντας την βοή που έρχεται από τον κόσμο.
Έτσι, από 11 εκατομμύρια Έλληνες και από κάμποσα ακόμη εκατομμύρια αποδήμων μόνο ένας δεν δύναται να διεκδικήσει το αξίωμα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς τον εντόπισαν και τον εξαίρεσαν οι 138! Εύγε για την φωτογραφική τους σαφήνεια. Αυτό εννοούμε «Δικαιοσύνη παντού!»
Είναι σοκαριστικό για κόμμα του 21ου αιώνα το να μην έχει διδαχθεί τίποτε και να επιστρέφει στις χειρότερες στιγμές του σταλινισμού. Γιατί όλα αυτά δεν ωρίμασαν από την μια στιγμή στην άλλη αλλά δυστυχώς ήταν μαζί μας στην διαδρομή. Η Κεντρική Επιτροπή του εξώδικου email κατέχει πια μια περίοπτη θέση δίπλα στις φαλτσέτες και την Τασκένδη. Το δε «αμετάκλητο κι άμεσα εκτελεστό» θα σταδιοδρομήσει δίπλα στο «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» κάποιων άλλων.
Αποκλεισμοί και αποκεφαλισμοί ποτέ δεν άνοιξαν δρόμους στο αύριο, δεν ανέδειξαν όραμα ούτε προοπτικές, ικανές να συμπεριλάβουν τους πολλούς και αδύναμους της κοινωνίας. Γι’ αυτό τον ευτελισμό της Αριστεράς και της Δημοκρατικής παράταξης, τον σταματά μόνο η ενεργός δημοκρατική αντεπίθεση. Δεν μπορούν να αποφύγουν για πάντα την συμμετοχή των μελών ούτε να εξοβελίσουν εντελώς τον λαϊκό παράγοντα από την λήψη αποφάσεων.

Με τον φόβο της ήττας
Στο τέλος, στις απέλπιδες μάχες εναντίον της βούλησης των πολλών όλοι ξέρουν καλά, τι γίνεται. Ό,τι έγινε και πριν ένα χρόνο. Γι’ αυτό εισακούονται, έστω με καθυστέρηση ενός έτους, όσες φαιδρές φωνές ισχυριζόταν ήδη από πέρυσι ότι ο Κασελάκης θα έπρεπε να έχει αποκλειστεί κάθε δικαιώματος συμμετοχής σε εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Πέρυσι, κάποιοι μετείχαν με την σιγουριά του νικητή και αρνήθηκαν αργότερα σαν κοινοί ζαβολιάρηδες το αποτέλεσμα. Αν οι περσινοί είναι πια ιστορία, οι φετινοί είναι προϊστορία οπότε φέτος ίσχυσε το «κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν». Με τον φόβο της ήττας αποφεύγουν την κάλπη, όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν και αυτή την Κάλπη όμνυαν με θρησκευτική ευλάβεια μέχρι προ μηνός.
Ένα επιπλέον πρόβλημα αυτής της κάλπης είναι ότι επί οκτώ μήνες μετά την εκδήλωση «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;» δεν έχουν καταφέρει να απαντήσουν στο αληθινό τους ερώτημα: «Απέναντι στον Κασσελάκη ποιος;» Τα φληναφήματα ότι τάχα θα φτιάξουν μια μεγάλη κεντροαριστερά χωρίς το εμπόδιο Κασσελάκη, θυμίζουν το πάθημα της απλής αναλογικής των εκλογών του 2023 κι η σπερμολογία αυτή, προς το παρόν, απλώς χαντάκωσε την υποψηφιότητα του κ. Δούκα. Όσο για την υποτιθέμενη επανάκαμψη του κ. Τσίπρα είναι μια αυθαίρετη εικασία για το αύριο, στο όνομα της οποίας πάντως διαπράττονται ασχημίες στο σήμερα. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στο πουθενά.
Οι αξιωματούχοι της ετερόκλητης νομενκλατούρας νιώθουν ευλόγως πιο ίσοι από τους άλλους, γι’ αυτό εξάλλου λέγονται κι έτσι. Ωστόσο είναι προφανώς εγκλωβισμένοι σε προσωπικές στρατηγικές. Άλλος εξ αυτών στοχεύει στην ρευστοποίηση και στο παζάρι με το ΠΑΣΟΚ, άλλος αναπολεί το 3% του χθες και την ολιγαρχική διανομή πόρων και θέσεων, άλλος την διατήρηση της προσωρινής προεδρίας, άλλος παίζει στην πρέφα το «άμα μείνουνε» κι άλλος ζήλωσε τη δόξα της ευειδούς Σάρας εκ Γερμανίας…
Σε κάθε περίπτωση με τις προσωπικές στρατηγικές χάνουμε το δάσος. Το κοινωνικό αίτημα για εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση είναι υπαρκτό, πιεστικό και πρέπει να απαντηθεί. Την κοινωνία δεν την αφορούν παρά μόνο εκείνα που είναι ικανά να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα και τις αγωνίες της. Την αφορούν οι προτάσεις εκείνων των ηγετών που την συμπεριλαμβάνουν.
Γι’ αυτό ελπίζω στην δύναμη της σωφροσύνης και της πολιτικής επιβίωσης των πολλών ώστε να μην εγκλωβιστούν οι περισσότεροι από όσους μέχρι τώρα τους ακολουθούν αλλά να σώσουν την παρτίδα και την αξιοπρέπεια τους. Ελπίζω δηλαδή ότι τα μέλη δεν θα εγκλωβιστούν στην ψυχολογία Πράσινων – Βένετων και στο χορό του Ζαλόγγου, όπου συνειδητά τους οδηγούν οι έχοντες τις προσωπικές στρατηγικές. Αν κάποιος πειστεί ο ίδιος ότι δεν έχει καμία θέση στον «δικό μας ΣΥΡΙΖΑ» τότε μπορεί να αποδειχτεί μεγάλη η δύναμη της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Πιστεύω ότι ο Στέφανος Κασσελάκης απαντά στο αίτημα για ανανέωση του κεντροαριστερού χώρου. Δεν είναι μόνο τέκνο της ανάγκης, είναι πλέον μετά από ένα χρόνο δεινών και λαθών και ώριμο τέκνο της οργής. Με πλεονάζοντα εφόδια ακόμη και από τους όμορους χώρους, την ακηδεμόνευτη και αυτόνομη πολιτική του παρουσία και το όνειρο του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, όχι διαχειριστικά αλλά σχίζοντας την σημαδεμένη τράπουλα και τερματίζοντας την οικονομία των κολλητών.
Συνεχίζουμε λοιπόν με περηφάνια την πορεία μας προς τον λαό, γενόμενοι οι ίδιοι ένα κύμα δημοκρατίας, μια παλίρροια που θα σαρώσει όχι μόνο σαθρούς κομματικούς μηχανισμούς σήμερα αλλά σύντομα και την βαλκανικού τύπου κλεπτοκρατία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.  Το τσουνάμι στα βαθιά ξεκίνησε κι έρχεται, οι σώφρονες ας λάβουν τα μέτρα τους…