Tο ιστορικό µήνυµα του Πολυτεχνείου

Του ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Το Πολυτεχνείο ζει… ασθµαίνοντας. Για µια ακόµη χρονιά οι επετειακές εκδηλώσεις για τη φοιτητική – µαθητική και εργατών εξέγερση του 1973 κινήθηκαν σε υποτονικό κλίµα τα τελευταία χρόνια.

Σήµερα είναι ιδιαίτερα χρήσιµη η γνώση της ιστορίας και οι βαθύτεροι συνειρµοί της, αυτοί που καθόρισαν την πορεία της και προσδιόρισαν τους κρίσιµους σταθµούς της. Γιατί η γνώση αυτή ενισχύει την εθνική µας αυτογνωσία και µας δίνει διδάγµατα πάνω στα οποία µπορούµε να στηρίζουµε ρεαλιστικά την εθνική µας αυτοπεποίθηση. Ας προσεγγίσουµε συνεπώς σήµερα την εξέγερση του Πολυτεχνείου από αυτή τη σκοπιά.

Το τριήµερο του Νοεµβρίου 1973 ήταν µια εξέγερση κατά της αµερικανοκίνητης χούντας των συνταγµαταρχών που έβαλαν για επτά χρόνια τη χώρα στο «γύψο». Το πολυτεχνείο, µε παλλαϊκή συµµετοχή, µε επικεφαλής τη νεολαία της εποχής αντιµετωπίστηκε από τους στρατοκράτες µε τανκς δολοφονώντας αθώους πολίτες.

Αυτή την εξέγερση τιµούµε και σήµερα υπό καθεστώς δηµοκρατίας όπου καθένας δικαιούται να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς φόβο των τανκς. Αυτή είναι µια σηµαντική και ουσιαστική διαφορά, χωρίς, ωστόσο αυτό να σηµαίνει πως η δηµοκρατία µας είναι άψογη και δεν έχει ικανοποιήσει ολοκληρωτικά τα αιτήµατα της εξέγερση για «Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία», και παραµένουν επίκαιρα µε τη σηµερινή οπτική και τις ανάγκες του λαού.

Κοινή είναι η διαπίστωση, ότι τα αιτήµατα µε την οικονοµική – κοινωνική και τα µνηµονιακά προγράµµατα ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα, το παιδεία και ψωµί. Ούτε και η εξουσία δεν µπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο… Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι αφορµή να σκαφτόµαστε ό,τι πρέπει να αλλάξει τώρα που τελείωσαν τα µνηµόνια.

Βέβαια τίποτε δεν αλλάζει µόνο µε το να σκεφτόµαστε. Χρειάζονται αγώνες, τους οποίους όχι µόνο δικαιούνται, αλλά και οφείλουν να κάνουν οι πολίτες, διεκδικώντας περισσότερη δηµοκρατία καλύτερη παιδεία που δεν θα παραχαράσσει την πολιτιστική ιστορική ταυτότητα, να προσπαθεί να εξαφανίσει την κλασική παιδεία και τη γλώσσα, κοινωνική δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες απασχόλησης, ποιότητα ζωής, απαλλαγή από το άγχος της ανασφάλειας.

Είναι λοιπόν, το Πολυτεχνείο µε τις εκδηλώσεις του όχι µόνο επέτειος τιµής και µνήµης της εξέγερσης, αλλά και µια ευκαιρία προβολής αιτηµάτων της σύγχρονης ζωής.

Σε όλες τις εξεγέρσεις υπάρχουν διαφοροποιήσεις, όσο θα υπάρχει κοινωνική ανισότητα και αναξιοκρατία, όσο τα οράµατα θα µένουν ανεκπλήρωτα, όσο η δηµοκρατία θα έχει κενά, δεν θα λύνει τα µεγάλα κοινωνικά προβλήµατα όπως η ανεργία, η µόρφωση, τόσο θα µεγαλώνει το αυγό του φιδιού και όλα τα γκρουπούσκουλα πολιτικά µορφώµατα της ακροδεξιάς, θα κουνάνε το δάκτυλο, γιατί κάποιοι προσπαθούν να ρίξουν λήθη στα δεινά που πέρασε ο λαός από την ακροδεξιά µε όποια µορφή και αν την αποκότησε. Το δικαίωµα στη διαφορετική ελεύθερη έκφραση έχει κατακτηθεί. Δεν είναι αρκετό, αλλά σηµατοδοτεί την απόσταση από το 1973. Ο φόβος των τανκς δεν υπάρχει, αλλά πρέπει να λείψει και ο φόβος της αµαύρωσης της µνήµης της εξέγερσης, για να ζει πραγµατικά η εξέγερση του Πολυτεχνείο.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι µνηµόσυνο αλλά ούτε και πανήγυρη για τους µικροπωλητές, αλλά επέτειος µνήµης για τους νέους.