Το µεγάλο δράµα των αρίστων

του Θανάση Λυρτσογιάννη

Αν στο Μαξίµου ελπίζουν πως θα µπορέσουν να γυρίσουν το παιχνίδι και να αποτρέψουν την κυβερνητική φθορά, ας το ξεχάσουν. Κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν αιθεροβάµονες και δεν είναι καθόλου καλό αυτό για τη φήµη τους ως άριστοι.

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, θα λέγαµε, παρότι δεν πρόκειται για δικό τους άσµα αλλά της απέναντι παράταξης. Κι εµείς θα επισηµαίναµε πως εκτός από πολύ δουλειά θέλει και πραγµατικές φιλολαϊκές πολιτικές και όχι δήθεν µε ψίχουλα και επιδόµατα. Κι αυτές η κυβέρνηση έχει µία τεράστια αδυναµία να τις υιοθετήσει. Εξάλλου, τι σχέση µπορεί να έχουν οι άριστοι µε τους πένητες; Καµία. Οι άριστοι είναι για τα σαλόνια των αρίστων της οικονοµικής ισχύος.

Για να ελπίζουν, θα πρέπει οι πολίτες να πάψουν να δηλώνουν στις δηµοσκοπήσεις πως η ακρίβεια είναι το πιο µεγάλο πρόβληµα. Πώς το πετυχαίνει κανείς αυτό; Με δύο τρόπους. Ο ένας είναι η αύξηση του εισοδήµατος, όπως πολύ σωστά λένε και οι άριστοι, αλλά δεν θέλουν να δώσουν αυξήσεις που θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων. Στην καλύτερη περίπτωση δίνουν όσο και ο πληθωρισµός. Ετσι, όµως, δεν αντιµετωπίζεται η ακρίβεια. Άρα, ούτε αυτοί θα µπορέσουν να γυρίσουν τον ήλιο.

Μείωση ΦΠΑ…

Ο δεύτερος τρόπος είναι µειώσουν τον ΦΠΑ σε τρόφιµα και άλλα βασικά αγαθά. Το ακούν οι άριστοι και βγάζουν… σπυράκια. Δεν θα φτάσει στους καταναλωτές η µείωση, λένε, αλλά θα την καρπωθούν τα σούπερ µάρκετ, παρότι σε άλλες χώρες έχει εφαρµοστεί το µέτρο και πέτυχε. Φαίνεται πως οι δικοί µας δεν είναι και τόσο άριστοι, ειδικά αν πρόκειται να βάλουν χέρι στα σούπερ µάρκετ.

Το δεύτερο συντριπτικό επιχείρηµα είναι πως θα ωφεληθούν οι πλούσιοι, γιατί καταναλώνουν περισσότερα µακαρόνια, όπως είπε κάποιος βουλευτής τους τότε, φέρελπις αναπληρωτής υπουργός τώρα.

Ναι αλλά έτσι δεν πρόκειται να δουν να αναστρέφονται τα δηµοσκοπικά ευρήµατα.

Το δεύτερο τεράστιο πρόβληµα είναι η φτώχεια. Τα δύο τρίτα των Ελλήνων (66,8%) αισθάνονται φτωχοί και µε αυτή την επίδοση καταλαµβάνει η χώρα µας την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Κατορθώσαµε και αφήσαµε στη δεύτερη θέση τους Βούλγαρους µε 37,4%.

Και όσο ο πολίτης αισθάνεται φτωχός, µάλλον θα έχει µία κάποια δυσκολία να ρίξει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο των αρίστων. Εξάλλου, υπάρχει ο κίνδυνος να τον αποκαλέσουν Κοψοχέρη ή… (άσε, το δεύτερο δεν το λέµε. Πιπέρι).

Κι αν παρά ταύτα επιµένουν να ελπίζουν ότι κάτι θα γίνει, λες και θα παρέµβει ο από µηχανής Θεός, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν το τελευταίο τους κατόρθωµα, τις φοροελαφρύνσεις που παρουσίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ.

Σαράντα µέρες φαγούρα…

Υποτίθεται ότι εργάστηκαν καµιά σαρανταριά µέρες, αλλά µετά τη αποµάκρυνση από τη ΔΕΘ διαπίστωσαν ότι δηµοσκοπικά έκαναν µία τρύπα στο νερό.

