Το χάος νίκησε τον Μητσοτάκη και οι πολίτες χειραφετούνται

του Θανάση Λυρτσογιάννη

Ασφαλώς ήταν ένα χτύπηµα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το Μαξίµου δεν το περίµεναν. Δεν φανταζόντουσαν ότι θα έχαναν το πιο αποτελεσµατικό µέχρι πρότινος προπαγανδιστικό όπλο, το ισχυρότερο εκβιαστικό δίληµµα. Ενα δίληµµα που λειτούργησε αποτελεσµατικά στις προηγούµενες εκλογές όταν η σταθερότητα επικράτησε της αλλαγής που πρόταξε η αντιπολίτευση. Ο φόβος είχε κερδίσει την αισιοδοξία.

Ωστόσο τώρα η συνθήκη έχει αλλάξει. Τουλάχιστον αυτό έδειξε η δηµοσκόπηση εταιρείας που έθεσε το δίληµµα «Μητσοτάκης ή χάος».

Συγκεκριµένα οι πολίτες κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτηµα: «Αν δεχθούµε τη φράση «Μητσοτάκης ή χάος» ως πολιτικό δίληµµα, εσείς τι θα επιλέγατε;».

Η απάντηση είναι τελικά καταπέλτης για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το 42% επέλεξε το χάος, το 30% τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το 28% άλλο, χωρίς µάλιστα το άλλο να υπάρχει στο ερώτηµα. Είναι µία αυθόρµητη απάντηση και έχει το δικό της ειδικό βάρος.

Εκβιαστικά διλλήµατα

Τα εκβιαστικά διλήµµατα είναι πολυάριθµα στη φαρέτρα του κυβερνώντος και µπορεί να µην έχουν τεθεί µε τη λέξη χάος στη µία πλευρά, αλλά ως αστάθεια, αποσταθεροποίηση και άλλες µορφές κινδύνων. Χρησιµοποιήθηκαν και χρησιµοποιούνται σε κάθε ευκαιρία.

Μέχρι και τις προηγούµενες εκλογές ο εκβιασµός ήταν αποτελεσµατικός και έστελνε στο κυβερνητικό µαντρί αρκετούς πολίτες οι οποίοι έδιναν τη νίκη στη Νέα Δηµοκρατία φοβούµενοι την αστάθεια, την αβεβαιότητα.

Τώρα, όµως, φτάσαµε στο σηµείο οι πολίτες να επιλέγουν ακόµα και το χάος από τον Μητσοτάκη, που σηµαίνει ότι οι µπαµπούλες και τα φόβητρα δεν λειτουργούν όπως πριν. Οι πολίτες σε µεγάλο βαθµό πλέον απεξαρτήθηκαν από τα φοβικά διλήµµατα και κάνουν τις επιλογές τους στην κάλπη µε άλλα κριτήρια.

Για παράδειγµα σε άλλη δηµοσκόπηση και στο ερώτηµα ποιον θα επιλέξουν στις εκλογές η απάντηση σε ποσοστό 48% ήταν σε εκείνον που θα δώσει ελπίδα.

Και τώρα τί θα κάνουµε χωρίς τους βαρβάρους; Είναι το κρίσιµο ερώτηµα που θα πρέπει να θέσουν στους εαυτούς τους οι προπαγανδιστές και οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίµου. Πάντως, αν κρίνουµε από τα τελευταία διλήµµατα, εξακολουθούν να επενδύουν στην αστάθεια, στο φόβο παραθέτοντας τον Μητσοτάκης ως τη σιγουριά, τη σταθερότητα, το στιβαρό χέρι. Βλέπετε είναι δύσκολο να βρουν άλλο εκβιαστικό δίληµµα τέτοιας εµβέλειας.

Εξάλλου, εκείνοι που σε ποσοστό 82% στη δηµοσκόπηση αναφέρουν πως δεν βελτιώθηκε η οικονοµική τους κατάσταση, γιατί να επιλέξουν την Μητσοτακική σταθερότητα όταν δεν βλέπουν βελτίωση, ότι δεν τους πρόσφερε τίποτα και τα χρήµατα που κερδίζουν δεν φτάνουν να βγάλουν το µήνα; Τι έχουν να φοβηθούν και τι έχουν να χάσουν αυτοί οι άνθρωποι αν η Νέα Δηµοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κερδίσουν τις εκλογές;

Θα λέγαµε πως στην περίπτωσή τους ισχύει το ο βρεγµένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Και αν τα εκβιαστικά διλήµµατα έχασαν την επίδρασή τους, το κακό είναι πως δεν βλέπουν φως από την αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει κάποιο κόµµα, ένας αρχηγός, ένα πρόγραµµα που θα τους πείσει και θα τους κερδίσει.

Δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ και γι’ αυτό στις δηµοσκοπήσεις οι πολίτες πυκνώνουν τις γραµµές της γκρίζας ζώνης.

Δεν φοβίζει

Δεν υπάρχει ένα δίληµµα «Μητσοτάκης ή…», κάποιος αρχηγός κόµµατος από τον οποίο οι πολίτες θα πεισθούν και θα τον επιλέξουν ως λύση.

Είναι τραγικό, αλλά το πολιτικό σκηνικό θυµίζει τη φράση στους τυφλούς βασιλεύει ο µονόφθαλµος.

Από την άλλη είναι παρήγορο πως το χάος δεν φοβίζει. Και επειδή η πολιτική σιχαίνεται το κενό, θα βρεθεί εκείνο το σχήµα του οποίου ο αρχηγός θα αποτελέσει το ισχυρό αντίπαλο δέος του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Εν κατακλείδι να θυµίσουµε πως το 63% των πολιτών θέλει αλλαγή…

Οι «άνθρωποι» του Τσίπρα

Δεν γνωρίζουµε τι ρόλο θα παίξει το Επιστηµονικό Συµβούλιο του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσίπρα στη µελλοντική επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ανεξαρτήτως αν είναι ή όχι το πρόπλασµα για το πολιτικό όχηµα, η ουσία είναι πως πρόκειται για ένα µεταρρυθµιστικό άλµα, γιατί βάζει την επιστηµονική γνώση στο επίκεντρο της παραγωγής πολιτικής.

Στην εποχή της τεχνητής νοηµοσύνης, των τεράστιων επιστηµονικών επιτευγµάτων δεν είναι δυνατόν η παραγωγή πολιτικής να στηρίζεται σε επαγγελµατίες πολιτικούς χωρίς την επιστηµονική γνώση. Πώς να συντάξει πρόγραµµα, να επεξεργαστεί πολιτικές, να εκδώσει αποφάσεις ο υπουργός αν οδηγός και στήριγµα δεν είναι η επιστηµονική γνώση και µάλιστα η βαθιά επιστηµονική γνώση, αλλά οι απόψεις, οι αντιλήψεις, η βούληση του πολιτικού ή του δηµοσίου υπαλλήλου;

Αλήθεια ποιος µπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει πως θα λειτουργήσει ένα οικονοµικό µέτρο, αν δεν έχει µελετηθεί ο συγκεκριµένος τοµέας της οικονοµίας και πως λειτουργούν οι παράγοντες (π.χ. οι άνθρωποι) που διαµορφώνουν τις καταστάσεις. Ζούµε στην κοινωνία της γνώσης και παντού απαιτείται επιστηµονική γνώση και όχι εµπνεύσεις έστω και ευφυών πολιτικών.

Γι’ αυτό έχουν ιδιαίτερη σηµασία αυτά που επισήµανε ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζοντας τα 41 µέλη του Επιστηµονικού Συµβουλίου:

«Αν θέλουµε να αλλάξουµε την πατρίδα προς το καλύτερο, οφείλουµε να τη γνωρίσουµε όσο γίνεται καλύτερα. Να κατανοήσουµε τα προβλήµατα και τις αντιθέσεις της εποχής µας, να µελετήσουµε όλες τις πτυχές της κοινωνίας και της κίνησής της, και να ξεδιπλώσουµε έτσι το χάρτη ενός µέλλοντος, όχι µόνο, ούτε κυρίως, µε την αισιοδοξία της βούλησης, αλλά και µε την απαισιοδοξία της γνώσης.

Και κάτι τέτοιο είναι αδύνατο χωρίς την αποφασιστική συµβολή φωτισµένων ανθρώπων της επιστήµης». Οποιος διαφωνεί να σηκώσει το χέρι…

Οι 41 έχουν ως στόχο της νέας αυτής περιόδου του Ινστιτούτου την επεξεργασία και κατάθεση προτάσεων για σύγχρονες, προοδευτικές µεταρρυθµίσεις, ρήξεις και ολοκληρωµένες τοµεακές πολιτικές που θα ανοίξουν νέες προοπτικές στον δηµόσιο, πολιτικό και επιστηµονικό διάλογο και θα συµβάλλουν αποφασιστικά στην εκπόνηση ενός καινοτόµου προγράµµατος για τον µελλοντικό πολιτικό φορέα.