Γιατί; Θα το πούµε πάλι. Με π… δεν βάφονται αβγά. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να κατανοήσει πως δεν υπάρχουν πια τα δισεκατοµµύρια που του άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να µοιράζει χρήµατα δεξιά και αριστερά. Τώρα θα πρέπει να επιλέξει µε ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και ως γνωστόν είναι αλλεργικός στις συναναστροφές µε τους µη έχοντες. Όµως, αυτοί έχουν τις πολλές ψήφους…

Ο Άγνωστος Στρατιώτης

Ο κόσµος το’ χει τούµπανο κι αυτοί κρυφό καµάρι. Η λαϊκή ρήση ταιριάζει γάντι στη σχέση του Κυριάκου Μητσοτάκη µε τον Νίκο Δένδια.

Υποκρίνονται πως όλα είναι µία χαρά, ενώ η σχέση τους είναι στο ναδίρ.

Τα «καρφώµατα», οι µπηχτές, οι διαφοροποιήσεις είναι πλέον µέρος της συµπεριφοράς των δύο ανδρών.

Μάλιστα, µετά την ανοιχτή διαφοροποίηση του υπουργού Εθνικής Αµυνας στο θέµα της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι και στην τροπολογία για τον Αγνωστο Στρατιώτη, το δήθεν µυστικό των ανταγωνιστικών σχέσεων πήρε δηµοσιότητα και εκ του γεγονότος αυτού πέρασε σε άλλη πίστα. Θα µπορούσε να πει κανείς χωρίς να κινδυνεύει να λαθέψει πως πλέον ο Νίκος Δένδιας είναι και επισήµως, παρότι δεν το δήλωσε, δελφίνος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εχει «διαβεί τον Ρουβίκωνα» και συνεπώς στο εξής οι δηλώσεις και οι πράξεις του θα ερµηνεύονται υπό αυτό το πρίσµα, αν θέλουµε να τις ερµηνεύουµε σωστά. Εξ΄ αυτού του λόγου έχει πλέον πλεονέκτηµα έναντι των άλλων δελφίνων, οι οποίοι αδυνατούν να εκφραστούν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την πλευρά του, µε τον τρόπο που µίλησε σε ραδιόφωνο για τη στάση του υπουργού του στο θέµα της τροπολογίας για τον Αγνωστο Στρατιώτη, υποκρίθηκε πως δεν συµβαίνει τίποτα. Εξάλλου, δεν θα µπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, αφού αν παραδεχόταν αντάρτικο από τον Νίκο Δένδια, θα έπρεπε να πάρει και κάποια µέτρα.

Διαφορετικά θα επέτρεπε την ανοιχτή αµφισβήτησή του και θα δήλωνε ουσιαστικά την αδυναµία του ως πρωθυπουργός να µανατζάρει την κυβέρνησή του. Οχι πως τώρα είναι παντοδύναµος, αλλά η παραδοχή ανοιχτής αµφισβήτησης χωρίς µέτρα, θα έδινε στον κάθε πραγµατικό ή κάθε κατά φαντασίαν δελφίνο να κάνει το προσωπικό του παιχνίδι. Τότε θα βλέπαµε φαινόµενα σαν εκείνα στο ΣΥΡΙΖΑ, όταν κάθε στέλεχος έλεγε το µακρύ του και το κοντό του, αντί να υποστηρίζει τη γραµµή του κόµµατος.

Το παιχνίδι της υποκρισίας λοιπόν είναι εδώ. Εξάλλου, είναι µέρος του πολιτικού παιχνιδιού, ιδίως όταν οι σχέσεις είναι όπως του Κυριάκου Μητσοτάκη µε τον Νίκο Δένδια. Και αυτό υποδηλώνει ή ακριβέστερα είναι ξεκάθαρο για όσους θέλουν να το δουν πως ο πρωθυπουργός είναι πλέον οµολογηµένα αδύναµος και όσο κυλάει ο χρόνος, η κοινωνία παραµένει σε δοκιµασία εξαιτίας των κυβερνητικών πολιτικών και οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες σε ποσοστό µεγαλύτερο του 72% (δηµοσκόπηση Metron Analysis) κρίνουν αρνητικά την κυβέρνηση, η αδυναµία θα µεγαλώνει. Και να µην ξεχνάµε πως το 62% των πολιτών ζητάει πολιτική αλλαγή.